donderdag 25 juli 2013

Buren

Van de week ontmoete ik mijn buurman voor het eerst. Ik denk dat hij zijn balkon op kwam toen hij mij met mijn planten bezig hoorde zijn. Want ineens stond hij daar en zei " Goedenavond, ik zie dat ik een nieuwe buurvrouw heb". Ik beaamde dat, en ontkrachte dat daarna meteen weer. Want zo nieuw ben ik nu ook weer niet. In september woon ik hier een jaar. Dat vond de buurman toch wel lang. Hij concludeerde dat het vorige meisje er dan echt maar heel kort had gewoond. En dat ze vast was gaan samen wonen. Want ze had een vriendje met een motor gehad. Wat daar precies het oorzakelijk verband van was ontgaat mij ook een beetje.

Omdat ik nog post krijg van de vorige bewoonster weet ik dat ze niet zomaar is gaan samen wonen. Maar ja, dat zeg je dan toch ook niet. Je weet niet precies wat de verhoudingen geweest zijn. En om dan meteen te beginnen over deurwaarders en aanmaningen is ook weer zo wat. Dus knik ik dat dat soort dingen wel eens gebeuren.

Ik vraag nog of de buurman en wel al 100 jaar woont, maar 100 jaar vind hij wat veel. Hij woont hier nu een jaar of tien. Ik zeg maar niet dat dat voor mij bijna 100 jaar is. En ik zeg ook niet dat ik bij hem de kans op samen wonen met of zonder partner met motor me ook niet heel waarschijnlijk lijkt. De buurman lijkt namelijk op de cactusman. Een meneer die ik tijdens een vakantie in Rome ontmoete. De cactusman had wel 150 cactussen. Niet allemaal verschillende hoor, vertrouwde hij ons toe, ik heb er ook een paar dubbel. Ook had de cactusman een bruid to be uit Rusland over laten komen. Ze vertelde hem de hele tijd hoe geweldig hij wel niet was, maar voor zijn cactussen schaamde ze zich een beetje.

Nu heb ik nog geen cactussen bij mijn buurman zien staan. Maar hij ziet er wel redelijk op zichzelf uit. En alsof hij wel 150 cactussen zou kunnen hebben, ergens. Terwijl ik dat sta te bedenken kapt de buurman het gesprek af.

Ik denk dat hij ook denkt dat ik niet zo snel zal gaan samenwonen. En dat ik eigenlijk maar een beetje een vreemde snuiter ben, met een bizarre verzameling verschillende soorten planten die heel mijn balkon overwoekeren. Bovendien maak ik zo weinig geluid dat ik er een jaar kan wonen zonder opgemerkt te worden. Er moet vast iets mis met mij zijn. Misschien ben ik wel een vampier van 110 jaar oud. En kom ik alleen te voorschijn met volle maan. Je weet maar nooit.

woensdag 17 juli 2013

Vervolg

Vandaag heb ik aangifte gedaan van de "roofoverval" zoals het in politietermen schijnt te heten. Ander half uur lang vragen beantwoorden over door welke straten ik liep, wat ik aan had, hoe mijn haar zat, in welke hand ik mijn telefoon had, waar ik mijn tas had, wat ik dacht, wat ik voelde, waar de dader stond, hoe we op de grond terecht kwamen, en of ik me specifieke kenmerken van de dader kan herinneren.

Ik vertel zo nauwkeurig als ik het me maar kan herinneren. In mijn hoofd speel ik een film af. Een film die ik de afgelopen dagen en nachten keer op keer op keer op keer heb afgespeeld.

Een film die zich iedere keer als ik me op straat begeef, vooral in mijn eigen straat steeds weer afspeelt. Zondag ging het nog wel goed. Ik was nog zo in trance van het gebeurde dat het nog niet echt tot me door leek te dringen. Maar toen ik maandag avond rond half elf in de schemer door mijn straat liep sloeg de angst me om het hart. Ik was net naar After Earth geweest. Een film waarvan de boodschap zo ongeveer is "Fear is a choice", dus dat hield ik mezelf voor toen ik met opgeheven hoofd stoer naar huis probeerde te stappen. Maar zodra ik de sleutel in het slot stak en mijn portiek binnen ging brak ik een klein beetje.

Gisteren bracht een vriend me gelukkig thuis. Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest. Want met hem naast me leek de straat ineens een stuk minder eng. Leken mijn angsten ineens zo irrationeel en ver weg.

En toch toen ik vandaag zag dat een vriendin in een kroegje een stukje verderop zat ben ik niet langs gegaan. Gewoon omdat ik mezelf ook een avondje rust wil gunnen. Niet iedere keer mezelf wil testen om te kijken wat ik al dan niet durf. Ik mag best even bij komen van de schrik.

Vraag het Laura

Een tijdje geleden kreeg ik het volgende bericht in mijn Facebookmailbox.

Hoi Laura,
Ik heb een vraag aan jou als blog-expert. Ik heb een mooie fotoreportage gezien in iemands blog. Ik ken die meneer helemaal niet, maar ik zou graag naar zijn blog willen linken in een stukje voor de nieuwsbrief van de Fietsersbond Utrecht.
Denk je dat ik hem dat eerst moet vragen? (Probleem: ik kan geen e-mailadres vinden.) Of kun je zeggen: het staat op internet, dus iedereen mag er ongevraagd naar linken? Kortom, wat is volgens jou de netiquette?
Groetjes,
Guido

Na even gegiebeld te hebben, want een blog-expert? Ik? Sinds wanneer dan? En wat moet je precies doen om een expert status te krijgen? Gaf ik het volgende antwoord. 
Als je een comment kunt plaatsen zou ik het daar vragen. Dat wordt over het algemeen het meest gewaardeerd. De meeste bloggers hebben geen moeite met door linken mits de bronvermelding duidelijk is. Content over nemen is wel een probleem.
Ik had nog niet op enter geklikt of de twijfel sloeg toe. Is dit niet een beetje te persoonlijk? Ik zou het fijn vinden als het van te voren (of achteraf) wordt verteld. Maar alle keren dat ik mezelf terug vond ik een nieuwsbrief of iets dergelijks zonder dat ik dat wist maar met mijn naam en een link naar mijn oorspronkelijke blogpost vond ik dat eigenlijk helemaal niet erg. Zolang je mijn teksten niet overneemt en doet alsof je ze zelf geschreven hebt vind ik het alleen maar leuk dat je mijn blog onder de aandacht wilt brengen. 
En jij? Hoe denk jij hierover? 

Lekker groen

Zoals jullie vast niet ontgaan is ben ik nogal fanatiek bezig met mijn moesbalkon.
Regelmatig zoek ik daarvoor het internet af en soms kom ik dan hele leuke dingen en projecten tegen. Hier een kleine selectie van mijn bevindingen.

Aardappelkweekzakken



Uber handige aardappelkweekzakken. Je kunt de aardappels die je nodig hebt eruit grabbelen en wat je niet gebruikt blijft lekker door groeien!
Hier te bestellen voor een elf euro per twee. Ik ga ze op mijn verlanglijstje zetten :) 

Plantenbak en zelf-schoonmakende vissenkom



Oke, deze vond ik niet zelf. Maar hij is wel erg geniaal. Een vissenkom die zichzelf schoonmaakt en plantjes die de "mest" van die vissen gebruiken om van te groeien. Zo overleven vissen het misschien zelfs bij mij :) 

Hier  te bestellen, ik geloof alleen dat dat vanuit Nederland niet lukt. Nog even wachten dus tot hij hier ook op de markt komt. 

Makkelijke Moestuin 



Ik vind dit zo'n lief en eerlijk project. Jelle is de website in 2008 begonnen toen hij zelf nog maar 14 jaar oud was. Ik zie net in de shop die op de site staat dat hij ook een boek heeft geschreven over dit onderwerp. Ik zou zeggen bekijk die site. 

Zaden voor voedsel 

Nog zo'n hart verwarmend initiatief. En het kost je niet meer dan een postzegel. Bewaar de zaden van je groenten en (tropisch) fruit, die je normaal weg zou gooien, maak ze schoon en stuur ze op naar onderstaande adres: 

Prof. Dr. Willem VAN COTTHEM
Beeweg 36
BE-9080 ZAFFELARE
Belgium
Tel. +32 9 356 86 16
e-mail : willem.vancotthem@gmail.com

En zij zorgen ervoor dat je zaden terecht komen bij verschillende projecten waarin mensen op deze manier hun eigen voedsel kunnen kweken. Klik hier voor meer informatie. 

Mocht jij nog producten weten waar ik ook over moet schrijven, of een leuk initiatief dat een beetje aandacht verdiend, laat het me gerust weten. En wie weet kom je het terug in een volgend blogje. :) 





zondag 14 juli 2013

Overvallen

Gisterennacht was zo'n nacht die anders loopt dan je verwacht. 
Te lang in Amsterdam blijven plakken, in een trein vol Robbie Williams fans terecht komen. Vertraging met de trein, een hele stroom aan mensen die besloten had ook in Utrecht over te stappen, waar geen beweging in te krijgen viel. Ik die daar doorheen probeerde te rennen, want ik wilde zo graag mijn aansluiting halen. Maar natuurlijk was dat onbegonnen werk. Een half uur wachten dus. Er te laat achter komen dat de Starbucks nog open was. (wie wil er om 1 uur 's nachts nu koffie)

Half 2, eindelijk in Rotterdam aangekomen. Een vriend tegen komend op straat. Of ik nog even mee ging een drankje doen. Kussen in de lucht. Wijntje in de hand. Een half uurtje later hou ik het voor gezien. Want morgen is het zondag en dan wil ik graag naar de yoga op Schouwburgplein. 

Oh ja, ik was mijn wandeling aan het traceren op runkeeper. Ik pak mijn mobieltje en vervolg mijn wandeling. Grappig om te zien hoe snel ik loop. Jeetje, 5 minuten onderweg, en nu al bijna thuis. Had ik hier maar gewoond toen ik 17 was. Wat zou dat heerlijk geweest zijn. Ik ging hier altijd uit toen. Nu maak ik eigenlijk nauwelijks gebruik van het feit dat ik op een steenworp afstand woon van alles wat ik toen cool vond. 

Als ik mijn straat in loop ben ik opeens op mijn hoede.Hoe zat dat ook alweer met meisjes die verkracht worden. Vaak mijn postuur, meisjes van een jaar of 25/30. Als je aan het bellen bent, een staart in hebt of een beetje loopt te dromen, loop je meer risico. God wat ben ik moe. Laat ik mijn telefoon maar dichtklappen. De track even laten voor wat het is. En mijn sleutel alvast in mijn hand nemen, dan kan ik me verdedigen mocht dat nodig zijn. 

Ik wil de sleutel in mijn deur steken, als er uit het niets ineens iemand achter me staat. De buurman denk ik. Maar als ik omkijk is het een onbekende man. Of ik een sigaretje voor hem heb. Ik rook niet, dus nee. Hij vraagt het nog een keer, en komt dichter naar me toe. Ik voel me onprettig en doe een stap naar achteren. Wat wil hij van me? Hij komt op me af gelopen en grijpt naar mijn telefoon. Ik hou de telefoon vast, niet van plan me voor mijn eigen deur te laten overvallen. Kom nou! We duikelen over elkaar heen. Ik schreeuw. Hij pakt me bij mijn mond beet. Terwijl we zo over de grond rollen vraag ik me af waar ik nu helemaal mee bezig ben. Kennelijk is hij alleen op mijn telefoon uit. Want mijn tassen en sleutels liggen inmiddels naast me op de grond. Ik krap ik vecht, ik trap. Ik mis zijn hoofd.En dan verslap ik. Ik ben niet tegen hem opgewassen. 

Binnen bel ik de Gitarist. Zelf ben ik even niet in staat mijn computer aan te doen. Op te zoeken hoe ik mijn telefoon moet blokkeren. Of hoe ik de politie moet bellen. Moet ik de politie wel bellen? Wat doen die nu helemaal aan diefstal van een telefoon? Ik ben in een soort trance. Maar Neelis raad me via Twitter aan direct aangifte te doen, of iig te bellen. Ik bel. Even later staat de politie voor mijn deur en zit ik met twee agenten in mijn woonkamer. 

Of ik weet hoe de dader eruitzag. Of hij een accent had. Hoe groot hij was. Of ik het doosje van mijn telefoon nog heb, of mijn paspoort. Ik weet niet meer waar ik mijn tas heb gelaten. Het doosje van de telefoon weet ik dan weer wel te vinden. Maar de vragen zijn me allemaal even te veel. 

Ik mankeer niets, hij heeft alleen mijn telefoon, even denk ik dat al mijn foto's weg zijn, maar door dropbox en google+ mis ik alleen die ene leuke serie van net, in het Vondelpark met kersen. Maar ook zonder de foto's neemt niemand die melige middag van me af. Ik mag van geluk spreken. Het had veel erger kunnen zijn allemaal. Toch tril ik. En ben ik veel te opgefokt om direct in slaap te vallen. De greep om mijn mond voel ik nog steeds. Maar ik wil niet bang zijn. Ik woon hier, de straat is van ons allemaal, ook van mij. Hoe minder mensen er op straat zijn, hoe gevaarlijker het wordt. Dus ik zal op straat blijven komen! Ik zal blijven vechten! 


zondag 7 juli 2013

#synchroonkijken een weekoverzicht

Ik deed afgelopen week dus mee met #synchroonkijken. Een hastag waaronder een heleboel mensen een heleboel foto's hebben gemaakt. Iedere dag kregen we van de juf een mailtje in onze inbox waarin de dagopdracht te lezen viel.

Hier volgt een weekoverzicht

Dag 1, sokken. 

Een kijkje in mijn sokkenla, een bond gezelschap van vrolijke kleurtjes (maar ik blijf ontkennen dat ik iets met kleur heb, en ik heb al helemaal niet specifiek iets met roze) 

Dag 2, zelfgemaakt


Oke, technisch gezien hebben de peuters bovenstaande knutsels gemaakt, maar zonder de hulp van mij (en mijn lieftallige collega) zou het er nooit zo mooi uit zien. De tekeningen zijn wel van mijn hand. 

Dag 3, zomer


Dit was een beetje vals spelen, want mijn moeder heeft de foto gemaakt. Het was nu eenmaal zo dat ik het meest zomerse van deze druilerige dag was. 

Dag 4, blauw


Dag 5, leeg








Dit was duidelijk de dag waar ik het meest mee had. Ik vroeg me tijdens het maken van de foto's af hoe dat komt. Van mezelf ben ik vrij chaotisch en alles in mijn omgeving is nogal vol. Hoe kan het dan dat ik zo van lege foto's hou? Of dat ik zo ontroerd kan raken door plekken die leeg zijn maar dat eigenlijk niet horen te zijn? Zoals het Lowlands trein als er nog geen bezoekers zijn. Pure emotie vind ik dat. Maar waarom? Ik heb geen idee. 

Dag 6, iets kleins 

Met vrienden naar Belgie, nog snel de opdracht doorlezen, iets kleins, wat moet ik daar nu weer mee? Een kindersuprise ei gekocht, daar kan nooit iets groots in zitten. Het voorwerp in mijn ei zou mijn fotoobject worden. Dit had dus zomaar een heel andere foto kunnen zijn, als er een helikopter in had gezeten bijvoorbeeld, of een raceauto. 

Dag 7, jezelf


Ik, in de auto, op de terugweg van een tripje Belgie, inclusief kamperen. Maar dat is weer een heel ander verhaal, voor een heel ander blog. 



donderdag 4 juli 2013

Blauw

Ik heb niets met blauw
Toch staat vandaag al de hele dag in het teken van blauw
Want het huiswerk voor #synchroonkijken is blauw, evenals het #WOT woord. 

Dus maakte ik een blauwe foto. 


Hoewel ik de foto mooi vind had ik liever een rood schepje gehad, of een paarse, alles, maar geen blauw! 

Ik hou niet van de staat van zijn. Zowel het Nederlandse blauw zijn als het Engelse spreekt mij niet aan. (hoewel ik gisteren toch wel een heel klein beetje lichtblauw was)

Ik hou niet van de kleur. Mij te saai.
En heus ik wilde vandaag een heleboel blauwe dingen op de foto zetten, maar het is me niet gelukt. Hoe ik ook mijn best deed om de wereld door een blauwe bril te zien, ik zag het niet. 

Later thuis, toen ik de foto's bekeek van andere deelnemers vond ik mezelf heel stom. Want ook bij ons zijn de tissue dozen blauw, en ik was in de AH geweest, waar ik had geshopt met een blauw mandje. En blauwe nagellak heb ik ook. Kortom er is veel meer blauw om me heen dan ik dacht. Ik zag het alleen niet, want ik ben kennelijk kleurenblind voor blauw


dinsdag 2 juli 2013

The Intership

Ik heb al een tijdje een Pathe Unlimited kaart, waarmee ik voor 19 euro onbeperkt naar Pathe bioscopen kan. In het begin haalde ik dat er met gemak uit. Vooral omdat ik vaak in mijn eentje naar de bios ging als ik eens een middagje vrij was. Tegenwoordig is mijn vrije tijd zo ingedeeld dat ik zo gesloopt ben tegen de tijd dat ik thuis ben dat ik het niet op kan brengen alleen naar de bioscoop te gaan.

Gelukkig was dat precies het moment dat een vriend van vroeger mijn leven weer binnen kwam wandelen en ontdekte dat ik ook een unlimited kaart heb. Dus komen er ineens af en toe uitnodigingen om mee te gaan naar de bios. Hoe gesloopt ik ook ben, als ik eenmaal ja heb gezegd tegen anderen is het ineens een stuk makkelijker op te brengen. Dan is film kijken niet alleen maar een passieve bezigheid, maar is het ook een sociaal iets. En voor sociaal MOET je nu eenmaal af en toe tijd maken.

De sneakprevieuw is ons favoriete film moment. Dan heb je geen gezeur over films die de helft van de groep al heeft gezien, of films die de helft van de groep niet wil zien. Je weet niet wat er komt. (of althans ik weet niet wat er komt, de rest weet dat altijd verbazingwekkend snel te Googlen)

Vandaag draaide The Internship. En op een vreemde manier wist die film mij te raken. Nu moet ik een manier vinden om dat onder woorden te brengen zonder spoiler. Eigenlijk is het een film die niet zoveel om het lijf heeft. Gewoon feel good, met een feel good boodschap. Als je het heel letterlijk wil nemen zou de boodschap kunnen zijn, wat er ook gebeurd in je leven, al heb je geen geld, geen huis, ben je niet knap of rijk en heb je weinig talent, je kunt altijd nog gaan stage lopen bij Google.

Maar als je dat wilt, en kennelijk ben ik in een bui waarin ik daar behoefte aan heb kun je een diepere boodschap zien. Namelijk een die zegt dat je voor de DROMEN MOET VECHTEN. Een die zegt dat als je ECHT WILT, JE DROMEN WAAR KUNNEN WORDEN. En natuurlijk, in het echt vallen puzzelstukjes heus niet zomaar op hun plaats, en worden de dingen je niet zomaar in je schoot geworpen. Maar het onmogelijke is soms mogelijk!!! En dat, vind in een geruststellende gedachte.