Anders oud

Tegenover me in de trein zitten twee dames, die zich gedragen en kleden zoals alleen vrouwen van boven de 40 dat kunnen. Ze hebben een air over zich heen alsof je hun niets wijs hoeft te maken, alsof zij het allemaal wel weten. En tegelijkertijd stralen ze een rust uit alsof het allemaal niets uit maakt, er niet toe doet, dat wat zij weten en ik nog niet.

Ik kan alleen maar naar ze kijken, ze van een afstandje observeren, en me afvragen of ik ooit zo word als zij. Natuurlijk snap ik dat ik ooit ouder word, net zou oud als zij, maar word ik zo oud? Zal ik in de komende tien/ twintig jaar besluiten om een mevrouw te worden? En hoe komt zo'n besluit tot stand? Komt dat met de eerste blijvende rimpel die dieper is dan een krasje aan de oppervlakte? Is het iets dat je zomaar overkomt? Is het iets dat altijd al latent aanwezig was? Zijn deze vrouwen ooit jong geweest? En als ze in de spiegel kijken, hebben ze dan heimwee naar het meisje dat ze ooit waren? Of vinden ze het wel best zo, zijn ze tevreden met de mevrouwen die ze nu zijn?

Het staat allemaal zo ver bij mij vandaan, ik kan me niets voorstellen bij deze transformatie. Terwijl ik me realiseer dat jaren sneller voorbij gaan dan je lief is. Je knippert met je ogen en er is alweer een jaar voorbij. En ja, ik paste mijn kapsels en kleren aan naar of tegen de huidige mode, mijn voorkomen veranderde meer dan eens, maar ik bleef steeds dezelfde. Ik denk dat dat zo blijft. Dat ik anders oud word. Altijd iets van een meisje in een veel te grote mensen wereld over me heen zal blijven houden. Een geruststellende gedachte.