zaterdag 28 september 2013

Sterrenstof

Vannacht
Lik ik de sterren
Uit de hemel

Verpulver ik ze
Tot sterrenstof

En blaas dat
Met een rietje
In je hart, je haar
Je neus, je mond

Totdat jij glinstert
En glittert
En straalt

Morgen
Zuig ik zonnestralen
op

Ik kots ze over je uit
En jij zult schijnen
Jij zult stralen

Regendruppels vang ik voor je op
Verzamel ik
Hou ik bij je weg

Want van de regen
Zou je nat worden
Of koud
Of ziek

Dat je nu nooit zult weten
Hoe een regenboog eruitziet
Nemen we dan maar
voor lief

vrijdag 27 september 2013

Naief

Toen ik donderdag las dat het WOT (write on Thursday) woord "naief" was bedacht ik me dat ik een tijdje terug al had beloofd dat ik weer eens mee zou doen. Maar Lowlands kwam ertussendoor. En daarna was er ook steeds wel een excuus te vinden. Druk met de zomervakantie, druk met opstarten na de zomervakantie, druk met workshops, druk met van alles en nog niets.

Maar nu ik achter mijn computer zit en nadenk over naïef komt er vrij weinig uit mijn handen. Omdat ik klein van stuk ben en bovendien tenger gebouwd. Omdat ik meisjesachtig ben en van dingen met stippen en strikjes houd. Omdat ik dromen najaag die anders zijn dan die van veel mensen. Omdat ik geloof in het goede van mensen zonder de realiteit uit het oog te verliezen. Omdat ik Sprookjesjuf ben en dromen verkoop. Of misschien wel gewoon omdat ik eigenzinnig ben en niet bang ben om "anders" te zijn, wordt ik vaak als naïef ervaren.

Naïef, ik vind het niet bij mezelf passen. Eigenlijk was ik al heel jong heel bedachtzaam. Ik dacht altijd goed na voordat ik iets deed. Soms zelfs een beetje te goed, waardoor spontaniteit niet echt meer in mijn woordenboek voorkwam. Zomaar verliefd worden, het kwam niet in me op. Op wie moest ik dan verliefd worden, met welk doel, alsof ik deze mensen over tien jaar nog zou kennen, en ook niet onbelangrijk op wat? Want zoals ik meisjes bewonderde dat bleek dus niet helemaal normaal te zijn. Altijd had ik gedacht dat iedereen meisjes/vrouwen gewoon mooier vond als mannen, dat dat een vaststaand feit was. Naïef? Misschien. Maar is onwetendheid naïef? Het was gewoon weg nooit in me opgekomen dat homoseksualiteit ook voor vrouwen bestond. Ik kende het simpelweg niet.

En later, toen ik na mijn relatie met mijn vriendin na 4 jaar samenwonen de handdoek in de ring gooide (of eigenlijk deed zij dat), behoefte had aan die periode van experiment en speelsheid was ik natuurlijk weer naief. Een getrouwde man, dat kon toch niet goed gaan? Maar was ik naief? Verre van! Ik wist heel goed wat ik deed. Had niet de illusie dat hij voor mij zijn vrouw zou verlaten. (Als hij dat wel had gedaan had ik denk ik gillend weggerend). Ik was eerder sarcastisch. Geloofde niet meer zo in de liefde. Wilde niemand meer echt dichtbij laten. En dit was veilig, op afstand, experimenteel, zonder dat er harten gebroken zouden worden.

Ik graaf in mijn geheugen en vind situaties waarin ik beticht werd van naief gedrag, maar zelden naief gedrag vertoonde. Dat vrije, dat kinderlijke, ik heb het nooit zo in me gehad. Misschien aan de buitenkant, maar nooit van binnen. Nooit echt.

Misschien is het tijd voor iets meer naief. Voor iets meer go with the flow. Maar ik denk niet dat ik het in me heb.

Medicijnwandeling

Vandaag deed ik een medicijnwandeling. Want dat was het huiswerk van de godinnencursus die ik op het moment volg. Mijn ode aan Aurora was ook een van de opdrachten. Evenals het bouwen van een altaar ter ere van mezelf. Mijn eigen godinnenplek zo gezegd.

Dat klinkt allemaal heel leuk en makkelijk, maar vergis je niet. Een ode aan Aurora bijvoorbeeld, leuk, maar over deze godin valt vrijwel niets te vinden in mijn boeken of op internet. En zoveel weet ik nu ook weer niet van haar. Het altaar was een stuk makkelijker. Mede omdat ik in de tussentijd jarig ben geweest en ik een heleboel cadeautjes kreeg die zo het altaar op konden. Gekregen spulletjes, met een verhaal erachter, doen het naar mijn idee beter dan zelf gekochte spulletjes.



Maar goed, ik dwaal af, de medicijnwandeling dus. Ik heb ook even moeten googelen wat dat nu precies was. Mijn bevindingen waren dat het uit de Sjamanistische hoek komt en dat het vooral gedaan wordt vlak voor een Vision quest of een zweethut ceremonie. Het is de bedoeling dat je de wandeling in eenzaamheid maakt en dat tijdens de wandeling duidelijk wordt waarom je de quest of de ceremonie in gaat. De wandelingen hebben zo'n duur van een uurtje of twee. Tijdens de wandeling wordt je geacht je helemaal open te stellen en daardoor als het ware een te worden met de natuur.

Ik ga helemaal op in de natuur


Nog even een note, tijdens een vision quest zonder je je 4 dagen en nachten af in een natuurgebied. In deze periode vast je en ga je letterlijk opzoek naar een visioen dat een antwoord kan geven op een levensvraag. Het is dus niet iets dat je zomaar even doet omdat je je verveelt. Wat een zweethut ceremonie precies is en inhoud weet ik ook niet. Maar jullie weten zelf vast ook hoe Google werkt.Bovendien wilde ik het eigenlijk alleen maar over mijn eigen medicijnwandeling hebben.

 het Park bij de Euromast

Ik deed mijn wandeling dus niet omdat ik een quest of een ceremonie ga doen, hoewel dat eerste me zeker wel lonkt. Het lijkt mij wel wat zo teruggeworpen te worden op jezelf en de natuur. Maar vandaag dus een light variant van terug de natuur in. En wel in het museumpark, park Schoonoord en het Park bij de Euromast. Mijn wandeling begon in Schoonoord. Een tuin die ooit van een particulier was, daarna van de gemeente en nu van een stichting als ik het goed begrijp. Ooit was het een tuin die vrij wiskundig was ingericht, maar tegenwoordig overheerst de romantiek. De tuin is een van de weinige plaatsen die de bombardementen van de tweede wereld oorlog hebben overleefd. En dat is merkbaar en voelbaar aan de sfeer die er hangt. De tuin is oud, veilig en intiem. Als ik er nu zo rond loop snap ik niet dat ik er al zo'n tien jaar niet meer geweest ben. Want toen had ik het ook al een heerlijke plek gevonden.

Veel veren gevonden, nog even kijken wat ik daarmee ga doen


Hier liep ik dus rond, keek ik naar de kippen, kroop ik achter een konijntje aan, keek ik naar de vissen in het water en ben ik even heerlijk in het gras gaan liggen om naar de wolken te kijken. En natuurlijk heel erg een met de natuur te worden. Bij iedere stap die ik zette was ik er van bewust dat dit niet zomaar een wandeling was. Dat ik een doel had. Uiteindelijk probeerde ik dat naar de achtergrond te verplaatsen zodat er meer ruimte zou ontstaan om dat een worden met de natuur gewoon te laten gebeuren.

 Moet ik mijn ballast liefdevol loslaten?

Ik verhuisde naar het Park. Ik liep, en liep en liep. Ik zag ganzen, een vrijend stelletje, stiekem in de bosjes, moeders met kinderwagens, opaatjes achter rollators, zwervers op bankjes en heel veel herfst blaadjes. "Je moet je ballast op tijd loslaten" dacht ik toen ik die blaadjes langzaam door de lucht zag dwarrelen, "anders overleef je het niet". Ik schrok een beetje van die gedachten. Zou dat voor mij ook op gaan? Moet ik loslaten waar ik van hou? Ga ik er anders aan onderdoor? Kennelijk is dat het thema waar ik komende tijd mee aan de slag moet gaan. Ik wist dat ik het doel van mijn wandeling bereikt had, maar liep nog even door naar het water. Om te kijken naar de boten, en de brug, en dat wat Rotterdam Rotterdam maakt. 




dinsdag 24 september 2013

Ode aan Aurora

Aurora, mijn opdracht was duidelijk en helder. Een ode schrijven aan jou.
Maar hoe kan ik iemand een ode brengen die ik niet ken?
Ik wil je leren kennen, maar jij laat je niet makkelijk vangen. Even snel als de dageraad verdwijnt, even snel als het nieuwe van een nieuw begin af is, even snel als een bloem verwelkt ontglip jij mij steeds.

Ik zie je met je vinger een deur in de lucht tekenen. Maar als ik me wil focussen ben je weg, breekt de zon door. En zie ik alleen jouw rode lokken nog om hoekje glippen,
Ben jij een transformerende vlinder? Een nieuwe dag? Een nieuw idee? Inspiratie? Een schaterlach? Een pad dat nog niet belopen is? Verse voetafdrukken in de sneeuw? Of op het strand? De wind die vluchtig in mijn oor fluistert? Het idee dat ik zojuist had? De sensatie van steeds opnieuw begin, iedere dag weer, met een schone lei en nieuwe kansen? Ben jij de lei? Ben jij de kans? Ben jij de sensatie?

En ik? Wie ben ik? Hoe verhoud ik me tot jou? Je zei me dat dit het begin is, hier en nu. Iedere dag weer. Steeds opnieuw, begint het begin  hier, bij jou. Bij het ochtendgloren. Rode strepen in de lucht. Een teken aan de wand. We mogen weer opstaan, weer een avontuur te gemoed gaan. Van het leven genieten met volle teugen. Maar nu nog niet. Nu blijven we nog even liggen, draaien we ons nog een keer om, de zon is nog niet doorgebroken. Jouw poort nog niet geopend. Je hebt hem getekend in de lucht en wacht af wat wij ermee doen.


Grijpen wij onze kansen? Of laten we het leven aan ons voorbij gaan als een film waarvan we ons achteraf nauwelijks voor kunnen stellen dat wij er een rol in speelden? Dat wij er invloed op uit konden oefenen. Het zijn vragen die jij ons iedere dag stelt, maar die maar zelden gehoord worden. Jij weet dat, en bent geduldig. Want het begin is hier, bij jou, en alles wat wij hoeven te doen is onze ogen te openen en te zien! 

Sprookjesjuf doet een festival

Sprookjesjuf heeft haar eerste festival gedraaid. Ik ben zo blij dat ik brutaal genoeg geweest ben om mezelf aan te bieden als kinderhoek toen ik hoorde dat dit festival in oprichting was. Ik vond dit zelf een enorme stap. Want zitten ze wel op mij te wachtten? Willen ze wel een kinderhoek? En hoe zit dat met de financiële  kant van het verhaal? Bovendien had ik wel een grote mond, maar kon ik dit wel echt?!?

 Natuurlijk wist ik niet zeker of ik dat wel kon. Of hoe dat er dan precies uit moest gaan zien. En of ik wel aan genoeg mensen kon komen die mij wilde helpen. Maar ik sprong in het diepe en het universum was zo aardig mij op te vangen.

Van alle kanten kreeg ik hulp. Mam, Fatima en Chloe bedankt. Jullie maakte het niet alleen een stuk gezelliger, ik had heel veel aan jullie hulp en waardeer het heel erg dat jullie bereid waren een deel van je vrije tijd op te offeren om mij te helpen.

Marqt heeft de materialen van een van mijn workshops volledig gesponsord waardoor de prijzen van beide workshops flink naar beneden konden om uit de kosten te raken.

De conclusie is dat ik een hele leuke dag heb gehad, waar ik reclame het kunnen maken voor www.sprookjesjuf.nl. Dat ik niets heb verdiend, maar wel uit de kosten ben. Maar bovenal dat de sfeer zo fantastisch was dat ik me nu al verheug op volgend jaar.

En als jij nu graag een kinderfeestje wil organiseren of een kinderhoek wilt op je buurtfeest, festival of BSO neem dan vooral contact op met mij. Ook leuk om cadeau te geven. Want in tijden van crisis kan niet iedereen een kinderfeestje geven. Vanaf 60 euro heb je al een heel leuk feestje voor 6 kinderen exclusief reiskosten. Kies je voor een feestje met duurdere materialen wordt daar een meerprijs van 2,50 per kind voor gerekend. Extra kinderen kosten 12,50 met een maximum van 10 kinderen.




dinsdag 17 september 2013

Zonnegroet een kindermeditatie

Op mijn werk heb ik een kinderyoga lesje voorbereid. We gaan de zonnegroet doen, want het lijkt me leuk om eens iets met in elkaar overvloeiende bewegingen met ze te proberen. Ook wil ik een meditatie met ze doen. Gewoon omdat het me nuttig voor ze lijkt om terug in jezelf te kunnen keren.

Alleen heb ik geen meditatie over de zon gevonden en dat leek me nu net zo leuk. Als de les begint en ik verteld heb dat we de zonnegroet gaan doen vraag ik ze wat voor een meditatie ze willen doen. Ze mogen kiezen uit Marry Poppins of eentje over de zon. Dat laatste was natuurlijk bluf. Ik heb geen meditatie over de zon. De kinderen stemmen allemaal voor de zon.

Nu ben ik de Sjaak. Ik kan nu niet aankomen met dat die meditatie helemaal niet bestaat. Dat ik die nog moet verzinnen. En dat ik eigenlijk helemaal niet zo zeker weet of ik dat wel kan.

"Maak jezelf maar heel stil" begin ik met een onvaste stem. "En terwijl je daar zo ligt en je helemaal stil bent doe je langzaam je ogen dicht". Ik haal diep adem, de kinderen liggen met gesloten ogen en luisteren gespannen naar wat er komen gaat. Maar ik weet evenmin als zij wat er komen gaat.

"Als je ogen dicht ben stel je jezelf voor dat je een zonnetje bent, om je heen zweven gezellig wolkjes heen en weer. Je hoort ze gezellig kletsen. Luister maar goed. Waar hebben ze het over? Na een tijdje luisteren hoor je ook andere geluiden. Je hoort vogels, plagend kietel je ze met je stralen. De vogels zingen een mooi lied voor je. Je stuurt ja stralen verder naar beneden, steeds verder, en verder. Totdat ze op aarde aan komen. Je ziet huizen, grote mensen, kleine mensen, een zwembadje waar kinderen gezellig aan het spetteren zijn. Tuinen waar mensen aan het bbq'en zijn.Speeltuinen waar lekker geschommeld wordt. En iedereen is blij omdat jij zo lekker aan het schijnen en het stralen bent. Daar wordt je zelf ook heel erg blij van. En je doet nog harder je best om te stralen. Je straalt naar binnen door de ramen van de huizen. Je kunt de mensen in de huizen zien. Wat zijn ze aan het doen? Merken ze dat jij aan het stralen bent? Hoe reageren ze daarop? Kijk maar een tijdje naar de mensen en de dieren op aarde. Luister maar naar hun geluiden. Aan alles komt een einde. Zo ook aan deze dag. Langzaam neem je afscheid. Als je wilt mag je je vingers en je tenen weer bewegen. Rek je maar een lekker uit. En zeg dan tegen jezelf Ik BEN HET STRALENDE MIDDELPUNT, IK BEN HET STRALENDE MIDDELPUNT."

Waar ik het vandaan haal weet ik niet. Maar de woorden lijken te komen alsof ze er altijd al waren. De kinderen reageren dol enthousiast. En vertellen over de feestjes die ze gezien hebben, en de mensen in hun huizen die ze in hun gezicht schenen terwijl ze aan het computeren waren, of o de wc zaten.

Kennelijk is het minder moeilijk dan ik dacht om zelf een meditatie voor kinderen te verzinnen.

En uhhhhh, ook jij bent een stralend middelpunt. Niet vergeten hoor!


Voor mij hoef je niet bang te zijn

Als ik tegenwoordig naar huis loop ben ik me extra bewust van mijn omgeving.
Staan er groepjes mensen in de straat? Waar staan ze? Hoe is de sfeer? Staat hij er? Hij die mij sinds de overval zo intimiderend aan kijkt. Pas als ik op al deze vragen een antwoord heb loop ik mijn straat in. Voelt het niet goed dan loop ik even naar de supermarkt om daar een onzinproduct te kopen en het dan later nog een keertje te proberen.

Gisteren avond had ik mijn moeder aan de telefoon terwijl ik mijn straat inkeek. Er hing een groepje voorin de straat. Maar het was een ander groepje. Het gedrag van het groepje was opgefokt, maar vooral tegen elkaar gericht. "Loop anders gewoon even door", adviseert mijn moeder. Maar ik heb er een lange werkdag opzitten en wil naar huis. Dus ik loop door. 

De jongens voor me minderen vaart. Ze steken over naar de andere kant van de straat. Dan steekt er eentje over naar mijn kant van de straat en komt vlak naast me lopen. Mijn hart zit in mijn keel en ik minder vaart. Nonchalant kijk ik in de etalage van de kapper en hang ik mijn tas recht. Dan begint de jongen tegen me te schreeuwen dat ik niet bang voor hem hoef te zijn, dat hij ook maar een mens is, van vlees en bloed. Hij wijst naar zijn arm. 

Ik vertel hem dat ik net overvallen ben, precies daar waar we nu staan. Hij roept dat hij verdomme niet degene is die me overvallen heeft. Ik zeg dat ik dat ook niet zeg. En dat het me niet kan schelen of hij zwart, wit, paars of groen is, maar dat hij een man is, en staat waar ik ben overvallen. Dat ik sindsdien voor iedereen op mijn hoede ben. 

Hij kalmeert nu iets, en zegt dat ik gelijk heb, dat ik ook op mijn hoede moet zijn, en voorzichtig. Maar dat ik voor hem niet bang hoef te zijn. Want hij is een goede jongen. Hij probeert de andere jongens juist op het goede pad te brengen, zo'n jongen is hij. Maar het lukt hem niet. Hij wijst naar zijn vrienden. En ik kan me alles van dat verkeerde pad waar zij op verkeren voorstellen. Ik wens de jongen heel veel sterkte en we vervolgen onze eigen wegen weer. 

Ergens hoop ik dat die jongen nog een keer in mijn straat komt lopen. En dat ik aan hem kan vragen of het nog gelukt is, met dat goede pad en zijn vrienden. Ergens hoop ik dat ik hem als hij zich rustiger voelt kan uitleggen dat het mij niet om zijn afkomst te doen was waarom ik mijn pas in hield. Dat het echt alleen van doen had met zijn opgefoktheid en zijn man zijn. Maar dat ik hem begreep. En dat ik zeker wel zag dat hij een goede jongen was, aan de wanhoop in zijn ogen. Misschien krijg ik die kans nog eens. 

donderdag 12 september 2013

Yoga, sprookjes en vragen

Of ik even kort een paar vragen wilde beantwoorden voor een voorstelstukje voor het Rotterdam in Balans festival op 22 September. Waar Sprookjesjuf ook 2 workshops zal gaan verzorgen.
Een Hans en Grietje en een Sneeuwwitje workshop. Ook gaat er geschminkt worden.

Rotterdam in Balans verzorgt sinds mei iedere zondag Yoga lessen op het Schouwburgplein waar ik met veel enthousiasme een aantal keer aan mee gedaan heb. Toen ik hoorde dat ze afsloten met een festival kon ik het niet laten om te vragen of er dan ook een kinderhoek ging komen. (nu ja eigenlijk had ik een week nodig om genoeg moed te verzamelen om dat te durven vragen). Maar ik heb het gevraagd, en het antwoord was, wat super leuk! Natuurlijk willen we dat.

Aangezien het bloginterview van Mary een van mijn meest gelezen topics is geweest denk ik dat jullie gek zijn op vragen en antwoorden. Daarom plaats ik stiekem mijn vragen en antwoorden ook alvast hier :)


  1. Waar en wanneer ben je geboren en hoe was je jeugd?
    Ik ben op 20 September 1982 geboren in Rotterdam maar opgegroeid in Spijkenisse. Mijn jeugd was er eentje van veel buitenspelen, in bomen klimmen, hutten bouwen, verhalen verzinnen, toneelspelen en knutselen. Ik en mijn zusjes werden vrij gelaten om te doen wat we graag wilde. En zijn alle drie met de vrijheden opgevoed die we aankonden. We zijn altijd gestimuleerd een individu te zijn die zelf beslissingen kon en mocht maken.
  2. Hoe was het voor jou om met Yoga in aanraking te komen en hoe oud was je?
    Toen in de pubertijd zat adviseerde de huisarts me om iets aan beweging te gaan doen, yoga ofzo. Want al dat toneelspelen wat ik deed was wel leuk. Maar er moest ook bewogen worden. Dat vond ik toen zo'n beetje het meest belachelijke voorstel dat hij kon doen. Yoga? Ik? Maar toen ik jaren later inschreef voor een workshop kinderyoga op mijn werk, omdat ik toch wel nieuwsgierig was naar wat het nu inhield was ik meteen verkocht. Wat was dit leuk!
  3. Je bent ook sprookjesjuf, waarom is dat zo belangrijk voor je? 
    Ik heb als kind eindeloos naar cassettebandjes geluisterd waarop sprookjes werden voorgelezen. Heerlijk vond ik het om die steeds weer opnieuw te luisteren. Ik vind het leuk dat ik kinderen nu de verhalen kan vertellen waar ik zelf altijd zo heel erg van genoten heb. En dat dan nog iets extra's te geven met leuke, creatieve verwerkingsopdrachtjes.
  4. Waaruit krijg jij voldoening? 
    Als ik een kind zie dat helemaal in het verhaal op gaat.Een kind dat even de wereld om zich heen kan vergeten kan ik daar veel voldoening uit halen. En natuurlijk uit het enthousiasme dat kinderen kunnen hebben. Vinden ze het geweldig laten ze je dat weten. Vinden ze het niets, dan krijg je ook dat te horen. 
     
  5. Waarom doe je mee aan Rotterdam in Balans?
    Ik ben vorig jaar terug verhuisd naar Rotterdam. In Capelle waar ik hiervoor woonde had ik een yogadocent waar ik niet zo tevreden over was. Hij stond meer zijn eigen oefeningen af te draaien dan op ons te letten. Mijn WII fit programma corrigeerde mijn houdingen meer dan dat hij dat deed. Ik wilde graag weer iets met yoga in groepsverband doen, maar niet weer zomaar klakkeloos bij de dichtstbijzijnde yogaschool. Rotterdam in Balans leek me de ideale manier om verschillende scholen uit te kunnen proberen. Ook dat het buiten is, in zo'n stedelijke omgeving spreekt me erg aan.
     
  6. Heb je nog dromen voor de toekomst? En zo ja - wat? 
    Naast mijn werk op de BSO en een PSZ ben ik bezig met Sprookjesjuf en maak ik een voorzichtig begin met Miss Artemis. Miss Artemis zal zich meer richten op speelse, spirituele workshops voor grote mensen. Ik heb voorzichtig wat ideeën de buitenwereld ingeslingerd waar enthousiast op gereageerd werd. Het lijkt me heel erg leuk om dat ook echt doorgang te laten vinden. Niet een hele grote droom van een vere toekomst, maar iets wat haalbaar is en waar ik erg enthousiast van wordt. 

maandag 9 september 2013

Spelen met je eten

Toen ik een tijdje terug de tv serie "obsessions" op uitzendinggemist keek was ik het met de meeste obsessies wel eens.

Winkelen in Singapore, totale waanzin!
De lichte huid die mensen uit India graag willen, en wat ze daarvoor over hebben, gestoord!
Karaoke gekte op de Filipijnen, karaoke is leuk, maar je kunt ook te ver gaan! 

Maar van een uitzending snapte ik niet helemaal wat daar nu precies de obsessie was.
Het gaat hier om de uitzending over Kawaii! (kawaii is een Japans woord dat zoiets als lief of schattig betekend. Maar het is meer dan dat. Het is een way of living) 


Want het is toch gewoon heel erg leuk om fotostickers te maken?
Tassen te hebben van Astroboy.
Hello Kitty dingetjes te verzamelen. 
Lolita kleertjes te dragen. 

Oke, ik geef toe, ze slaan er  in door. Maar een klein beetje Kawaii? Ik snap niet wat er mis mee is. 

Ik opperde toen al dat ik misschien stiekem een beetje Japans ben. Het is niet voor niets dat Japanse kenissen me verwonderd afvroegen waarom ik Nederlands was, en in hun ogen wel gevoel voor stijl had! (ik moet zeggen dat ik toen wel iets meer Lolita door het leven ging dan nu) 

Goed, zo heel erg ben ik er nu ook weer niet mee bezig, dus ik vergat mijn vermeende Japanse roots. Al dan niet in vorige levens opgedaan. Totdat ik op Facebook de foto's van mijn zusje bekeek en daar her first "bento" tegen kwam. 

Bento is een soort uber creatieve manier van lunchtrommeltjes vullen, vol met heel erg kawaii hapjes. Dat moest ik ook kunnen. Dus na het bekijken van wat youtube filmpjes besloot ik de keuken in te gaan. 

Met dit als resultaat! 


Uber cute, uhhh ik bedoel natuurlijk Kawaii lieveheerstbeestje

Uiltje


Op Facebook kreeg ik meteen het verzoek of iemand bij me in de leer mocht. Maar ik vrees dat ik daar zelf eerst nog een heleboel voor moet leren. :) :) :)



maandag 2 september 2013

Trouwen!

Zusje is getrouwd, ze was een echt bruidje, met een witte jurk een sluier en gehakte schoentjes. Mooie haartjes, mooie nageltjes, en een perfecte make-up. Er was ook een meneer in een pak, want trouwen, doe je meestal niet alleen. Of je moet met jezelf willen trouwen, dat schijnt ook best populair te zijn.



Ik moest ook in een mooie jurk, met opgestoken haartjes en mooie nageltjes, want ik was haar getuige. Dat was geen probleem, ik ben namelijk gek op jurkjes. Hoewel ik eigenlijk een jaar geen nieuwe kleren wilde kopen (of voor niet meer dan 50 euro per kwartaal) besloot ik dat ik voor de gelegenheid toch een nieuw jurkje mocht kopen. Er van uit gaand dat zusje maar een keer trouwt. 



Het was een mooie dag. De zon scheen, zusje straalde, en haar man had zijn schoenen ook netjes gepoetst. Er werd gelachen, gegeten, gedronken en op aanwijzing van mijn kleine nichtje zelfs een beetje gedanst. Het was mooi om te zien hoe zij iedereen in de dansvloer op vroeg, omdat er naar haar zin veel te weinig werd gedanst. Ze had net nieuwe schoenen, met lichtjes erin, en die moest iedereen natuurlijk zien! Dat er taart was vond ze trouwens ook heel fijn. Alleen snapte ze niet zo goed waarom we zolang naar die taart moesten kijken voordat hij eindelijk eens aangesneden werd. En geef haar eens ongelijk. 

(je onder de jurk verstoppen is trouwens ook heel erg leuk) 

Kortom het was een geslaagde dag en we verheugen ons nu al op het volgende feestje, gelukkig is zusje ook zwanger, dus komt er vast nog een baby feestje.