vrijdag 28 februari 2014

Plog van een dagje delft



Met terugwerkende kracht ploggen, mag dat ook? Natuurlijk mag dat, want dit is mijn feestje en ik huil als ik wil!


Zoals u van mij gewend bent, een ontbijtje van 2 vitaminepillen

Ik was een tijdje terug op de boekenbeurs waar ik onder andere dit boekje kocht. Als inspiratie voor mijn drakenverhaal. (Het is dat ik mijn schriftje kwijt ben, en het nog niet digitaal heb, want eigenlijk kan ik niet wachtten om mijn drakenverhaal met jullie te delen) Maar nu dus eerst even lekker lezen, want ik ben een dagje vrij, en dan is lezen een leuke bezigheid. 

Ik had niet zoveel tijd, want ik moest naar de tandarts om mijn nachtbeugel op te halen. Mijn tandarts is namelijk ook mijn orto. Ik ben er zoooo klaar mee. Hoop dat ik nu het hele jaar niet meer hoef langs te komen. 

Kijk hoe mooi strak die lucht is. Dit is trouwens het gebouw waar mijn tandarts gevestigd zit. 

3 seconden later stond ik weer buiten, wel met een onwijs coole gipsafdruk van mijn tanden. 

Ik wilde mezelf trakteren op een groentekroket, maar de snack bar was nog dicht, dan maar een zakje chips. 

Even jurkjes passen, deze flatteert mijn figuur nou niet heel erg. Jammer, want ik ben gek op trui-jurkjes. 

Deze vind ik dan weer wel leuk maar mama zegt dat ik een maatje groter zou moeten overwegen. 

Deze moet het worden, maar toen bedacht ik me dat ik tot 1 april geen kleding zou kopen. En dat ik dat al een jaar heb volgehouden. Dat ik alleen maar gezondigd heb toen ik een jurkje ging kopen voor de bruiloft van mijn zusje, en toen ik naar Lowlands ging en nieuwe regenkleren nodig had. Maar verder heb ik me er heel braaf aan gehouden, dus het zou wel heel stom zijn als ik een maand voor de sluittermijn ineens toch een jurkje ga kopen. Op hoop van zegen hangt het er op 1 april dus ook nog. Overigens, ik mag het niet kopen, maar als iemand me het cadeau wil doen, Jane Norman, maatje 34/36 :P

Mijn oog viel op deze etalage, kijk hoe cool dat poppetje is, en ze hebben dus een heleboel hele coole spullen met dat poppetje erop. Ik word er hebberig van. In september ben ik jarig mensen. Want tegen die tijd weet ik vast niet meer wat ik wil hebben :P

Deze stond bij mij in de straat, die wil ik ook wel hebben. Niet dat ik een rijbewijs heb. Maar hij is wel echt onwijs cool! 
Inmiddels belde mama dat ze klaar was met haar yogales, dus konden we in Delft thee gaan drinken. Dat is namelijk tussen onze huizen in. Maar eerst een bento-box scoren, want ik had hongerrrrrrr. Ik koos de minst vissige. Mama kreeg het gehaktballetje. Waarom verkopen ze eigenlijk geen vegetarische bento? 

Toen we een cafeetje zagen met allemaal mensen die thee uit deze potten dronken waren we verkocht, dat wilde wij ook wel. 

We aten ook nog Lupine boontjes, die op de kaart een hele andere naam  hadden die ik alweer vergeten ben. Meer dan 3 lettergrepen, dan heb je dat ;) 

Dit is trouwens mijn mama. Halloooooo mama! 

Mama wilde de fabriekswinkel van een of ander pannenmerk binnen lopen. Ze hadden wel hele coole vergieten en mengkommen. Cool is geloof ik wel het woord van deze plog. 

Nog even hele belangrijke dingen kopen bij de Tuinen. Zoals een kristal deo, en dingen om op je gezicht te smeren. Laatst las ik dat het schrijnend is dat er in het westen meer eten op mensen hun gezichten wordt gesmeerd dan dat er in de derde wereld op iemand's bord ligt. Dat is natuurlijk ook wel een beetje schrijnend. Toch koop ik Yes to carrots en doe ik er vrolijk aan mee. 

Dit is mijn mama van top tot teen, met haar rode schoenen die ineens bij de boodschappen zaten. Ze poseert even voor een groene container, dan komen haar rode schoenen nog beter tot zijn recht. "Is de foto leuk geworden, laat eens kijken, acht laat maar, ik zie het wel op je blog" Bij deze mamsie! 

"Maak anders ook nog even een foto van Delft, dan kan iedereen zien dat je echt in Delft was" En omdat je altijd naar je moeder moet luisteren doe ik dat natuurlijk braaf. 

Onderweg naar de trein werd ik door een leger CDA mensen aangevallen, die in die witte jasjes. "Maar ik woon hier niet", probeerde ik mezelf nog te verdedigen. Het mocht niet baten, ook voor mensen die niet in Delft wonen hadden ze een folder. 

Nou liefjes, omdat ik de bedreigingen die ik ontving omdat ik het in mijn hoofd durfde te halen om te stoppen met ploggen toch wel een beetje eng vond ;) toch nog een plogje van mijn hand. Zijn jullie nu blij?!?!?

kusjes 





  





Conclusie

Ik ben tot de conclusie gekomen dat het beter is dat je huiswerk op bloggen lijkt, dan dat bloggen op huiswerk lijkt. Oh zo!

maandag 24 februari 2014

Als huiswerk op bloggen gaat lijken

Voor mijn portfolio van de cursus hoe wordt ik een VVE verantwoorde peuterspeelzaaljuf in 6 stappen moet ik verslagjes schrijven van de activiteiten die we gedaan hebben. Een paar regeltjes tekst en heel veel foto's. Het voelt alsof ik aan het bloggen ben, en even weet ik niet of dat nu een goed of een slecht teken is.

Want een tekst die op een blog lijkt is dat wel serieus genoeg voor een werkstuk waarop ik beoordeeld en misschien ook wel veroordeeld ga worden?

Of betekend het dat schrijven zo mijn tweede natuur is geworden dat ik het niet meer op een andere manier kan?

Ik zal een stukje uit mijn werk citeren zodat jullie mee kunnen oordelen. Dan mag je zelf weten of je wilt beoordelen, veroordelen of gewoon alleen een oordeel hebt ;)



Voor ordenen en tellen hebben we iets leuks bedacht. Trek allemaal je schoenen maar eens uit, dan gaan we passen en meten wie de kleinste schoen heeft en wie de grootste. Ondertussen werd er natuurlijk ook hard geteld, want je hebt 2 voeten, met 5 tenen aan iedere voet, dat zijn er samen tien. En hoeveel kinderen zijn er eigenlijk? Hoeveel schoenen zouden die kinderen met elkaar hebben? We maakte een lange slang van schoenen. En toen ook van onszelf. Nu zijn we samen 1.

We hebben zoveel geteld, dat Graaf Tel er jaloers op zou worden.
Hierbij staan dan foto's van kinderen die schoenen tegen elkaar houden om te kijken welke de grootste is en welke de kleinste. En een foto van alle schoenen op een rij met de eigenaren van die schoenen in polonaise achter elkaar en achter hun schoenen. Maar die mag ik niet plaatsen omdat er kinderen op staan.

Ik ben niet meer in staat een oordeel te vellen. Denk dat ik er maar eens een nachtje over ga slapen.

kusjes 



zondag 23 februari 2014

Omdat Leo Vroman dood is, en helden niet dood mogen gaan. Maar aan de andere kant, helden gaan nooit dood, nooit echt, nooit helemaal! Hier een gedicht van zijn hand.

Het wordt wel weer tijd dat ik nieuwe dichters ga ontdekken trouwens, want nu Rutger Kopland en Leo Vroman beide niet meer onder ons zijn geloof ik dat ik nog maar weinig dichters leed die onder de levenden zijn.

Veel heden hoe

Een half petje kip,
een popotamus hip,
twee muisjes vleer,
vier hanen weer,
acht beelden voor,
zestien kijkjes door,
twee en dertig vliegjes vuur,
vier en zestig kastjes muur,
honderd acht en twintig fouten druk,
een kippetje tuk?
twee honderd zes en vijftig stokken tover,
vijf honderd twaalf tochten over,
en ongeveer
duizend minnen meer

Uit de oude doos, werken in Friesland


Ik was 19 en had een droom. Werken in een recreatieteam op een camping of bungalowpark. Dus solliciteerde ik voor een baantje bij het Noord Nederlands Bureau voor Toerisme. Ik werd uitgenodigd om een weekendje te komen solliciteren/ trainingen te volgen in Groningen. Vond ik natuurlijk hartstikke leuk en spannend. 

Tijdens de trainingsdagen werden we ook getest op dingen die ze niet van te voren vertelde. Zo werd er bijvoorbeeld verteld dat je onbeperkt mocht drinken, als je maar netjes afturfde wat je gedronken had, zodat je aan het eind kon betalen voor wat je had afgenomen. Er was echter een maar, op was op.  Je kunt je voorstellen dat er een groepje was dat op de eerste avond de voorraad voor het hele weekend opdronk. Waarmee zij de kans op de baan verspeelden. 

Ook moesten we afwassen zonder afwasborstel. Toen we met wc-papier zo goed als mogelijk toch nog probeerde af te wassen scoorde we daar punten mee. Zogenaamd hoefde je nooit mee te helpen met op te ruimen, maar als je net deed alsof je iets opruimde door een beetje heen en weer te lopen met een stoel kreeg je daar natuurlijk weer punten voor. Dat had ik snel genoeg door. 

Toch was ik oprecht verbaasd toen ik het telefoontje kreeg dat mij vertelde dat ik was aangenomen. Ik kon het niet helemaal geloven. Want was ik niet een beetje te verlegen voor dit werk? De meneer die mij het goede nieuws kwam vertellen merkte dan ook op dat ik verbaasd klonk. En dat dat niet nodig was, want ik beschikte kennelijk over de juiste eigenschappen en het verantwoordelijkheidsgevoel dat bij deze functie paste.

Het weekend dat ik naar mijn eerste camping in Groningen ging lazen we op de terugweg dat het NNBT niet meer bestond. Ik zag mijn droom al in duigen vallen. Maar gelukkig werden we overgenomen door Recreatie Oost Nederland. En werd ik de hele zomervakantie lang naar Friesland gestuurd. RON had een iets andere manier van personeel werven en selecteren. Pannenkoeken kleefden aan de muur van ons appartement, de vaat ging vies de kasten in en frikandellen werden gegeten voor het ontbijt. Maar was een geweldige tijd heb ik hier gehad. 

En wat mis ik die vriendschappen die ik daar gesloten heb. Straks toch maar eens kijken of ik mijn collegaatjes van toen kan vinden op Facebook. :) 


donderdag 13 februari 2014

Dagelijkse rituelen

Heb ik een dagelijks heksenritueel?

Doorgaans heb ik te weinig discipline voor een dagelijks ritueel. Het lukt me niet eens om tijd vrij te maken om te ontbijten of te strijken. Laat staan voor dagelijkse rituelen.

Soms lukt het me echter wel om iedere ochtend mijn dag te beginnen met het trekken van een orakelkaartje. Deze week is absoluut zo'n week. En  ik merk dat het me goed doet om te lezen dat ik in mijn eigen kracht moet geloven, dat ik mijn zegeningen moet tellen, dat ik moedig moet zijn en wat er ook gebeurd, vooral mezelf moet blijven. Het lijkt alsof ik de kaarten bewust in deze volgorde neerlegde. Maar ze komen tot mij als een stripverhaal waarvan ik iedere dag een plaatje mag lezen.



Andere tijden kijk ik dagelijks in een kaarsvlam. Doe ik aan yoga of mediteer ik wat. Maar zoals het vaak gaat in tijden dat je er eigenlijk het meest behoefte aan hebt, dan voel je je zo druk in je hoofd dat het lijkt of je er geen tijd voor hebt. In zo'n periode zit ik nu. Echt, ik probeer mezelf netjes aan het mediteren te krijgen. Of aan magisch werk op wat voor een manier dan ook, maar het gewone dagelijks leven kost me al zoveel energie dat ik moe thuis kom na een 10 urige werkdag. Maar, als het goed ik komt daar binnenkort wat verandering in. En zal ik meer tijd voor mezelf en mijn magische  en huishoudelijke taken hebben.

Wel kom ik om de drie weken samen met mijn vrouwengroep. Waarin huiswerkopdrachten voorkomen waar ik in de tussenliggende periode aan de slag ga. Afgelopen keer bijvoorbeeld moesten we goede en slechte eigenschappen van onszelf noteren en die dan aan een element toekennen. Aan het einde zou je dan kunnen zien of je in balans bent. Dat is natuurlijk niet een oefening waar je in een avondje mee klaar bent. Overigens ben ik volgens mij wel redelijk in balans.

Ik heb periodes gehad waarin ik iedere ochtend en avond een soort gebedjes opzij. Daar ben ik mee gestopt. Misschien omdat ik het niet meer nodig heb. Maar misschien is ook dit gewoon een kwestie van discipline.


dinsdag 11 februari 2014

Blogreview

Ik dacht dat je wel zou bloggen over je blogreview, tweet Visje. En eerlijk gezegd had ik dat zelf ook gedacht. Maar toen ik ging zitten wilde het blog over mijn eettafel geschreven worden. Dat had ook van alles te doen met de blogreview overigens. Een van de deelnemers gaf namelijk aan dat hij mijn tafel zo mooi vond. Hoewel hij op de nominatie stond om misschien ook vervangen te gaan worden, ben ik daar van afgezien, want inderdaad, het is een prachtige tafel.

Maar ter zake, een blogreview, wat is dat eigenlijk?
Nou daar kan ik kort over zijn. Op maandag avond tussen 20.00 uur en 21.00 is er een groepje twitterende bloggers dat bij elkaar komt om een uurtje te kletsen over allerhande onderwerpen die met bloggen van doen hebben. Ik weet niet meer hoe het kwam, maar ik was wat aan het grappen met een van de organisatoren en voor ik het wist had ik mezelf ineens opgegeven voor de volgende review. Waarbij al die hele leuk, lieve maar ook erg kritische mensen dus naar mijn blog kwamen kijken om daar hun blik op te werpen.

Allereerst moet de blogger een vraag beantwoorden die simpel lijkt, maar dat in mij geval niet is. Namelijk wie ben je, hoe lang blog je, waarom blog je en waarover blog je.

Ik ben Miss Artemis, zo ver kom ik nog wel, ik blog sinds 2008, eerst op een web-log blog, maar dat hield op met bestaan dus nu blog ik ook al weer een paar jaar op Miss Artemis. Ik blog omdat ik het leuk vind over, hekserij en spiritualiteit, mijn werk, en dus ook over kinderen, over groen zijn en doen, over (homo) emancipatie, over muziek, musea, boeken die ik lees, eigenlijk over alles wat er in mij op komt. Probeer dat maar eens in 140 tekens te proppen. Ik heb het mezelf er makkelijk van af gemaakt door het samen te vatten als: ik blog over alles wat er in mij op komt.

Hoe leuk dat is daar waren de meningen nogal over verdeeld.

Ik kreeg reacties als "Eigenlijk heb ik geen idee waar je over blogt, is dat erg?" tegenover reacties als "Je blog gaat wel degelijk iedere keer ergens over, alleen niet steeds over hetzelfde."

Over een ding was bijna iedereen het eens, die achtergrond, die is toch wel heel erg druk, en de sidebar daardoor bijna niet te lezen. Of ik dat niets iets transparanter kon maken. Uhhhh oke, help!!! Dat kan ik natuurlijk niet, dit is gewoon een standaard achtergrond. Inderdaad een beetje druk, maar hoe kan dat ook anders met een blog dat over zoveel dingen gaat? Dat hoort toch ook een beetje druk te zijn? Gelukkig werd me van een heleboel kanten hulp aangeboden. Erg fijn!!!

Omdat de heksenblogs de laatste tijd nogal in aantal zijn toegenomen waren daar ook meningen over. De meeste super lief, mensen lijken het echt interessant te vinden om hier meer over te lezen. Aan de andere kant waren er mensen die het maar ver van hun bed vonden. En eigenlijk niet zo goed wisten wat ze ermee aan moesten. Ik kan me dat wel voorstellen.

Als afsluitende vraag kwam nog of ik mijn blogfrequentie niet iets omhoog kon schroeven. Want er zijn dus schatten van mensen die lezen wat ik schrijf en daar plezier aan beleven. <3 <3 <3 voor jullie :) En uhhhhh, ik doe mijn best.

Terug kijkend was het dus een hele lieve blogreview. Met hele nuttige tips. En uhhhh lezers die niet blogpraten, hebben jullie nog iets op of aan te merken? Grijp dan nu je kans ;)




maandag 10 februari 2014

Eetkamertafel

Hoe mooi de nieuwe meubels die ik heb ook zijn, de meeste reacties krijg ik op mijn eetkamertafel. Of ik nu foto's aan mijn collega's laat zien, op Facebook plaats of er over blog, de tafel krijgt de meeste aandacht.

De Gitarist zou het liefst een gitaar van mijn tafel maken. Want het hout is zo lekker oud. En als je dat moet kopen, is dat onbetaalbaar. Maar voor mij is de tafel ook onbetaalbaar. Want hij is van mijn Oma geweest. Mijn Oma is al heel lang dood, ik geloof dat ik 10 was toen ze dood ging, dan is ze dus al twee keer zo lang dood als dat ik haar gekend heb. Natuurlijk was de tafel ook van mijn Opa, maar ik denk net iets meer van mijn Oma.

Net als ik hadden Opa en Oma niet echt een heel groot huis. En nam de tafel nogal wat ruimte in. Meestal stonden er kaarsen op, en van die stengels met zout erop en heel soms met pindakaas erin. Je kent ze wel. Als kind vond ik niets leuker dan die stengels in die kaarsen duwen. Als het dan begon te stinken, en mijn ouders waarschuwend vroegen of ik toch zeker niet die stengels in de kaars aan het duwen was, ontkende ik dat natuurlijk en stak ik het half verbrande stokje snel in mijn mond. Als mijn moeder dan waarschuwde dat het echt heel gevaarlijk was, en dat je ziek kon worden als je dat op at zette ik mijn meest onschuldige gezichtje op. Ik deed tenslotte helemaal niets. 

Aan deze tafel at ik, tekende ik, en kleurde ik al toen ik nog maar een heel klein meisje was. Nog kleiner dan nu. Eigenlijk deed ik alles wat ik nu nog steeds doe aan die tafel. Alleen zoute sticks in kaarsen duwen en daarna toch nog opeten dat is iets dat ik al heel lang niet gedaan heb.
Maar dat kan ook komen omdat ik die eigenlijk stiekem helemaal niet zo lekker vind. Of ze nu wel of niet geroosterd zijn in een kaars. 





zondag 9 februari 2014

Uit de oude doos, musseumnacht

Ik ga al jaren naar de Rotterdamse Museumnacht. In wisselende samenstelling. Deze foto is van een jaar of 5 geleden. Zusje, het meest linker meisje had een baby in haar buik, maar dat wist toen nog niemand. Shopvriendin, de meest rechter persoon op de foto heeft zelf geen zusjes, maar voelt zich eigenlijk wel een van ons. Gelukkig accepteren mijn echte zusjes dat ook. Toen er nog een plekje over was op het vrijgezellenfeestje van mijn andere zusje vond iedereen unaniem dat dat plekje opgevuld moest worden door Shopvriendin. 

Deze foto is me dierbaar. Omdat de avond zo heerlijk relaxt was. Wij nog zo heerlijk jong zijn. En ook omdat dit een van de laatste dingen was die ik met Zusje deed voordat ze moeder werd. Het is daarna een beetje ons jaarlijkse uitje geworden. Op de museumnacht zijn we altijd even jong als op deze foto. En vergeten we even wie we daarbuiten zijn, en welke rollen we moeten invullen. 

De foto is me ook dierbaar omdat ik trots ben op mijn zusje, en op het nichtje dat hier nog in haar buik zit. Omdat ik trots ben op de rol die haar zo goed past! 

Waarom heks?

En er komt meteen een vraag binnen. Vraag 1 zelfs, dat suggereert dat er nog meer komen ;)

Heksen zijn toch oude vrouwtjes, met kromme neuzen en dito ruggen? Met pluizend haar en wratten op hun neus? Die altijd zwarte kleren dragen en de hele dag gemene plannetjes bedenken om iedereen het leven zuur te maken? Waarom zou een hippe stadse vrouw zich daar mee willen identificeren? Wat bezield zo iemand? Als je al van bezielen kunt spreken, misschien past bezeten beter.

Ik zal jullie alvast geruststellen, ik ben niet bezeten, en de appels in mijn fruitschaal zijn niet giftiger dan de jouwe. Tenzij die van jou van biologische afkomst zijn. Mijn neus is niet krom, en ook vrij wratloos. Mijn haar pluist wel, verschrikkelijk vind ik dat. En oké, toegegeven, ik hou wel van zwarte kleren.

Toveren kan ik niet, althans, niet op de Disney manier. Die special effects krijg ik maar niet onder de knie. En toch vind ik mezelf een heks en geloof ik in magie. Wil ik dan misschien mensen choqueren? Schop ik graag heilige huisjes omver? Hoewel ik me realiseer dat het woord heks een lichte schok te weeg kan brengen, iets dat soms overigens best handig is, is dat het ook niet.

Ik noem mezelf heks omdat ik geen beter woord ken. Ik zou Wiccan kunnen gebruiken, maar hun dogma's zijn niet de mijne. Sjamaan zou kunnen, maar dat is het toch ook niet helemaal. Pagan, of Paganist dan misschien? Ik heb vele woorden uitgeprobeerd, maar kom uiteindelijk steeds weer op heks uit.

Heks, omdat de term inmiddels bekend genoeg is, en eigenlijk iedereen wel weet dat er mensen zijn die zich zo noemen, die zichzelf helemaal niet met sprookjesheksen identificeren. Omdat televisieprogramma's als Buffy the vampire slayer en Charmed ervoor gezorgd hebben dat mensen ongeveer weten wat heks zijn inhoud. En nogmaals, ik word nooit achternagezeten door demonen met een lading aan special effects. De magie waarin ik in geloof is subtieler, meer innerlijk.

Heks, omdat de term oculist een beetje uit de mode is geraakt. Heks omdat ik geloof in de invloed van geuren, kleuren, kruiden en rituele handelingen. Wat die handelingen ook mogen zijn. Of dat nu bidden op je knietjes is tot een God hoog in de lucht, een moodboard knutselen waarmee je je wensen visualiseert of een heel ritueel in een cirkel. Als jij er in gelooft, als het voor jou werkt, dan is het goed. Heks omdat ik geloof dat alles bezield is. Heks, omdat ik niet zou weten hoe ik het anders zou moeten noemen.

vrijdag 7 februari 2014

Meer delen

Ik had me voorgenomen meer te delen over mijn spirituele beleving. Iets dat ik best wel eng vind. Want als mede heksen lezen wat ik beleef, ervaar, voel of doe hebben ze daar vast een mening over. Aangezien ik vaak maar wat doe, meer op gevoel dan op wat ik zou behoren te weten. En wat ik behoor te weten vergeet ik vaak. Ik weet niet waar de attributen op mijn altaar zouden behoren te liggen. Ze liggen her en der door mijn huis verspreid. Ik weet niet waar het oosten is als ik naar de zon kijk. Ik vergeet telkens weer wat ik bij welke windrichting moet zeggen, of welk attribuut ik daar aan moet koppelen, of welk element. En raak in paniek als mij gevraagd word dit te improviseren.

Dan gaat het ongeveer zo, Machten en krachten van het Oosten, element uhhhh shit, welk element is dit ook al weer? Lucht toch? Ik weet het bijna zeker, maar ik durft het niet hardop te zeggen, want wat als het toch anders is? Gedachten krachten, die horen toch bij lucht? En het zwaard of een athame (ritueelmes) die toch ook? Oh gelukkig, iemand anders zegt iets, oosten, lucht, denken. Ik had het goed! Yes! Wees Welkom.

Wil dat dan zeggen dat ik een waardeloze heks ben? Dat mijn "magie" niets waard zou zijn? Ik denk het niet. Het is alleen anders. Meer vanuit intuïtie, en ergens ook wel praktisch. Minder hoge magie, meer geaard. Maar ook lastiger om te delen want vaak heel erg persoonlijk. En hoe kan ik nu weten of dat wat voor mij persoonlijk geldt ook voor jou geldig is? Dat kan ik niet, en dat pretendeer ik dan ook niet te doen. Maar misschien kan ik wel inspireren. En daarom zal ik de komende periode in navolging van mijn goede vriend Romeo, die overigens wel heel erg goed is in correspondenties en dingen weten die je moet weten proberen om toch wat meer te delen. Ik heb daar jullie wel bij nodig. Zijn er dingen waarvan jullie weten hoe ze voor mij zijn? Of hoe ik daar mee om ga? Stel ze dan gerust. Het maakt niet uit of je gewoon nieuwsgierig bent naar hoe ik dingen doe, het maakt niet uit of je zelf heks bent, of dat je mij gewoon aan het denken wilt zetten. Delen heeft pas zin als er iemand op zit te wachtten, op wat voor een manier dan ook.

dinsdag 4 februari 2014

Ik eer de Godin....

Ik eer de Godin omdat
Zij de lucht is die ik inadem
Het vuur in mijn hart
Het water in mijn lijf
En de aarde onder mijn voeten

Ik eer de Godin omdat
Zij een stukje van mij is
En van jou
En van jou
En van jou

Ik eer de Godin omdat
Ik het goddelijke wil zien
In jou, in mij
In iedere man of vrouw
Nog ongeboren, in het nu of in het zomerland

Ik eer de Godin omdat
Zij mij is
En ik haar
Ja wij zijn eenzelfde
Verbonden en uniek

Daarom eer ik haar
Daarom eer ik jou
Daarom eer ik mij

Ik trek haar aan als een jas
Draag haar als een tweede huis
En verwerp haar alsof ik een puber ben
Die het zelf ook wel kan, weet, en snapt

Ik rebelleer
Ik val en sta weer op
Om vervolgens weer op mijn bek te gaan
Ik omhels haar en duw haar van me af

En zij ziet hoe ik val
Ziet hoe ik sta
Ziet hoe ik mijn stenen werp
Ze is geduldig, liefdevol, laat mij begaan
Wiegt mij in haar armen, en laat mij los

Ja, ik eer de Godin omdat
Zij mijn moeder is, mijn zusje
Mijn vriendin, het kind dat bedelt om aandacht
Maar ook het kind in mij
Ze is de heilige maagd en de hoer
Zij is onverwoestbaar en sterk
Zij is iedere vrouw,
iedere man, ieder kind
Alles en niets

maandag 3 februari 2014

Over kunst en wijze vrouwen

Toen ik in mijn vorige huisje ging wonen gaf iemand me 2 adviezen.

1, zorg dat je huis je past als een jas, maak er wat van.

2, koop kunst van je vrienden, verzamel die kunst. Dat maakt van een huis een thuis.

Nu, in dit huisje doe ik eindelijk iets met die adviezen. Mijn huis gaat me steeds beter passen. Het is de beste impuls aankoop ever geweest. En sinds een paar weken ben ik ook echt actief bezig er iets van te maken.

Deze gingen dus de deur uit! Nog best even een nostalgisch momentje. Ik kocht ze toen ik ging samen wonen met W, in een vorig leven. 


En deze kwamen erin! Ik geef het toe, niet al mijn boeken passen erin. Maar ik kom toch een heel eind! Het dwingt me in ieder geval mijn verzamelwoede wat boeken betreft een beetje in toom te houden. 


Twee mini boekenkastjes van toen ik 12 was verdwenen ook. En daarvoor kwam deze in de plaats. Kan de vitrinekast ook meteen weg! Gelukkig heb ik daar al een gegadigde voor gevonden. 

Met die kunst is het ook wel goed gekomen. Al heb ik de kunst die ik tot nog toe heb vooral gekregen. Had het toen een vreemd advies gevonden. Maar de 'oudere wijzere vrouw', zoals ze zichzelf noemde heeft wel een beetje gelijk gehad. Mede de voor mij gemaakte kunst maken van mijn huis een echt Laura huis.

Het Sprookjesjuf meisje door Roelien! 

Ik, door Raafje! 


Een naakte Chick door Sandy Live! 


En een mooie fotocollage door Roelien weer. Ik hoop dat ze volgend jaar met een kleiner cadeautje aan komt, Want mijn muren zijn een beetje vol aan het raken:P 

Gelukkig maken al die persoonlijke dingetjes mijn huis helemaal niet eng, steriel en vt-wonen. 



zondag 2 februari 2014

uit de oude doos, skippyballen bij de pleinbioscoop


Pleinbioscoop in Rotterdam. Met een speciale gay-editie. Optredens van Imca Marinna, Loes Luca die de boel aan elkaar praat en een heuse bingo georganiseerd door café de Keerweer. Maar het allerleukste waren de skippyballen. Neelis en ik besloten een wedstrijdje te skippyen. 

Na enige tijd raakte ik hopeloos achter. Maar ik deed mijn best om Neelis in te halen

 
Even leek dat effect te hebben. 

Maar uiteindelijk verloor ik grandioos. Wie die meneer is die op bijna alle foto's mee staat te kijken weet ik niet. Ik weet niet of iemand anders van ons groepje dat wel weet. Ik zeg groepje want we waren natuurlijk niet maar met zijn tweeën. 

Highschoollover en Roos waren er ook bij. En Aldo ook, want die maakte al deze foto's. 
Ik gaf nog even een optreden weg. Altijd leuk een balpen als microfoon gebruiken. Welke film we gezien hebben weet ik niet meer. Volgens mij was het het jaar na Fucking Amal. Wel weet ik nog hoeveel we hebben gelachen. En hoeveel liefde ik voelde voor de mensen waarmee ik was. Gelukkig zie ik de meeste mensen nog met enige regelmaat. En uhhhh Neelis eigenlijk vind ik dat het nu wel eens tijd word om jou in te makken tijdens een skippy wedstrijd. Dus heb je van de zomer nog een gaatje? Ik zorg voor de picknick! 




zaterdag 1 februari 2014

Leve Sotsji!

Arthur Japin presenteert het programma Leve Sotsji!, ter voorbereiding van dit programma schreef hij deze brief. Een brief die mij diep ontroerd heeft. En ook nu ik naar het programma kijk ben ik ontroerd. Mijn emoties wisselen snel.

Verdrietig ben ik, omdat de situatie in Rusland zo verschrikkelijk is. Propaganda filmpjes tegen homoseksualiteit, die gewoon uitgezonden worden op televisie. Programma's waarin een presentator verteld hoe gevaarlijk de invloed van Europa is, die hen normen en waarden willen opleggen van vrijheid en gelijkheid die tegen hun normen en waarden in gaan. Want vrijheid en gelijkheid zijn natuurlijk heel gevaarlijk!

Boos ben ik, omdat ook in Nederland 3 aangiftes per week gedaan worden van homogerelateerd geweld. En ik weet dat lang niet iedereen die slachtoffer word van dit geweld aangifte doet. Een vriend van mij is zo vaak in elkaar geslagen alleen omdat hij homoseksueel is dat hij er eigenlijk al vanuit gaat dat er wel weer iets zal gebeuren als hij de deur uit gaat.

Blij ben ik, dat dit programma wordt gemaakt, dat we te zien krijgen hoe erg de situatie is in Rusland, maar ook dat in tolerant Nederland de situatie ook verre van wenselijk is.

Verdrietig word ik dan weer, als ik hoor hoe alle tafelgasten zeggen dat je eigenlijk niet hand in hand kunt lopen met je partner. Ja, misschien in een bos, heel ver van de bewoonde wereld vandaan, waar niemand je kan zien.

Zelf ben ik biseksueel, daar heb ik nooit een geheim van gemaakt. Hoewel de kinderen op mijn werk me tegenwoordig meer als een hasbian zien. "Juf, u was vroeger toch lesbisch?" vroeg een jongetje laatst. Ik heb zo goed mogelijk proberen uit te leggen dat ik inderdaad relaties met vrouwen heb gehad, maar dat het niet iets is dat voorbij is en nooit meer zou kunnen gebeuren. Dat ik niet lesbisch was, maar nog steeds biseksueel ben!

Omdat ik graag een voorbeeld wil zijn. Maar kennelijk niet genoeg een voorbeeld ben om helemaal vrij te zijn van de invloeden van mijn omgeving. Tijdens mijn relaties met vrouwen ben ik zo gewend geraakt om altijd over je schouder te kijken of je wel of niet genegenheid kunt tonen aan elkaar dat ik dat ik nog steeds moeite heb met het tonen van die genegenheid in het openbaar. Want inderdaad, de handjes werden losgelaten zodra we in de bewoonde wereld kwamen. Soms gebeurde het zelfs dat we spontaan van partner wisselde met een bevriend homopaar zodra de buitenwereld zichtbaar werd. Niet bewust. Maar het gebeurde wel. Mijn huidige lief, een man, wijst mij er soms grappend op dat hij een man is. Dat ik niet steeds over mijn schouder hoef te kijken, dat ik ook buiten het bos hand in hand zou mogen lopen, als ik dat zou willen. En natuurlijk weet ik dat ik hand in hand mag lopen met een lief, of het nu een man of een vrouw is. Maar de keren dat ik uitgescholden werd omdat ik ben wie ik ben staan me nog te vers in het geheugen om dat ook werkelijk te doen.

En dan te bedenken dat schelden niet eens echt zeer doet.