De kracht van dank je wel

Nog niet zo heel lang geleden domineerde dit mijn woonkamer:

Sorry voor de mensen die inmiddels echt dachten dat mijn huis er heel vt wonen uit zag. Troepperig en druk zijn echter woorden die mijn natuurlijke habitat meer eer aan doen. Maar daar gaat dus verandering inkomen. Want ik heb nieuwe kasten besteld. En deze kasten zijn inmiddels opgehaald door Adelheid.

Nu ken(de) ik Adelheid eigenlijk helemaal niet. Nu ja, ik weet dat ze bevriend is met Roos, en Roos is oké want Roos en ik hadden ooit een soort van dingetje. Dus dan zal Adelheid ook wel oké zijn. En we hebben elkaar op Facebook, omdat we dezelfde heksserige hobby hebben. Zodoende hadden we dan ook afgesproken dat we elkaar in 2014 echt zouden gaan ontmoeten. Toen hadden we alleen niet bedacht dat dat zou gebeuren omdat ik opruimwoede zou krijgen en zij mijn oude kasten wel een nieuw leven wilde geven.

De vorige keer dat iemand mijn oude kast (of eigenlijk die van Neelis) een nieuw leven wilde geven was dat via de Facebook groep Ruilhandel Rotterdam gegaan. Het meisje is kwestie was de kast komen halen en mompelde nog net dank je wel. Erg hartelijk was ze niet. Omdat de site Ruilhandel Rotterdam heet zou je verwachten dat ze zou vragen waar ik tegen wilde ruilen, of dat ze op zijn minst een reep chocolade of een bosje bloemen zou mee nemen. Maar niets van dat alles. Ik had dat nogal raar gevonden. Niet dat ik nu zo hebberig ben. Als ze wel iets had gegeven had ik dat ook doorgegeven aan Neelis. Maar een klein gebaar van dank vond ik op zijn plaats. Neelis hintte dus dat ik best een reep chocolade (of twee) voor de kasten mocht vragen, toen ik geen idee had wat en of ik er iets voor moest vragen.

Uiteindelijk maakte ik de deal dat de kasten opgehaald zouden worden voor een bosje bloemen. Adelheid ook helemaal blij want die bleek een opleiding tot bloemist gedaan te hebben en had er helemaal zin in om zelf een boeketje voor me te maken.

Maar eerst moesten de kasten nog leeg geruimd gaan worden.

De inhoud van kast 1

                             

Kast twee ook leeg

                                 

Kijk maar, geen boek meer te zien

Nu dus wachtten tot de lege kasten opgehaald zouden worden. Dat was nog best wel een gedoetje. Want dan was er weer wel vervoer, en dan toch weer niet, of toch wel, nee toch niet, oh jawel toch.

Ik was ondertussen iets anders gaan doen dus haastte me bij de laatste "oh jawel toch" naar huis. 

Voor Adelheid was het ook een beetje een last minute gebeuren, dus van bloemen kwam het niet meer. Maar van welke chocolade hield ik nu eigenlijk? Ik liet weten dat de bloemen van mij ook een andere keer mochten. Veel leuker als er bloemen staan op het moment dat de nieuwe kasten er zijn, en dat die dan ook netjes ingericht zijn. En dat mijn huis er niet  uitziet alsof ik  alleen maar tussen de boeken leef. 

Maar omdat ze dat zo sneu vond en ze heel erg blij is met alleen al het vooruitzicht van de kasten had ze een pakketje met hebbedingetjes samengesteld bij wijze van ruilhandel. 

Daarna werd ik nog een stuk of tien keer bedankt. En nee, ik zit niet heel erg te wachten op deze frutsels. En ja, er is een grote kans dat er weer dingen van doorgegeven of geruild worden. Maar toch ben ik er heel erg blij mee. Gewoon omdat ze de kracht van dank je wel uitademen. Het mag misschien gek klinken, maar ik heb deze kasten nu al zo veel liever weg gegeven dan de kast van Neelis! En dat allemaal door een simpel, naar gemeend, dank je wel!