zaterdag 29 maart 2014

Uit de oude doos, old friends


Ach, al die oude foto's van dagen die geweest zijn. Ik kijk er niet naar terug met weemoed, maar met een glimlach op mijn gezicht. Omdat ik weet dat het ooit mijn dagen waren en dat er nog zoveel mooie dagen in het vooruitzicht zijn. Dagen waarop ik foto's zal maken, die ik dan later met een glimlach op mijn gezicht zal bekijken. En heel misschien zal ik er ook wel over bloggen. Over een jaar of 10. 

Deze foto is genomen in Apollo, een homojongerenvereniging in Rotterdam waar ik jaren als vrijwilliger actief geweest ben. Als activiteitencommissie, als introductiecommissie en als bestuur. Zelfs nog even een blauwe maandag als voorzitter.

 Op deze foto staan 2 van mijn oudste vrienden. Links ziet u high school lover die ik leerde kennen op de middelbare school tijdens een proeflesje judo. Hij gooide mij om en zei "ha ik heb je", ik worstelde me onder hem uit en zei "dat had je gedacht". U snapt vanaf dat moment ontstond er een onverwoestbare vriendschap. Toen ik uit de kast kwam was er even een deukje in de vriendschap, gelukkig kwam hij een paar jaar later zelf ook uit de kast en werd de vriendschap weer hernieuwd. En uhhhh oh ja, ik ben een dag ouder dan hij.

Rechts ziet u Neelis. Terugrekenend moet ik hem kennen vanaf dat ik 7 ben en hij schuin tegenover mij kwam wonen. We zaten op dezelfde basisschool, en later ook op dezelfde middelbare school. Uit onze kindertijd heb ik niet heel veel herinneringen. Aan onze schooltijd des te meer. Uiteindelijk had hij door dat ik uit de kast was gekomen, al wist hij dat niet helemaal zeker. Hij trok de stoute schoenen aan en schreef me een briefje dat hij af hoopte te geven in stilte. Helaas waren de buren net bij ons in de tuin voor een BBQ. Die buren hadden overduidelijk nog niet in de gaten dat ik inmiddels uit de kast was en uitsluitend meisjes date, want ze begonnen te joelen, oeeeeeh hij is op je verliefd. Nu waren Neelis en ik dat stadium allang voorbij. Er waren al gesprekken geweest over wie wie eventueel leuk zou kunnen vinden. En ook of dat dan al dan niet zou werken. Ik besloot dat dat niet zou werken. Vrienden zijn was beter. Er kon dus niets anders op het briefje staan dan dat hij homo was. Mijn teleurstelling was dan ook groot toen hij niet homo maar bi meende te zijn. Ik geloof dat hij daar inmiddels op teruggekomen is. Ik ben meteen naar zijn huis toegerend met een stapeltje Expreszo's onder mijn arm. (een tijdschrift voor homojongeren) En een aantal goede websites waar hij informatie kon vinden over jong en homo zijn. Ik had tenslotte een missie. Ik geloof dat hij het wel fijn vond dat ik hem onder mijn hoede nam. 

Ik mis de derde belangrijke man uit mijn leven nog. Romeo. Ik denk dat hij de foto maakt. Romeo zat bij mij op toneelles en bij High School lover in de klas op de basisschool. Wij zijn samen uit de kast gekomen met de hulp van Marinus, mijn oude huisgenoot. Die zat bij mij op school en was al uit de kast. Hoewel het contact op het moment niet bestaand is hoort hij ook in het rijtje belangrijke mannen in mijn leven thuis. 

In die tijd had ik weinig meisjes vriendschappen. En nog steeds heb ik niet veel vriendinnen. Niet iets waar ik bewust voor gekozen heb, maar iets dat ontstaan is. Volgens Romeo ben ik one of the guy's, maar dan met een jurkje aan. Hij zegt vaak dat hij mij behandeld als een soort man. Ik heb geen idee wat voor een soort man dat dan is. Waarschijnlijk het soort man dat jurkjes draagt ;)

p.s
Guy's i love you, en ik ben blij dat jullie in mijn leven zijn of in mijn leven zijn geweest.

p.s 2
Pffff, waarom worden de foto blogjes altijd zo anders dan ik van te voren bedacht. Het lijkt alsof de verhalen vanzelf geschreven worden zodra ik in mijn herinneringen ga graven.

vrijdag 28 maart 2014

Vrijheid een WOT opdracht

Hoe blij ben jij met jouw vrijheid, is de WOT vraag van deze week.

Gisteren was ik op de crematie van een van de meest vrije zielen die ik ooit heb ontmoet.
Zij deed altijd datgene waarvan zij dacht dat het goed was en begon daar al jong mee. Opgegroeid in een cultuur waar kinderen ingetogen en op de achtergrond hoorde te zijn stapte zij nieuwsgierig op iedereen af. Wilde ze de ander leren kennen en begrijpen.

Ze ging braaf, zoals dat hoorde een degelijke studie doen, maar toen die degelijke studie was afgerond besloot ze het roer om te gooien en de vrijheid te nemen om acting class in Canada en Londen te gaan volgen.

Toen de kinderen van het gezin 100 gulden hadden gekregen als een zeldzaam cadeautje van hun ouders was zij dat geld binnen no time kwijt. Weggeven aan een zwerver. En hoe iedereen dat ook bestempelde als dom of naief, zij hield voet bij stuk, die meneer had het meer nodig dan ik. Onbegrijpelijk voor de mensen in haar omgeving, en daar was ze zich heel goed van bewust, maar zij nam de vrijheid om te doen waarvan zij dacht dat het goed was.

Ik zie haar als een voorbeeld, maar realiseer me dat ik voor anderen misschien wel eenzelfde voorbeeld ben. Weliswaar op andere vlakken. Maar ook ik heb me bepaalden vrijheden toegeëigend.Ook al voelt dat voor mij helemaal niet zo. En ik werd als even dom en naief bestempeld toen ik zakken chips en nootjes die ik meegekregen had van mijn stage aan de eerste de beste zwerver gaf, met hetzelfde idee. Hij had het meer nodig dan ik.

Ik heb de vrijheid om uit de kast te komen als lesbienne, en later toch als biseksueel (hoewel ik dat laatste nog steeds wel eens verzwijg als ik mensen uit "de scene" tegen kom die ik alleen maar oppervlakkig uit "de scene" ken)

De vrijheid om mijn eigen spirituele paden te bewandelen, in mijn prille tienerjaren omvatte die vooral het zen boeddhisme, later werd dat hekserij omdat dat voor mij meer westers was, meer toe te passen in het hedendaagse leven. En daarna heb ik die paden geprobeerd samen te bewandelen. Wel binnen een andere vorm van boeddhisme. Weer later bewandelde ik het pad van de Godin, en ben ik ingewijd als Priesteres van de Godin. Terwijl ik steeds meer dat boeddhisme ook aan me voel trekken.

De vrijheid om te experimenteren met monogamie en polyamorie.

De vrijheid om geen vlees te eten.

De vrijheid om me te kleden in een kledingstijl die door velen als alternatief wordt bestempeld.

En zelfs de vrijheid om over al deze dingen te kunnen en te mogen bloggen. Maar zoals ik eerder al schreef (hier, ook voor een WOT) heeft vrijheid ook zo zijn grenzen en zijn beperkingen. Of misschien moet ik het geen beperkingen noemen maar verantwoordelijkheden. Want, zoals ik toen ook al schreef, jouw vrijheid houd op, waar die van een ander begint.

Ik ben heel erg ontzettend, ontiegelijk blij dat ik in een land leef waar zoveel vrijheden zijn. Maar ik laat me ook met liefde beperken in sommige vrijheden gewoon omdat ik de grenzen van anderen niet wil overschrijden.

En jij? Hoe sta jij tegenover vrijheid?

Write On Thursday. #WOT. Iedereen kan meedoen, het is een creatieve schrijfopdracht, je bent vrij om te bepalen hoe je die invulling wilt geven, Zoals het bij bloggen hoort, je bijdrage  mag kort, lang, in blog, plog- of vlogvorm zijn.. Het gaat erom dat je het woord dat elke donderdag gebruikt gaat worden in z’n meest vrije vorm kan uitleggen. Wat vind je ervan, hoe denk je erover, heeft het een metaforische werking, zijn er vergelijkingen, kun je een anekdote terughalen, laat het je dromen of is het vlak en abstract?






woensdag 26 maart 2014

Het leven bij de lurven grijpen

Kiemlan laat mij maar niet los, ieder onbewaakt ogenblik denk ik aan haar.
Aan de dingen die ik van haar leerde, aan hoe zij dingen aan zou pakken, aan gesprekken die we ooit voerde. Soms voel ik me een beetje schuldig als ik zoveel aan haar loop te denken. Want er zijn best wel wat mensen om me heen heengegaan, maar nooit was ik zo verdrietig als nu.

Omdat ik te klein was om te snappen dat 63 nog helemaal niet oud was, omdat 101 eigenlijk best een mooie leeftijd was om te gaan, omdat het leven dat geleefd was gewoon op geleefd was, of omdat mijn band niet heel sterk was met de overledenen. Er zijn tal van redenen te bedenken om niet echt heel erg verdrietig te zijn als iemand heen gaat.

En hoewel ik mijn Opa en Oma nog steeds mis, hoewel ik nog steeds naar hun foto's kijk en dan zachtjes tegen ze praat, hoewel ik echte tranen huilde toen Sander het tijdelijke voor het eeuwige verliet, terwijl hij nog maar 18 was, is dot toch anders.

Want zij zorgde ervoor dat ik een beter mens wilde worden, zij zorgde er voor dat ik een beter mens ben geworden en zij zorgt er nog steeds voor dat ik een beter mens wil zijn.

"Pas op mijn 30e pakte ik het leven bij de lurven", hangt er op mijn prikbord. Gewoon omdat ik wilde voelen hoe het zou voelen als ik dat daar op zou hangen. En echt ik begon het leven bij de lurven te pakken, ik kocht een huis en maakte daadkrachtige beslissingen die men nu eenmaal niet verwacht van een jonge vrouw die klein van stuk is, zoals ik dat ben.

"Ik had nooit gedacht dat je het echt zou doen" zeiden vriendinnen naderhand. Terwijl ik zelf geen seconde twijfelde, natuurlijk zou ik dat doen! Het was de juiste tijd.

Maar ondertussen laat ik me dus ook maar mooi een beetje betuttelen door al die mensen die denken dat ik van alles niet zou doen, niet zou kunnen of niet zou durven. Want toen Kiemlan vroeg of ik niet wilde schrijven voor Lover, een feministisch blad, riep ik heel hard NEE!

NEE, ik wilde niet schrijven voor een feministisch blad, want daar was ik niet boos genoeg voor op de wereld. En feministen die maken zich nu eenmaal vooral boos om een heleboel dingen, in mijn beleving. Dat ik me ondertussen ook boos maak om hoogopgeleide vrouwen die thuis zitten om de ego's van hun lager opgeleide mannen te strelen, niet omdat ze dat zelf nu zo graag willen. Om de seksualisering van jonge meisjes die niet eens de kans krijgen zichzelf te ontdekken als seksueel wezen. Om pornokutjes. Om al die dingen waar feministen zich nu eenmaal boos om maken. Maar nee hoor, ik ben niet boos genoeg op de wereld. Ik kan niet schrijven voor iets dat serieuzer is dan een blog waar ik wat in de marge mag brabbelen voor die enkele bezoeker die mijn blog weet te vinden. (hallo trouwens, ik ben blij met je)

En zij, zij zag de kansen in mij die ik zelf niet wilde zien. Zij zag dat ik het in me heb om als Alice in Wonderland te zijn. Zij daagde me toen al uit een beter mens te worden. Die volop in haar kracht staat, ook als dat eng is. En ik, ik zei nee, want ik moest 31 worden om het leven eindelijk bij de lurven te pakken!

zaterdag 22 maart 2014

Dag lieve vriendin

Soms dan ontmoet je iemand die zoveel indruk op je maakt dat je hem of haar nooit meer zal vergeten. Je weet vanaf de eerste seconde, dit is een bijzonder mens.



Zo'n mens was Kiemlan, zo'n jaar of 5 geleden, Wendy en ik waren net uit elkaar, ontmoete ik haar omdat ze bij Wendy in de winkel tijdschriften kocht en een praatje maakte over hoe moeilijk het was om actrices te vinden. Wendy wist wel een actrice, en schoof mij naar voren. Ik kreeg een telefoonnummer en de informatie dat ze een klein iemand zocht, want zij was Chinees en ook niet heel erg lang en ik zou haar tegenspeelster worden.

We spraken af op het Schouwburgplein, want daar zat een leuk film cafeetje, met een heel sprookjesachtig toilet. Vorig weekend zocht ik dat cafeetje nog, maar ik kon het niet vinden, ik zou het nog wel eens vragen aan Kiem.

In dat cafeetje gebeurde er iets bijzonders. Ik was totaal niet geschikt voor de rol die ze moest vervullen. Maar zij zag iets bijzonders in mij, en ik zag iets bijzonders in haar. Enthousiast belde ze haar vrienden, of zij misschien niet een leuke jonge vrouw zochten, want ik moest het podium op, zo beweerde ze. Het zou zonde zijn als iemand als ik niet in de schijnwerpers zou komen te staan.

Hoewel de auditie al lang voorbij was, bleven we daar maar zitten en praten over het leven en onze mogelijkheden. Want Kiemlan geloofde in mogelijkheden. Ik heb zelden zo'n bruisend en creatief iemand ontmoet. Hoewel ze veel te jong is geen gegaan weet ik zeker dat zij alles uit het leven heeft gehaald wat erin zat. Zij dronk het leven met grote slokken, zonder te vergeten stil te staan bij de smaak.

Ga anders een keer mee chanten, vroeg ze. En dat deed ik, we spraken achter centraal station af en gingen in een auto op pad. nam myoho renge kyo zongen we, en haar stem klonk net iets harder, net iets zuiverder, net iets zelfverzekerder dan die van alle andere in die woonkamer.

Het bleef niet bij die ene keer, af en toe ging ik mee chanten. Ze nam me mee naar mensen die zij de "heksjes van oost" noemde. Hoewel ik de enige heks daar was snapte ik haar liefkozende naam voor hen. En ook die mensen waren bijzonder en lief. Ze leerde mij over de boeddha natuur, en dat iedereen die natuur bezit. Dat je soms alleen iets meer moet zoeken, maar dat dat meestal aan jezelf ligt. Dat als jij iemand behandeld als je vijand, iemand zich zal gaan gedragen als de vijand, maar als jij je zou gedragen als vriend, er iets zou veranderen, en er misschien een vriend bij zou krijgen. Een principe dat ik zelf toepas en omgedoopt heb tot "Iemand overstelpen met mijn liefde". Het werkt.

Ze nam me mee naar de rainbow groep, hoewel er niets rainbows aan haar was. Zij vond het een plek voor mij en zorgde dat ik daar terecht kwam. Toen ik niets meer van ze hoorde ben ik er niet meer achteraan gegaan. Iets waar ik nu wel een beetje spijt van heb. Want zonder Kiem weet ik niet of ik ze ooit nog zal vinden.

Kiem had dromen waar ze in geloofde, en ze zorgde dat iedereen met haar mee droomde." Laura" zei ze," als je iets wilt bereiken moet je de biografie van iemand die je bewonderd gaan lezen om te zien hoe zij het gedaan hebben, en dan gewoon hetzelfde doen maar dan op je eigen manier. Je zult ontdekken dat mensen veel ouder waren toen ze doorbraken dan je ooit zou vermoeden, dat geeft hoop." En hoop had ze. En daarmee had ze ook de belofte van ooit. Ooit komt er een project waarin wij wel gaan samenwerken. Een project waarbij alles op zijn plaats zou vallen.

Dus lieve Kiemlan, tot ooit!


vrijdag 21 maart 2014

Hollen en hollen

Het was me wel een weekje van heel veel hollen.


Want centraal station werd geopend en daarom ging Villa Yoga daar een yoga lesje geven. Daar moest ik natuurlijk bij zijn. En er was iets met beauty in de V&D, zusje vond dat ik daar ook echt bij moest zijn. Dus liet ik mijn nagelslakken in een of ander zalmkleurtje met net een beetje meer roze, liet ik krullen in mijn haar zetten, foundation en lipstick aanbrengen, echt de allermooiste kleur rood die ik sinds tijden vond. En mijn ogen opmaken. Het resultaat was veel belovend, ik leek wel een supermodel.


Daarna kwam Roelien logeren. En moest er gepraat worden, en gedanst. En iets met Lolly's. omdat de PvdA hoopte dat we op ze zouden gaan stemmen als ze ons lolly's zouden geven.Iedere politieke partij die denkt dat wij denken dat politiek zo gemakkelijk werkt verdiend helemaal geen stemmen. Laat dat even duidelijk zijn.


Roelien was nog niet weg of ik werd alweer opgehaald om naar België te gaan. Sandy Live was een paar maanden geleden jarig en dat moest gevierd worden. Met een kleine kater en de slaap nog in mijn ogen stapte ik in de auto. Romeo en Sjaantje kletste gezellig over ditjes en datjes terwijl ik mijn best deed niet in slaap te vallen.


Bij Sandy live moest er ook gekletst worden, en geschommeld, en in de hangmat gelegen. En er moest natuurlijk ook gegeten worden. 

Maandag avond mocht ik praten over eten voor dat interview waar ik het eerder al over had. 

Dinsdag was het allereerste heksencafe in Den Haag. Nu ja, er was weleens eerder een Heksecafe in Den Haag, maar dat is geloof ik ter zielen gegaan, en nu is er dus weer een nieuwe. 

Woensdag moest ik een outfit passen voor een modeshow die ik van de zomer ga lopen. Ik wordt een roze elfje. Hoe cool is dat!!!! Daarna moest er gestemd worden. Er stond een rij alsof ik naar de Efteling ging. Maar er hoefde echt alleen maar gestemd te worden. Gelukkig stond Romeo ook in de rij. Dat maakte het een stuk gezelliger. Nu konden we de hele tijd foto's van elkaar maken en via Facebook de vorderingen bij houden. 

Daarna moest er natuurlijk ook samen gegeten worden en heel veel gekletst, maar niet te veel, want de volgende dag moest er ook weer gewerkt worden. 

Gisteren had ik dan eindelijk een avondje voor mezelf, die ik gebruikt heb om mijn belastingaangifte in te vullen. Heel veel gedoe. Uiteindelijk heeft mijn vader het voor me gedaan die op afstand mijn laptop kon besturen. Freaky. 

En vanavond is het dan eindelijk tijd voor de Ostara viering, al werkt het weer vandaag niet echt mee. U begrijpt het al, dat wordt weer hollen. Stilstaan doen we later wel weer. :) :D

maandag 17 maart 2014

Praten over eten

Twitter zorgt er soms voor bijzondere ontmoetingen. 

Zoals die keer dan Visje mij mee sleurde naar een of andere presentatie van een televisieserie over Rusland. En dat we toen "metrohond" als wachtwoord moesten zeggen voordat we naar binnen mochten. 

Of toen ik eindelijk zelf aan het twitteren was, er een vrouw tijdens een optreden van Jan Rot zichzelf ineens omdraaide om te vragen wie Caja was. 

Vanavond had ik ook een bijzondere ontmoeting. Dan kwam doordat Silvia voor haar project "The story of eating" Rotterdammers zocht die wilde vertellen over hun voeding. Toen ik die tweet voorbij zag komen voelde ik me meteen aangesproken. Want ik ben immers Rotterdammer, en ik eet toevallig ook weleens iets. Enthousiast tweette ik terug dat ik Rotterdammer en vegetariër ben, en daar best iets over wilde vertellen. 

Dus zit ik met Silvia en haar vriend aan mijn salontafel, met thee en een bakje eten. We praten over duurzaamheid, en zelf brood bakken (dat doe ik overigens niet), over groene initiatieven, doppers en over eten. Over een voorbeeldfunctie hebben. Het was eigenlijk heel gezellig. 

En dat had ik vlak van te voren, toen ik me ineens toch wel heel kwetsbaar voelde met het idee dat er een vreemde in mijn huis zou komen om over eten te praten toch niet gedacht. Toen leek het ineens een veel te impulsieve daad. En Silvia werd in mijn hoofd een steeds grotere seriemoordenaar die dat eten allen maar als excuus gebruikte om in je huis te komen. 

Gelukkig is de werkelijkheid nooit zo gruwelijk als je kunt bedenken. En was Silvia gewoon heel lief. En helemaal niet moordlustig.  

zondag 16 maart 2014

Ontluikende seksualiteit ranzig?!?

Ik lees online een verhaal van een vrouw van 40 en een beetje die schrijft over de eerste keer dat ze zich realiseerde dat ze een seksueel wezen was, toen ze een jaar of 16 was.
Zo'n moment dat de zon schijnt, en je in je veel te korte nieuwe kleertjes op je fietsje paradeert, er onder die kleren die ene nieuwe bh zit, die met die kersjes en die strikjes, en dat je weet ik ben sexy. Dat je fantaseert over hoe het is om seks te hebben, maar dat je nog geen seks hebt. Dat je de aanraking bijna kunt voelen, maar er eigenlijk nog niet aan toe bent.

Dat je ziet hoe klasgenoten aan elkaar friemelen en jij daar geen onderdeel van bent, niet van wilt zijn, maar misschien ergens ook wel weer een beetje wel, maar dan dat het bijzonder is en speciaal.

En dat je dan terwijl je zo vol van jezelf bent ineens realiseert dat anderen ook zien wat jij ziet. Voelen wat jij voelt. Merken dat dat meisje een vrouw aan het worden is. En misschien wel naar je kijken op een manier waarop je seksuele aantrekkelijkheid word opgemerkt. (of misschien doen ze dat alleen maar in je hoofd).En dat het dan ineens toch allemaal wel een beetje eng is, dat je niets liever wilt dan thuis zijn, en je verstoppen in een donker hoekje.

Dat omschreef ze dus, heel mooi, en beeldend. En heel herkenbaar ook vooral. Maar mensen reageerden zo gemeen en vol haat. Alsof zij door deze herinnering te delen alle meisjes van 16 ineens seksualiseerd, en daarmee mannen een vrij brief geeft om zich te vergrijpen aan 16 jarige meisjes, want daar vragen ze nu eenmaal om.

Hoewel ik er geen voorstander van ben dat meisjes van 16  geseksualiseerd worden op een volwassen manier. En ik echt een keer kots misselijk werd van een volwassen vrouw die mannen van 40 en een beetje aan het opsteken was om onder de rokjes van meisjes van misschien nog niet eens 16 te gaan kijken gewoon omdat ze dat zelf wel een geil idee vond, of hoopte dat dat haar een spannende nacht op zou leveren met een van die mannen. (en dat terwijl ze zelf lerares was op een middelbareschool) Wordt ik nu vooral misselijk van de mensen die met moraliserende vingertjes wijzen. Maar misschien is dat ook helemaal zo gek nog niet. Want met hun volwassen oordelen zijn zij het die deze herinnering een volwassen seksualiteit mee geven. Zijn zij het die  iets vies en ranzigs maken van gewoon een mooi verhaal over ontluikende seksualiteit.

Ik denk niet dat we meisjes een dienst bewijzen door die prille seksualiteit als ranzig te bestempelen. Laten we het zien voor wat het is. Laten we weer even terug gaan in de tijd en herinneringen ophalen aan die eerste keer dat je jezelf realiseerde dat jij er mocht zijn! Laten we vooral de seksualiteit die op iedere leeftijd weer anders is en anders word ervaren vieren. Laten we delen in plaats van oordelen. Laten we een voorbeeld nemen aan de schrijfster van dit eerlijke verhaal in plaats van ons jongere zelf te veroordelen met de kennis van nu.

vrijdag 14 maart 2014

Hoe dingen soms hun doel voorbij schieten

Mijn hoofd zit zo vol met de teambuilding avond van gisteren dat ik eigenlijk nergens anders over kan denken. Maar er over schrijven mag niet, want het zou binnenskamers blijven. Dat is frustrerend want wat er gebeurd was helemaal niet eerlijk. Iedereen moest iets positiefs zeggen en iets waar je tegen aan loopt over elk van je collega's. Bij een van mijn collega's is het vooral lastig dat zij precies het tegenovergestelde van mij is. Waar ik ben opgevoed met het idee dat niets gek is, en dat eigenlijk alles moet kunnen (mits je niemand schaad), is zij heel nuchter en "doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg". Dat is helemaal niet erg, dat doet ook niets af aan haar kwaliteiten als pedagogische medewerker. Maar lastig is het soms wel. Mijn locatiemanager die de teambuilding leidde vond echter dat ik dat niet mocht vinden. Of misschien mocht ik dat wel vinden, maar ik mocht niet vinden dat dat invloed had.

Voor de rest mocht iedereen alles over elkaar vinden. En ook over mij mochten dingen gezegd worden die ik in dit verband niet herkende, maar waar ik in ieder geval wel van probeerde te begrijpen wat de ander bedoelde. Maar mijn gevoel werd van tafel geveegd, dat mocht niet bestaan. Dat speelde zich alleen in mijn hoofd af. Al speelt het zich alleen af in mijn hoofd, dan nog bestaat het dus. Dan nog verdiend het aandacht even als de dingen waar andere collega's tegen aan lopen aandacht verdienen.

Nee, deze teambuilding heeft niet het resultaat gehad dat de locatie manager voor ogen had, namelijk dat we vanaf nu met elkaar communiceren over waar we tegen aan lopen met en bij elkaar. Het heeft er voor gezorgd dat ik me heel diep terug trek in mijn eigen schulp. Op mijn eigen eilandje. Want open minded zijn is niet de norm in het team. Dus zal ik voortaan ook maar zogenaamd geschokt reageren op alles dat afwijkt. En om het hardst roepen dat dingen toch wel echt heel raar zijn. *

*natuurlijk zal ik mezelf niet echt zo verloochenen. Maar ik zal mezelf ook niet heel snel meer uitspreken.

maandag 10 maart 2014

100 dingen minder

Gisteren bladerde ik in de supermarkt in zo'n speciale uitgave van de Flow, toen mijn oog viel op een artikel over een man (Dave Bruno), die nog maar 100 dingen bezit. Het leek mij een beetje overdreven om nog maar 100 dingen te bezitten, maar 100 dingen minder bezitten, dat leek me wel wat. Bovendien was ik wel weer toe aan een nieuw project. 

Het afgelopen jaar heb ik een jaar geen kleding gekocht. Met uitzondering van de bruiloft van mijn zusje, waar ik een jurkje voor kocht en Lowlands waar ik een legging en een broekje voor kocht, is dat me helemaal gelukt. Hoewel de uitdaging nog 21 dagen duurt beschouw ik het als een succes en dus komen ook de dromen over een volgend traject. 

Op Facebook plaatste ik een statusupdate waar ik schreef over mijn plannetje. Ik had niet kunnen vermoeden dat dat plannetje een paar uur later ineens een plan van grote(re) omvang werd. 

Er zijn mensen die hun bezit terug dringen naar 100 dingen. Dat gaat mij wat te ver. Maar met hoeveel minder kan ik wel? Daar ga ik komend jaar achter komen met mijn nieuwe project 100 dingen minder. Nu is het weg doen van 100 dingen de moeilijkheid niet, maar iedere keer dat er iets bij komt moet er dus weer iets extra af. Als voorbeeld, een tijdje geleden deed ik 5 kasten weg, maar ik kocht er 3 bij. Nu heb ik dus maar 2 dingen minder. Wie doet er mee met het terugdringen der dingen?
Want even later pakte Haagje  het op, die dat weer in een Facebook groep deelde, waarop er nog meer mensen waren die er enthousiast over werden en besloten mee te doen. Ze was ook zo aardig om een soort van logootje voor me in elkaar te flansen.


En is er een heuse facebookgroep ontstaan. Oh en uhhhh, ik heb mijn eerste ding al weg gedaan, een bh die zo oud is dat het elastiek in de bandjes niet echt elastisch meer te noemen is. Maar hij heeft stippen en daarom kon ik er maar moeilijk afstand van doen. Nog 99 bezittingen te gaan.

Doen jullie ook mee?!?

vrijdag 7 maart 2014

Vetjes

Oei, zei mijn moeder, toen ze de foto's zag van de kleding die ik vorige week wel paste maar niet kocht. Zie ik daar een buikje? Ik zou dat jurkje maar niet kopen, ook straks niet, als het weer wel mag. Misschien heb ik een maatje groter nodig opperde ik. En dat beaamde ze.

Toen ik gisteren mijn zomerjurkje aan wilde doen, omdat de lente temperaturen ervoor zorgen dat ik daar heel veel zin in krijg werd het nog even bevestigd. Ik kreeg hem niet meer dicht. Sinds ik uit gegroeid ben, en in mijn geval was dat nogal snel het geval, daar ik maar 1,58 ben, is dat me nog nooit overkomen.

Zusje vond het allemaal maar onzin, ik had geen buikje, en ik was niet dik(ker). Maar mijn kledingkast zegt toch echt anders, mopperde ik. Welke maat had dat jurkje van jou dan wel niet, vraagt ze driftig. Nou uhhhh, xs zeg ik. Nu is zusje helemaal woest. Dus jij vind het erg dat je niet meer in je maatje 34 past? Ik knik van ja.

Ik ben niet gewend aan de vetjes die daar eerder nog niet zaten. En ik wil er niet aan wennen. Ik wil niet al mijn kleding nieuw moeten kopen omdat ik er niet meer in pas. Bovendien hoef ik niet zo te zijn. Ik kan weer gaan sporten, minder pizza eten, meer groenten. Minder patat en mayonaise. Meer bewegen.
Dus als jullie me zoeken, ik ben eventjes een uurtje hardlopen.

Tot later