donderdag 26 april 2012
Onderhuids WOT #17
donderdag 19 april 2012
Troost wot #16
Als ik wil gaan verhuizen schrijf ik op een briefje waaraan het huis waarnaar ik op zoek ben moet voldoen. Daarna stop ik het briefje weg, vergeet ik het, en vertrouw ik erop dat het goed gaat komen en dat ik mijn toekomstig paleisje ga vinden.
Toen het tijd werd om op eigen benen te staan woonde ik met mijn moeder, mijn zusje, en mijn stiefvader in een heel klein poppenhuisje op de Schoestraat. Het huisje op de Schoestraat was liefelijk en klein. Omdat ervan uit werd gegaan dat ik als eerst uit huis zou gaan kreeg ik de kleinste kamer. Een hokje van 2 bij 2 waar met veel moeite een bed in een bureautje in kon. Het bed kon je opklappen tot stoel en het bureautje nam eenmaal dichttgeklapt ook niet zo heel veel ruimte in beslag. Dus had ik ongeveer 1 vierkante meter over om het een beetje gezellig te maken. Het huisje op de Schoestraat had een boiler, een vrij kleine boiler. Dus er moesten duidelijke afspraken gemaakt worden over wie wanneer zou douchen. Want na 2 douches was het water op. Ik heb me in dit huisje, hoe liefelijk ook, nooit helemaal thuis gevoeld. Het voelde altijd alsof ik op doorreis was en hier even een tussenstop maakte. Dus wenste ik mezelf een annonieme flat, met altijd warmstromend water en een bad. Een plek waar ik kon ontdekken wie ik was en wat ik wilde, een plekje voor mezelf.
Ander half jaar later vond ik die plek, of vond die plek mij. Mijn toenmalige vriendinnetje kon haar huis inruilen voor een groter huis, waar genoeg plek was voor mij. Een annoniem flatje met altijd warmstromend water, een bad, en een kamertje dat ik kon inrichten als mijn computer plekje.
Maar het sprookje kon niet eeuwig duren. Er kwam een eind aan de relatie en ik moest opnieuw een plekje zoeken en het liefst zo snel mogelijk. Ik werd wat minder kieskeurig, een bad zou fijn zijn, maar was niet noodzakelijk. Belangrijker was dat ik dat plekje snel vond en dat het een plek zou worden waar mijn vrienden zich thuis zouden voelen. Waar genoeg plek was om feestjes te kunnen geven of mensen te laten logeren.Een plek die dicht bij mijn werk was, want ik was moe van het heen en weer reizen en in de relatie best wel in een issolement terecht gekomen. Een van mijn beste vrienden had een urgentieverklaring, want het huis waar hij in woornde zou gesloopt worden, hij wilde die best gebruiken om samen met mij dat plekje dat ik zocht te vinden en te betrekken.
En dus vonden wij een huisje, op een steenworp afstand van mijn werk. Met tuin, want dat vond hij belangrijk. En groot genoeg voor feestjes en logees. Wel zonder altijd warm water, en zonder bad. Maar daar had ik dan ook niet om gevraagd. Dus ik had niets te klagen.
De logees kwamen al spoedig. Zusje en haar baby logeerde hier een tijdje. Een vriendinnetje van zusje dat het thuis moeilijk had kwam een weekje tot rust komen. Een vriendinnetje van mij in een moeilijke periode van haar leven kwam hier even uit blazen en tot zichzelf komen. Een vriend die antikraak woont en tijdelijk even geen nieuwe woning toegewezen kreeg pakte zijn spullen en kwam logeren. Een andere vriendin die naar ver weg verhuist was en zonder auto kwam te zitten bleef voortaan logeren als ze deze kant op kwam. En zo werd mijn huis een huis van troost. Want ik had er geen rekening mee gehouden dat de romantische pyamaparties waarvan ik droomde niet gehouden werden door mensen van boven de 20. Dat de logees die je dan krijgt meestal logees met een verhaal zijn. Logees die een schouder nodig hebben. Logees die veel meer zoeken dan alleen een plekje om een nachtje te verblijven na een feestje. Dus bood ik mijn luisterend oor en troostende schouder tussen kopjes thee en bakjes koffie door aan.
Inmiddels begint het weer te kriebelen, is het tijd om weer een lijstje te maken met de eisen voor mijn nieuwe stekkie. Dat bad, altijd warm water en een plekje voor mezelf, gewoon om te zijn, blijven op het lijstje staan. En heus logees blijven welkom, ik vind het fijn als mijn vrienden zich hier thuis voelen. Maar de volgede keer weel ik graag een huis vol joy in plaats van troost bieden. Een huis waar mensen spelletjes komen spelen en en thee komen drinken. Een huis waar je graag komt, ook als het goed met je gaat. Een huis waar mijn heksenwerkgroepje kan samen komen. En dan het liefst gelegen in het centrum van Rotterdam. Dat moet toch niet te veel gevraagd zijn?
Toen het tijd werd om op eigen benen te staan woonde ik met mijn moeder, mijn zusje, en mijn stiefvader in een heel klein poppenhuisje op de Schoestraat. Het huisje op de Schoestraat was liefelijk en klein. Omdat ervan uit werd gegaan dat ik als eerst uit huis zou gaan kreeg ik de kleinste kamer. Een hokje van 2 bij 2 waar met veel moeite een bed in een bureautje in kon. Het bed kon je opklappen tot stoel en het bureautje nam eenmaal dichttgeklapt ook niet zo heel veel ruimte in beslag. Dus had ik ongeveer 1 vierkante meter over om het een beetje gezellig te maken. Het huisje op de Schoestraat had een boiler, een vrij kleine boiler. Dus er moesten duidelijke afspraken gemaakt worden over wie wanneer zou douchen. Want na 2 douches was het water op. Ik heb me in dit huisje, hoe liefelijk ook, nooit helemaal thuis gevoeld. Het voelde altijd alsof ik op doorreis was en hier even een tussenstop maakte. Dus wenste ik mezelf een annonieme flat, met altijd warmstromend water en een bad. Een plek waar ik kon ontdekken wie ik was en wat ik wilde, een plekje voor mezelf.
Ander half jaar later vond ik die plek, of vond die plek mij. Mijn toenmalige vriendinnetje kon haar huis inruilen voor een groter huis, waar genoeg plek was voor mij. Een annoniem flatje met altijd warmstromend water, een bad, en een kamertje dat ik kon inrichten als mijn computer plekje.
Maar het sprookje kon niet eeuwig duren. Er kwam een eind aan de relatie en ik moest opnieuw een plekje zoeken en het liefst zo snel mogelijk. Ik werd wat minder kieskeurig, een bad zou fijn zijn, maar was niet noodzakelijk. Belangrijker was dat ik dat plekje snel vond en dat het een plek zou worden waar mijn vrienden zich thuis zouden voelen. Waar genoeg plek was om feestjes te kunnen geven of mensen te laten logeren.Een plek die dicht bij mijn werk was, want ik was moe van het heen en weer reizen en in de relatie best wel in een issolement terecht gekomen. Een van mijn beste vrienden had een urgentieverklaring, want het huis waar hij in woornde zou gesloopt worden, hij wilde die best gebruiken om samen met mij dat plekje dat ik zocht te vinden en te betrekken.
En dus vonden wij een huisje, op een steenworp afstand van mijn werk. Met tuin, want dat vond hij belangrijk. En groot genoeg voor feestjes en logees. Wel zonder altijd warm water, en zonder bad. Maar daar had ik dan ook niet om gevraagd. Dus ik had niets te klagen.
De logees kwamen al spoedig. Zusje en haar baby logeerde hier een tijdje. Een vriendinnetje van zusje dat het thuis moeilijk had kwam een weekje tot rust komen. Een vriendinnetje van mij in een moeilijke periode van haar leven kwam hier even uit blazen en tot zichzelf komen. Een vriend die antikraak woont en tijdelijk even geen nieuwe woning toegewezen kreeg pakte zijn spullen en kwam logeren. Een andere vriendin die naar ver weg verhuist was en zonder auto kwam te zitten bleef voortaan logeren als ze deze kant op kwam. En zo werd mijn huis een huis van troost. Want ik had er geen rekening mee gehouden dat de romantische pyamaparties waarvan ik droomde niet gehouden werden door mensen van boven de 20. Dat de logees die je dan krijgt meestal logees met een verhaal zijn. Logees die een schouder nodig hebben. Logees die veel meer zoeken dan alleen een plekje om een nachtje te verblijven na een feestje. Dus bood ik mijn luisterend oor en troostende schouder tussen kopjes thee en bakjes koffie door aan.
Inmiddels begint het weer te kriebelen, is het tijd om weer een lijstje te maken met de eisen voor mijn nieuwe stekkie. Dat bad, altijd warm water en een plekje voor mezelf, gewoon om te zijn, blijven op het lijstje staan. En heus logees blijven welkom, ik vind het fijn als mijn vrienden zich hier thuis voelen. Maar de volgede keer weel ik graag een huis vol joy in plaats van troost bieden. Een huis waar mensen spelletjes komen spelen en en thee komen drinken. Een huis waar je graag komt, ook als het goed met je gaat. Een huis waar mijn heksenwerkgroepje kan samen komen. En dan het liefst gelegen in het centrum van Rotterdam. Dat moet toch niet te veel gevraagd zijn?
zondag 15 april 2012
Workshop toneel en oud werk
Vrijdag gaf ik toneelles op de Goede Herderschool in Rotterdam.
Het was alweer een tijdje geleden dat ik iets met toneel had gedaan, maar toen ik voor deze klus gevraagd werd (3 weken lang 5 klassen een uurtje les geven voor een projectweek) hoefde ik geen twee keer na te denken, natuurlijk wilde ik dat.
Het nadeel was dat dit onder schooltijd moest gebeuren en om half 9 beginnen is niet echt mijn sterkste kant. Maar ik kreeg er zoveel energie van dat ik dat eigenlijk helemaal zo erg niet vond. Het voordeel daar weer van was dat ik om kwart over drie klaar was met werken! Nog een hele middag voor me, wanneer gebeurd dat nu?
Eigenlijk wist ik niet wat ik met die tijd, en die vrijheid aan moest. Als ik bus 35 zou pakken zou ik langs mijn oude werk komen. Misschien dat ik kon uitstappen en even langs kon gaan. Ik twijfelde. Ik draaide de 7+ groep. De jongste kinderen uit mijn groep zouden nu dus al 11 zijn. Er zitten weinig 11 jarigen op een BSO. Een van mijn collega's was al met pensioen, de leidinggevende had een andere functie gekregen. En mijn andere collega, wanneer werkte die nu eigenlijk? Ik wist het niet meer. Aan de andere kant, wat zou het risico zijn? Ik zou hooguit een half uurtje hoeven wachten op de volgende bus.
Toch maar uitgestapt, toch maar langs gegaan. Mijn oude collega was er. Er waren ook broertjes en zusjes van kinderen die ik in mijn groep had gehad. Broetjes en zusjes die kennelijk leuke verhalen hadden gehoord over juf Laura die hier ooit werkte want bij het horen van mijn naam sprongen ze enthousiast op, "Laura, is hier". Anderen kwamen vragen of ik niet weer terug wilde komen, ze hadden nog wel wat suggesties voor wie ik in de plaats mocht komen. Maar eigenlijk waren de juffen van nu ook wel heel erg aardig.
Ze wilde me bijna niet naar huis laten gaan, uiteindelijk mocht ik toch gaan, als ik maar wel beloofde snel weer terug te komen. Dat deed ik dus maar. Volgende week een andere oude werkplek met een bezoekje vereren.
Het was alweer een tijdje geleden dat ik iets met toneel had gedaan, maar toen ik voor deze klus gevraagd werd (3 weken lang 5 klassen een uurtje les geven voor een projectweek) hoefde ik geen twee keer na te denken, natuurlijk wilde ik dat.
Het nadeel was dat dit onder schooltijd moest gebeuren en om half 9 beginnen is niet echt mijn sterkste kant. Maar ik kreeg er zoveel energie van dat ik dat eigenlijk helemaal zo erg niet vond. Het voordeel daar weer van was dat ik om kwart over drie klaar was met werken! Nog een hele middag voor me, wanneer gebeurd dat nu?
Eigenlijk wist ik niet wat ik met die tijd, en die vrijheid aan moest. Als ik bus 35 zou pakken zou ik langs mijn oude werk komen. Misschien dat ik kon uitstappen en even langs kon gaan. Ik twijfelde. Ik draaide de 7+ groep. De jongste kinderen uit mijn groep zouden nu dus al 11 zijn. Er zitten weinig 11 jarigen op een BSO. Een van mijn collega's was al met pensioen, de leidinggevende had een andere functie gekregen. En mijn andere collega, wanneer werkte die nu eigenlijk? Ik wist het niet meer. Aan de andere kant, wat zou het risico zijn? Ik zou hooguit een half uurtje hoeven wachten op de volgende bus.
Toch maar uitgestapt, toch maar langs gegaan. Mijn oude collega was er. Er waren ook broertjes en zusjes van kinderen die ik in mijn groep had gehad. Broetjes en zusjes die kennelijk leuke verhalen hadden gehoord over juf Laura die hier ooit werkte want bij het horen van mijn naam sprongen ze enthousiast op, "Laura, is hier". Anderen kwamen vragen of ik niet weer terug wilde komen, ze hadden nog wel wat suggesties voor wie ik in de plaats mocht komen. Maar eigenlijk waren de juffen van nu ook wel heel erg aardig.
Ze wilde me bijna niet naar huis laten gaan, uiteindelijk mocht ik toch gaan, als ik maar wel beloofde snel weer terug te komen. Dat deed ik dus maar. Volgende week een andere oude werkplek met een bezoekje vereren.
donderdag 12 april 2012
Toekomstmuziek wot #15
Het verleden is voorbij,
De toekomst ver weg,
alles dat telt is het nu
Woorden van die strekking kreeg ik ooit in mijn mailbox van een docent.
Laten we even voorbij gaan aan het feit dat het vrij typisch is dat leerlingen en docenten privé op zo'n manier met elkaar mailen, en kijken wat die woorden met mij deden, of misschien zelf nog steeds wel doen. Want de woorden deden iets met me, ze maakten met boos. Ik tikte dan ook driftig een mailtje terug.
Uit mijn hoofd schreef ik ongeveer dit.
Is het niet zo dat het verleden mij heeft gemaakt tot wie ik nu ben en dat acties die ik nu doe altijd gevolgen zullen hebben voor de toekomst? Hoezo is alles wat telt het nu?
Ik kreeg een mailtje terug dat ik het niet begrepen had. En dat maakte me nog bozer. Hoezo had ik het niet begrepen? Natuurlijk had ik het wel begrepen. Als iedereen alleen in het nu zou leven, nou dan zou het een ongeorganiseerde bende worden van egoïstische mensen die alleen maar aan zichzelf en hun nu momentjes zouden denken. Wat zou politiek zijn als we geen toekomstvisie zouden hebben? Wat als niemand er rekening mee zou houden dat je acties gevolgen kunnen hebben voor de toekomst? En waarom zou jouw waarheid meer waar zijn dan mijn waarheid? Ik volgde tenslotte een sociale studie en leerde alles en iedereen in twijfel te trekken. Ook de docenten. Dus waarom zou ik nu dan zomaar voor waar aannemen dat hij gelijk had en ik het dus niet begrepen had?
Natuurlijk snap ik nu dat hij bedoelde dat je niet in het verleden moet blijven hangen, of alleen maar bezig moet zijn met wat er in de toekomst ver weg van nu allemaal nog gaat gebeuren. Natuurlijk snap ik nu dat hij gewoon bedoelde dat je in het nu moet leven en daarvan moet genieten. Natuurlijk snap ik nu dat dat helemaal niet perse hoeft te betekenen dat je acties van gisteren of morgen geen invloed mogen hebben op de persoon die je nu bent.
Misschien was het niet een les die ik moest leren. Over het algemeen heb ik niet de nijging te blijven hangen in een ver verleden. En dromen over een toekomst, ach dat doe ik graag en veel, maar wel het liefst zonder de realiteit uit het oog te verliezen. Want ik leef al jaren volgens het motto, "Als je wilt dat je dromen werkelijkheid worden moet je ontwaken". En na jarenlang gehoopt te hebben dat ik op een dag wakker zou worden en dan precies zou weten wat ik zou willen begint het gevoel dat ik gevonden heb wat ik wil steeds meer te komen.
Ik ben de Sprookjesjuf, ja daar zie ik wel toekomstmuziek in.
dinsdag 10 april 2012
Kaartje
Aan kerstkaarten doe ik al jaren niet meer, maar af en toe wil ik nog weleens gewoon zomaar een kaartje sturen omdat het leuk is, of omdat ik denk dat iemand wel even een hart onder de riem kan gebruiken. Dat word gewaardeerd, dat weet ik, omdat mensen af en toe vertellen dat ze oude kaarten van mij terug gevonden hebben en genoten van het terug lezen. Of ze vertellen dat hun moeders zo genieten van mijn kaarten. Ja, echt waar, ik verzin het niet.
Gisteren hoorde ik echter een verhaal dat alle andere verhalen te niet doet. Shopvriendin had ruzie met haar vriendje, niet zomaar ruzie, nee echt heel erg, zo'n ruzie waarbij er met deuren word gesmeten. Tijdens dat met deuren smijten viel er een kaartje uit de kast, niet zomaar een kaartje maar mijn kaartje. Haar vriendje las het kaartje en er gebeurde iets wonderlijks. Na het lezen van het kaartje vond hij haar ineens toch wel lief en was hij niet boos meer.
Ik denk dat ik nog maar snel even wat kaartjes ga versturen. Je weet nooit wat voor een relatie crisis er mee opgelost word tenslotte.
Gisteren hoorde ik echter een verhaal dat alle andere verhalen te niet doet. Shopvriendin had ruzie met haar vriendje, niet zomaar ruzie, nee echt heel erg, zo'n ruzie waarbij er met deuren word gesmeten. Tijdens dat met deuren smijten viel er een kaartje uit de kast, niet zomaar een kaartje maar mijn kaartje. Haar vriendje las het kaartje en er gebeurde iets wonderlijks. Na het lezen van het kaartje vond hij haar ineens toch wel lief en was hij niet boos meer.
Ik denk dat ik nog maar snel even wat kaartjes ga versturen. Je weet nooit wat voor een relatie crisis er mee opgelost word tenslotte.
maandag 9 april 2012
Vloggen
Bij #blogpraat, een wekelijks twitterchat uurtje over bloggen, ging het over vloggen. Ofwel Video blogging. Nu vind ik een afbeelding bij mijn blog zoeken al heel veel gedoe, laat staan een video van mijzelf maken en die dan vervolgens gaan zitten bloggen.
Buiten het technische gedoe, want hoe ga ik dat dan vastleggen? Gewoon met mijn webcam? De camera van mijn fototoestel? Of moet ik daar dan weer een aparte video camera voor aanschaffen? En moet ik dan gewoon in een keer door opnemen? Of gaat het een heel knip en plak werk worden? En zo ja moet ik dat dan allemaal gaan leren? Moet ik die filmpjes dan op youtube zetten? Of is het ook mogelijk om dit kanaal te omzeilen? Levert het ook persoonlijk gedoe op. Want sta ik niet altijd stom op beeld? En klinkt mijn stem niet verschrikkelijk? Zitten mensen echt wel op mijn hoofd te wachten? En wil ik mezelf wel op die manier delen? Of zet ik mezelf eigenlijk alleen maar voor aap?
En waarom zie ik al deze bezwaren eigenlijk? Vind ik het niet gewoon heel erg eng? Ben ik niet gewoon bang om een flater te slaan en om de verkeerde reden een youtube hit te worden? Misschien moet ik het gewoon maar eens proberen. Ik hoop dat jullie als lezer van dit blog een beetje mild zullen zijn, en het me heel lief zullen vertellen als het niets is.
Buiten het technische gedoe, want hoe ga ik dat dan vastleggen? Gewoon met mijn webcam? De camera van mijn fototoestel? Of moet ik daar dan weer een aparte video camera voor aanschaffen? En moet ik dan gewoon in een keer door opnemen? Of gaat het een heel knip en plak werk worden? En zo ja moet ik dat dan allemaal gaan leren? Moet ik die filmpjes dan op youtube zetten? Of is het ook mogelijk om dit kanaal te omzeilen? Levert het ook persoonlijk gedoe op. Want sta ik niet altijd stom op beeld? En klinkt mijn stem niet verschrikkelijk? Zitten mensen echt wel op mijn hoofd te wachten? En wil ik mezelf wel op die manier delen? Of zet ik mezelf eigenlijk alleen maar voor aap?
En waarom zie ik al deze bezwaren eigenlijk? Vind ik het niet gewoon heel erg eng? Ben ik niet gewoon bang om een flater te slaan en om de verkeerde reden een youtube hit te worden? Misschien moet ik het gewoon maar eens proberen. Ik hoop dat jullie als lezer van dit blog een beetje mild zullen zijn, en het me heel lief zullen vertellen als het niets is.
zondag 8 april 2012
Ik ging dus de deur uit, met mijn jas, mijn hoed en mijn schoenen.
Neelis had het idee om naar het fotomuseum te gaan, maar mij leek het leuker om het Wereldmuseum met een bezoekje te vereren. Er was een tentoonstelling over "Magie van de vrouw". Een tentoonstelling die vooral ging over weven en voorouders. Geen vreemden voor mij. Maar de symbolen spreken niet tot mij. Ik herken ze niet, weet niet wat ze beteken. En klaag hierover tegen Neelis. Maar Neelis vind dat onzin, natuurlijk versta ik symbolen, weet ik niet wat een blauw duimpje betekend? Of een nooduitgang bordje? Nou dan!
Tot we voor een doek komen waarop symbolen staan die ik wel degelijk herken. Wat is dit westers fluister ik. Maar Neelis wijst op het bordje waarop stond dat het uit Bali komt en in 1880 is gemaakt. Maar, kijk dan, en ik wijs naar een verloren schoentje en een klok die 12 uur slaat, dat is toch Assepoester? Als betoverd blijf ik staan, je bent tenslotte een Sprookjesjuf of je bent het niet. Neelis gaat op onderzoek uit en komt met de catalogus aan, het werk is wel degelijk Europees geïnspireerd en beeld inderdaad Assepoester uit. Helaas heb ik er op internet geen afbeelding of verdere informatie over gevonden.
Als we uit het museum komen drinken we nog wat in de wijnbar. Wat gaan we doen, vraagt Neelis. En ik stel voor om door de maastunnel te lopen. Dat lijkt hem dan weer niets, misschien kunnen we over de Erasmusbrug lopen en dan zo over de Rijnhavenbrug naar Kralingen. En Neelis zou Neelis niet zijn als we dan niet op de SS Rotterdam zouden eindigen. Daar begonnen onze magen zo te knorren dat het tijd werd voor eten in het Nieuw Rotterdams Cafe.
Er zijn geen eiren, geen palmpaastakken, geen hazen, nee zelfs geen ontbijtjes aan te pas gekomen. Maar ik had een eerste paasdag om nooit meer te vergeten.
Neelis had het idee om naar het fotomuseum te gaan, maar mij leek het leuker om het Wereldmuseum met een bezoekje te vereren. Er was een tentoonstelling over "Magie van de vrouw". Een tentoonstelling die vooral ging over weven en voorouders. Geen vreemden voor mij. Maar de symbolen spreken niet tot mij. Ik herken ze niet, weet niet wat ze beteken. En klaag hierover tegen Neelis. Maar Neelis vind dat onzin, natuurlijk versta ik symbolen, weet ik niet wat een blauw duimpje betekend? Of een nooduitgang bordje? Nou dan!
Tot we voor een doek komen waarop symbolen staan die ik wel degelijk herken. Wat is dit westers fluister ik. Maar Neelis wijst op het bordje waarop stond dat het uit Bali komt en in 1880 is gemaakt. Maar, kijk dan, en ik wijs naar een verloren schoentje en een klok die 12 uur slaat, dat is toch Assepoester? Als betoverd blijf ik staan, je bent tenslotte een Sprookjesjuf of je bent het niet. Neelis gaat op onderzoek uit en komt met de catalogus aan, het werk is wel degelijk Europees geïnspireerd en beeld inderdaad Assepoester uit. Helaas heb ik er op internet geen afbeelding of verdere informatie over gevonden.
Als we uit het museum komen drinken we nog wat in de wijnbar. Wat gaan we doen, vraagt Neelis. En ik stel voor om door de maastunnel te lopen. Dat lijkt hem dan weer niets, misschien kunnen we over de Erasmusbrug lopen en dan zo over de Rijnhavenbrug naar Kralingen. En Neelis zou Neelis niet zijn als we dan niet op de SS Rotterdam zouden eindigen. Daar begonnen onze magen zo te knorren dat het tijd werd voor eten in het Nieuw Rotterdams Cafe.
Er zijn geen eiren, geen palmpaastakken, geen hazen, nee zelfs geen ontbijtjes aan te pas gekomen. Maar ik had een eerste paasdag om nooit meer te vergeten.
Eerste paasdag
Het is pasen, en kennlijk moet ik nu van alles.
Bomen versieren, eieren verven, eieren verstoppen, met een palmpaastak langs de deuren gaan en liedjes zingen voor de buren of wie ze maar wil horen. Eten, heel veel eten, alsof het kerst is maar dan met eieren.
Eigenlijk heb ik geen tijd om van alles te doen. Eigenlijk moet ik aan mijn website werken, een toneelles voorbereiden. Maar ik word onrustig van alle beelden van gedekte tafels en status updates over haasjes en kippen, die bij me binnen komen.
Dus geef me mijn jas, mijn schoenen en mijn hoed. Laat mij de wereld in gaan. Laat mij niet die loser zijn die alleen maar ziet wat anderen doen, terwijl ze op zondag, op paaszondag nota bene, gewoon maar wat aan het lummelen is. Gewoon maar een beetje aan het werk is. Nee, het is, pasen, en kennelijk moet ik van alles.
Bomen versieren, eieren verven, eieren verstoppen, met een palmpaastak langs de deuren gaan en liedjes zingen voor de buren of wie ze maar wil horen. Eten, heel veel eten, alsof het kerst is maar dan met eieren.
Eigenlijk heb ik geen tijd om van alles te doen. Eigenlijk moet ik aan mijn website werken, een toneelles voorbereiden. Maar ik word onrustig van alle beelden van gedekte tafels en status updates over haasjes en kippen, die bij me binnen komen.
Dus geef me mijn jas, mijn schoenen en mijn hoed. Laat mij de wereld in gaan. Laat mij niet die loser zijn die alleen maar ziet wat anderen doen, terwijl ze op zondag, op paaszondag nota bene, gewoon maar wat aan het lummelen is. Gewoon maar een beetje aan het werk is. Nee, het is, pasen, en kennelijk moet ik van alles.
donderdag 5 april 2012
Verwachting WOT # 14
Ze had hem niet verwacht, niet hier, niet nu. Toch stond hij daar in al zijn glorie. Aarzelend bleef ze met de deurklink in haar hand staan. Ze hoefde zichzelf dit niet aan te doen. Ze kon gewoon weer weg gaan, ergens anders haar vermaak zoeken. Maar zijn ogen hadden de hare al gevonden en keken haar triomfantelijk aan. Nu weg gaan zou laf zijn, dat zou haar een verliezer maken, een slachtoffer, en wat ze ook was, dat zeker niet.
Ze zuigt een flinke teug lucht naar binnen, voelt hoe de koelte haar longen vult, alsof ze een voorraad nodig heeft. Langzaam duwt ze de deur open. Glijden haar vingers van de deurklink af. Ze moet op eigen kracht bij de bar zien te komen. Drie stappen. 1, ik kan dit, 2, ik heb hem niet nodig, 3 waar ben ik in godsnaam mee bezig. Met een zwaai deponeert ze haar jas over de barkruk heen voordat ze plaats neemt. Zijn blik probeert ze te vermijden, maar ze kan het niet laten om door haar wimpers te kijken wat hij doet. Hij kijkt naar haar, zijn ogen prikken in haar rug, branden gaatjes in haar lichaam op plekken waar hij haar ooit begeerde.
"Een zoete witte wijn graag, met ijs" hoort ze haar eigen beverige stem zeggen. Als hij het maar niet in zijn hoofd haalt hierheen te komen, als hij het maar niet in zijn hoofd haalt tegen me te praten, te vertellen over zijn miezerige leventje, denkt ze. De barman overhandigt haar het zoete vocht. Dankbaar kijkt ze hem aan, ze weet er zelfs een glimlachje uit te persen.
Ze speelt met haar glas. Laat het ronddansen in haar handen. Er klotst een beetje wijn over de rand, tussen haar vingers door. Ze likt het goedje van haar vingers en vangt weer zijn blik, zijn blik die iedere beweging die ze maakt lijkt te volgen. Zijn blik die haar gek maakt, altijd al gek maakte. Ze drinkt haar glas in drie slokken leeg. Dan staat ze op, langzaam, trekt haar jas aan, nog langzamer, loopt naar de deur, voelt de oude vertrouwde deurklink die haar zal bevrijden. Voelt een hand op haar arm, een hand die ze maar al te goed kent. "Ga je nu al weg", fluistert hij beschonken in haar oor. "De nacht is nog jong blijf nog even, dans met mij, ga met me mee". Haar vingers omklemmen de deurklink nu steviger, ze voelt hoe de deur in beweging komt. Hoe frisse lucht haar een knal in haar gezicht geeft. Ze draait zich om, kijkt hem aan en zegt met die beverige kut stem van haar "ik had hier niet moeten komen, ik, ik had je niet verwacht, niet nu, het is nog te vroeg".
Verward loopt ze de nacht in. Hem achter latend. En even weet ze niet meer wat ze moet doen. Even kan ze niets anders dan in duizend stukjes breken. Nee, ze had hem niet verwacht.
Ze zuigt een flinke teug lucht naar binnen, voelt hoe de koelte haar longen vult, alsof ze een voorraad nodig heeft. Langzaam duwt ze de deur open. Glijden haar vingers van de deurklink af. Ze moet op eigen kracht bij de bar zien te komen. Drie stappen. 1, ik kan dit, 2, ik heb hem niet nodig, 3 waar ben ik in godsnaam mee bezig. Met een zwaai deponeert ze haar jas over de barkruk heen voordat ze plaats neemt. Zijn blik probeert ze te vermijden, maar ze kan het niet laten om door haar wimpers te kijken wat hij doet. Hij kijkt naar haar, zijn ogen prikken in haar rug, branden gaatjes in haar lichaam op plekken waar hij haar ooit begeerde.
"Een zoete witte wijn graag, met ijs" hoort ze haar eigen beverige stem zeggen. Als hij het maar niet in zijn hoofd haalt hierheen te komen, als hij het maar niet in zijn hoofd haalt tegen me te praten, te vertellen over zijn miezerige leventje, denkt ze. De barman overhandigt haar het zoete vocht. Dankbaar kijkt ze hem aan, ze weet er zelfs een glimlachje uit te persen.
Ze speelt met haar glas. Laat het ronddansen in haar handen. Er klotst een beetje wijn over de rand, tussen haar vingers door. Ze likt het goedje van haar vingers en vangt weer zijn blik, zijn blik die iedere beweging die ze maakt lijkt te volgen. Zijn blik die haar gek maakt, altijd al gek maakte. Ze drinkt haar glas in drie slokken leeg. Dan staat ze op, langzaam, trekt haar jas aan, nog langzamer, loopt naar de deur, voelt de oude vertrouwde deurklink die haar zal bevrijden. Voelt een hand op haar arm, een hand die ze maar al te goed kent. "Ga je nu al weg", fluistert hij beschonken in haar oor. "De nacht is nog jong blijf nog even, dans met mij, ga met me mee". Haar vingers omklemmen de deurklink nu steviger, ze voelt hoe de deur in beweging komt. Hoe frisse lucht haar een knal in haar gezicht geeft. Ze draait zich om, kijkt hem aan en zegt met die beverige kut stem van haar "ik had hier niet moeten komen, ik, ik had je niet verwacht, niet nu, het is nog te vroeg".
Verward loopt ze de nacht in. Hem achter latend. En even weet ze niet meer wat ze moet doen. Even kan ze niets anders dan in duizend stukjes breken. Nee, ze had hem niet verwacht.
dinsdag 3 april 2012
Retro #phot
De Sprookjesjuf, ook wel bekend als Miss Artemis, mocht in de platendoos van de Gitarist snuffelen of er nog iets voor haar tussen zat. Daar vond ze deze vrolijke sprookjesplaat. Helemaal retro, helemaal leuk.
Daar word ik nu vrolijk van!!!
Daar word ik nu vrolijk van!!!
Abonneren op:
Posts (Atom)