Kennelijk is er een tijd aangebroken om terug te kijken. Of roepen de huidige gebeurtenissen op mijn werkplek op dat dit automatisch gebeurt.
Een concurrerend bedrijf moet haar deuren sluiten. Zij en wij zitten er vanaf het begin. Nog voordat het bij wet bepaald was dat iedere school verplicht was BSO te bieden. Nog voordat op iedere straathoek nieuwe initiatieven als paddenstoelen uit de grond omhoog kwamen. Waren er zij en wij. En ging je als kind of naar ons, of naar hun. Ik had een concullega gevoel bij deze meiden. Kom ze al jaren op het schoolplein tegen. Het is dus naar dat uitgerekend zij het niet overleven. En drukt ons ook weer even met de neus op de feiten. Wij hadden het ook kunnen zijn.
Hun kinderen moeten een nieuw plekje vinden, en veel daarvan gaan naar ons. Misschien van uit de oude gedachten dat zij en wij de enige waren die bestonden. We krijgen na de vakantie 16 nieuwe kinderen. Dat is kort dag. Daarom hebben we een informatieavond om al deze ouders in een klap te informeren. Mijn collega voelt de zenuwen door haar lijf gieren. Praten voor grote groepen volwassenen vind ze toch een beetje eng. Ik voel me in mijn element. Presenteren vind ik leuk. Toch denk ik dat die zenuwen nog wel komen. Zo vlak voordat ik moet gaan praten. Dat mijn stem dan raar gaat bibberen, en dat ik veel te snel ga praten. Maar de zenuwen blijven uit.
Dan bedenk ik me het ergste wat kan gebeuren. Ooit, lang geleden, met mijn eerste intake gesprek op deze locatie was er een meneer. Op alles wat ik zei antwoorden hij met "akkoord". Mijn verhalen werden steeds enthousiaster, ik deed steeds meer mijn best. Maar ik kreeg er geen andere reactie uit dan "akkoord". Mijn gebaren werden grootser, mijn informatie uitgebreider, en de meneer keek me aan en zei "akkoord". Het was het meest verschrikkelijke intake gesprek dat ik ooit gehad heb. Je kunt het eigenlijk ook geen gesprek noemen. Ik gaf informatie en meneer was "akkoord". Het aller ergste wat er vanavond kan gebeuren is dat het hele lokaal straks vol zit met akkoord meneren bedenk ik me. En die kans lijkt me zo klein, dat de zenuwen spontaan uit blijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten