![]() |
foto: Carolien |
Hoi Hoi,
Macrobiotisch heb ik nooit zo
goed gesnapt. Wel eet ik al jaren min of meer strikt vegetarisch. Dat
betekend geen vlees en af en toe zondingen met vis. Hoewel ik dat
eigenlijk ook steeds minder eet. Wat mijn moeder dan weer niet mag
weten, want dan gaat ze zich weer zorgen maken en me vol stoppen met vis
als ik bij haar ben. ;)
Ik had het net met een collega over een vriend van
haar die van zijn moeder geen rode snoepjes mocht eten omdat dat niet
goed zou zijn voor weet ik het wat. Toen mama 20 jaar later weer zwanger
werd was haar mening veranderd en mocht de tweede leg wel rode snoepjes
eten. Wat een soort van trauma voor die vriend is. Want met zusje lief
gaat het toch ook gewoon goed, en die mag wel rode snoepjes. Ik heb haar
gezegd dat ze tegen die vriend maar moet zeggen dat rode kleurstof vaak
gemaakt is van geplette luizen. Dan vind hij het vast minder erg dat
hij de rode snoepjes moest laten staan.
De film over Lucia de B was werkelijk om te janken,
en dat deed ik dan ook maar. Als meisje, toen haar zaak speelde zei ik
al verontwaardigd tegen mijn moeder dat dat helemaal niet kon, en dat ik
zeker wist dat die vrouw dat niet gedaan had. Helaas besloten rechters
anders. Onbegrijpelijk. Ik kan me gewoon zo slecht voorstellen hoe het
is om haar te zijn. Meer dan zes jaar onschuldig opgesloten zitten. En
waarom? Omdat iemand een foute berekening in een statistiekje heeft
gemaakt. Ondertussen moest ik die hele film denken aan dat vreselijke
witte servies. Lucia en mijn moeder hadden een tuin op hetzelfde
volkstuinencomplex. Waar mensen ook allerlei vrijwilligerswerk konden
doen. Je kent het wel, computerles aan ouderen, bardienstjes, dat soort
dingen. Lucia kocht voor de vaste klanten mooie gebloemde kopjes. Ze had
genoeg wit servies gezien voor de rest van haar leven zei ze. Toen had
mijn moeder nog geen idee dat Luuc, Lucia was. Ik gun die vrouw een
leven vol met gebloemde kopjes.
Mijn moeder figureerde trouwens ook nog in de film.
Maar ik heb haar niet gezien. Wist ook niet zo goed waar ik op moest
letten. Behalve dan op dat het een ziekenhuisscene was. Maar zoals je je
kunt voorstellen waren die er best veel.
Ik raak trouwens ook altijd de klus kwijt van die
feestdagen. Dat het dan voor je gevoel nog maandag is, maar eigenlijk al
dinsdag is. Waar ik overigens ook de klus van kwijt raak zijn de dingen
die je geacht wordt te doen tijdens de feestdagen. Tot een jaar of twee
geleden ging je op tweede paasdag naar de meubelboulevard omdat de
rest dicht was. Nu zie ik overal gourmetschotels liggen, en vragen
collega's "jij gaat zeker niet gourmetten met de Pasen he?". Ze beginnen
me te kennen. Nee, ik eet een ei met Pasen. Ik wil het nog wel verven
ook (of nu ja met washitape versieren), maar gourmetten? Serieus? Wat
zouden die mensen met hemelvaart doen? Of goede vrijdag? Hoe lang duurt
het nog voordat je daar ook speciale gourmetschotels voor kunt kopen? Of
ook leuk, gourmetten voor 2, met Valentijnsdag, met in hartjes geknede
hamburgertjes en zo. Nu ja, ik draaf door. Je snapt mijn punt zo ook wel
denk ik.
Liefs,
Laura
....................................................................................................................................................................
Heerlijk dat je even doordraaft,
Mijn aandacht blijft even hangen bij 'ik gun die vrouw een leven lang gebloemde kopjes' over Lucia de B.
Klinkt heel indrukwekkend, die film, zeker als je het toch een soort van zijdelings en paralel van dichterbij hebt meegemaakt zoals jij.
Nog geen film voor mij, wilde ik schrijven, maar ik kan beter uit de voeten met waarschijnlijk nog een film die ik nooit ga zien. Want met al wel veel meer incasseringsvermogen dan tijdens het begin of episch centrum van mijn burnout, zijn er nog steeds talloze emofilters down, en moet ik vreselijk goed uitkijken met wat ik wel en niet lees of kijk. En het is nog maar de vraag of dat substantieel verbeteren gaat want pre burnout was ik ook altijd al een gevoelig zieltje.
Mijn aandacht blijft even hangen bij 'ik gun die vrouw een leven lang gebloemde kopjes' over Lucia de B.
Klinkt heel indrukwekkend, die film, zeker als je het toch een soort van zijdelings en paralel van dichterbij hebt meegemaakt zoals jij.
Nog geen film voor mij, wilde ik schrijven, maar ik kan beter uit de voeten met waarschijnlijk nog een film die ik nooit ga zien. Want met al wel veel meer incasseringsvermogen dan tijdens het begin of episch centrum van mijn burnout, zijn er nog steeds talloze emofilters down, en moet ik vreselijk goed uitkijken met wat ik wel en niet lees of kijk. En het is nog maar de vraag of dat substantieel verbeteren gaat want pre burnout was ik ook altijd al een gevoelig zieltje.
Lees hier de volledige brief van Carolien!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten