De niet bestaande onbekende

Omdat het weekend is, nog een juweeltje van mijn vorige blog die hier een herkansing krijgt!

De gitarist en ik hebben een gesprek over muziek. Hij heeft muziek en een melodielijn maar nog geen woorden. Ik vertelde hoe ik vroeger, als klein meisje, toen ik nog op ballet zat soms in mijn eentje naar de koffieconcerten bij ons in het theater ging. Hoe oud zou ik geweest zijn? Een jaar of zes?
Ik voelde me heel groot en volwassen als ik daar dan zat. Het andere publiek zag mij vooral als een schattig klein meisje, dat daar zo braaf zat te luisteren. Soms boden ze me een dropje aan. Als ik daar dan zo zat, sabbelend op mijn dropje sloot ik mijn ogen en bedacht ik hele verhalen. Over huppelende konijntjes die achterna gezeten werden door grote storm wolken. Of over familie leden die ik niet meer zag en hoe hun levens waren. Dat is het voordeel van mensen die je niet meer ziet, in je fantasie kunnen ze van alles worden en zijn.

De gitarist vraagt wat voor een verhaal ik bij zijn muziek voor me zie. Hij speelt, ik sluit mijn ogen. Ik zie een meneer met een koffer en een regenjas op een treinstation. Het station is verlaten, alleen deze meneer is er, het regent. Hij gaat op reis, er hangt een zweem van opwinding over hem heen. Op reis gaan is niet heel normaal voor deze meneer. Hij heeft een 9 tot 5 baan en leeft een voorspelbaar leven. Maar stiekem droomt hij weg, is hij al maanden, nee jaren aan het plannen, aan het voorbereiden, en nu, nu is de dag aangebroken dat hij stopt met dromen. Hij zet zijn koffer neer, die heeft hij niet meer nodig. Hij laat hem staan als hij de trein in stapt. Tegenover hem zit een meisje met rode lippen, ze kijkt dromerig uit het raam en heeft niet in de gaten dat hij naar haar kijkt, dat hij iets groots gaat doen. Het meisje glimlacht, een binnenpretje, de meneer word hier euforisch vrolijk van, hij wil zijn plannen delen, hij wil vertellen, en voordat hij er erg in heeft spreekt hij haar aan. Hij verteld maar en verteld over waar hij vandaan komt, dat het allemaal niet makkelijk is geweest, maar dat daar nu verandering in komt, dat hij knopen heeft doorgehakt, dat hij de sprong in het diepe gaat wagen, zonder vooraf zwemlessen te nemen. En hij zal nog wel zien of hij verdrinkt of zal blijven drijven. Het meisje laat hem praten, laat hem vertellen, ziet die sprankeling in zijn ogen, ziet dat zijn dromen misschien niet rexebel klinken, maar dat hij gelukkig is, gelukkiger dan hij in tijden geweest moet zijn, als ze naar zijn doorleefde gezicht kijkt. En ze voelt dat het goed is.

De gitarist had hele andere ideeen met het lied, hij snapt niet waar mijn beelden vandaan komen. Hoezo een 9 tot 5 baan? Hoezo een reis? Jammer, ik vond deze meneer net zo sympathiek. Ik was al een beetje van hem gaan houden. Ik wilde met hem mee op reis, ik wilde weten wat hem toch zo gelukkig had gemaakt, en hoe hij tot dat inzicht gekomen was. Maar ik zal er nooit achter komen. De meneer is een afgekeurd idee, hij bestaat niet. Hij is mijn niet bestaande onbekende en zal dat blijven!