maandag 14 juli 2014

Brieven aan Carolien

Hi Carolien, 

Het klinkt alsof je een heerlijke tijd hebt gehad. Fijn he, vrijwilligeren op een festival.
Toen jij op Oerrol zat mocht ik de show stelen op de catwalk van Fantastyval (eigenlijk waren mijn mede modellen veel beter in het stelen van die show, maar dat hindert niet, het jongste model was de helft van mijn leeftijd (en dan zelfs nog een jaartje of 2 jonger), dus volledig terecht dat zij die show wist te stelen. Ik had het er niet minder leuk om. Stiekem vond ik het ook wel een compliment. Dat ik als 'oma' mee mocht lopen met dat jonge grut.
Ik stel me altijd zo voor dat Oerrol de Parade is, maar dan heel groot, en op een eiland. Klopt die voorstelling een beetje?
Dit jaar ga ik trouwens vrijwilliger zijn op Castle Fest. In het kinderrijk verhalen voorlezen (of uit mijn hoofd leren als ik daar voldoende tijd voor heb). Best spannend om te doen. De sfeer daar schijnt ook wel magisch te zijn bij de vrijwilligers onderling. Ik weet nog dat ik op de eerste editie was, jaren geleden, ik was nog samen met W. En dat is al zo lang geleden dat ik me soms niet eens kan voorstellen dat we ooit samen waren. Toen nam ik me voor om nooit meer het hele weekend te gaan. Maar zo zie je maar weer, zeg nooit nooit.
Gelukkig gaat er een lief vriendje mee, en worden onze rooster op elkaar afgestemd. Hij was vrij makkelijk over te halen. Gratis toegang tot het festival, slapen in mijn tentje, en meneer was ook wel bereid om zijn handen uit de mouwen te steken. :)

Vroeger (ja, alweer toen ik nog met W was, en daarna ook nog wel eens geloof ik) vrijwilligerde ik op Lowlands voor Oxfam Novib. Meestal keihard werken. Maar mijn leukste Lowlands herinneringen blijven toch aan de jaren dat ik vrijwilliger was. De sfeer onderling was zo fijn. De contacten met wild vreemden mensen. (normaal ben ik daar toch echt te verlegen voor, heb de nijging me snel te veel te voelen). Heerlijk. Als ik erover schrijf krijg ik er gewoon heimwee naar, en vind ik het bijna jammer dat ik dit jaar gewoon een kaartje gekocht had.

Dit jaar bezocht ik trouwens ook mijn eerste metal festival. Jeetje, in jouw maandje Oerrol heb ik het geloof ik ook best druk gehad. Dat ik er nog niet schyzofreen van ben geworden. Van Oslo ganger naar elfje naar metal chick. Dit weekend heb ik maar rustig aan gedaan, en ben ik alleen maar naar Frederique Spigt geweest in het Vondelpark. Tegenwoordig zingt ze weer engels en country. Naar eigen zeggen had ze het even helemaal gehad met Nederlandstalig. Jammer, want ik hield van haar Nederlandstalig. Hoewel dat country gebeuren ook wel heel erg bij haar past. Ik probeerde me tijdens het optreden te herinneren hoe vaak ik haar nu gezien had. En ook wat de eerste keer was dat ik haar zag. Ik hou mezelf voor dat dat was toen ik 17 was, en verliefd op een mevrouw van 28 die helemaal uit Friesland naar Rotterdam kwam om mij te ontmoeten. Ik geloof dat ze ook wel verliefd op mij was,(of wat daar voor door kon gaan) maar ze had een soort van open relatie, en besloot die relatie ook maar mee te nemen naar onze ontmoeting. Al snel voegde zich daar een wederzijdse kennis uit Groningen bij, en maakte ik het groepje compleet door dan ook maar een vriend mee te vragen die ook weer een vriend mee vroeg. Voor iets dat als een date begon werd dit dus een heel bizar groepsgebeuren.

Ik weet nog dat ik op de terugweg in de metro een gedichtje schreef dat ongeveer zo ging, 

Vandaag was ik Tinkerbel
In een wolk van glitters
Toverde ik glimlachen

Maar al op de terugweg
Ontwaakte ik
Zoals dat gaat bij sprookjes 

Eigenlijk weet ik bijna wel zeker dat ik Fre toen al een keertje had gezien, samen met een klasgenootje van de MBO, omdat ik vrijkaartjes had gekregen omdat ik iets vrijwilligs deed in de programmering van een popfestival in Spijkenisse (ik geloof dat het festival inmiddels ter zielen is) Maar ja, die herinnering is natuurlijk minder spannend dan een soort van vage net niet date. Je snapt overigens wel dat die mevrouw en ik elkaar daarna nooit meer gezien hebben. En dat de vonk uiteindelijk vooral in de cyberwereld bestond.

Ik hoop overigens dat ze dit niet leest. Want we zijn nog steeds Facebook vrienden (dat dan weer wel). Ik kan:P

Liefs,

Laura 

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Lees Hier voor het Antwoord van Carolien

dinsdag 8 juli 2014

Like a girl



Iedereen met een computer met een internetverbinding en iets van social media heeft afgelopen week de reclame van Always voorbij zien komen. Waarin een mevrouw aan vrouwen, mannen, jongens en meisjes vraagt hoe meisjes vechten, rennen of gooien.

Voor de mensen die het gemist hebben hier een linkje.

Toen ik dit zag raakte ik eigenlijk een beetje geïrriteerd, ik vond het overdreven en heel erg Amerikaans. Als je aan mij zou vragen of ik wil rennen als een meisje zou ik toch zeker niet zo'n achterlijk toneelstukje opvoeren?  Alsof meisjes niet kunnen rennen, of vechten, of gooien. (nu ja, dat laatste is in mijn geval misschien wel een beetje waar ;))

Dus toen ik op de BSO meisjes tegen elkaar hoorde opscheppen over dat zij wel konden voetballen omdat ze nu eenmaal jongensmeisjes waren nam ik de proef op de som. Ik vroeg mijn 7 meiden en 1 knul om te rennen, vechten en te gooien als een meisje.

Het jongetje nam het voortouw in aanstellerige toneelstukjes over hoe meisjes dingen doen. De meisjes die zichzelf als jongensmeisjes definieerde volgde aarzelend zijn voorbeeld. Er was slechts 1 meisje die zich van de toneelstukjes niets aantrok en alles deed zoals zij dat zelf zou doen.

Dus vroeg ik de andere meiden ook als zichzelf te rennen, of te gooien, of te vechten. Ineens stonden daar zelfverzekerde meiden die dingen deden zoals meisjes nu eenmaal dingen doen. Ik vroeg hen waar dit verschil vandaan kwam, en of zij zichzelf dan niet als meisjes zagen. De jongensmeisjes beaamden dat zij in het echt dingen anders doen als meisjes omdat zij niet echt meisjes zijn. De andere meisjes beweerden dat ze als zichzelf dingen half als een meisje en half als een jongen doen. Maar over een ding waren ze het unaniem eens, jongens zijn over het algemeen veel beter in dingen dan meisjes.

Ik was geschokt. Hoe ik ook probeerde om de meiden van hun eigen kracht te overtuigen, ik kwam er niet doorheen. Like a girl schijnt voor hen gelijk te staan aan aanstellerig gedrag. En dat zij niet zo aanstellerig zijn zegt niet dat meisjes misschien niet aanstellerig zijn, maar dat zij toevallig gewoon even wat meer jongenseigenschappen hebben dan andere meisjes.

Ze wilde nog wel even weten waar ik dan stond, als kind, was ik toen een jongensmeisje? Of meer een echt meisje, had ik bijvoorbeeld auto's. Ik antwoorden dat ik heel veel barbie's had, maar ook autootjes spaarde, en toen ik 3 was een treinbaan voor mijn verjaardag wilde. Dat ik graag in bomen klom, maar ook graag jurkjes droeg. Dat ik hutten bouwde om jonkvrouwtje in te spelen. En dat ik nu nog steeds met mijn vriendinnetjes in jurkjes en rokjes met hakken op hunebedden klim, vuurtjes stook en in tentjes slaap. Ik heb geen idee wat mij dat maakt, besloot ik mijn betoog.

De meisjes keken me aan alsof ze niet helemaal wisten wat ze met me aan moesten, behalve dan dat meisje die gewoon als zichzelf rende, die hield namelijk ook van in bomen klimmen en van nagelslakken. En eigenlijk had zij ook geen idee wat voor een meisje ze moest zijn. Tja, besloten de jongensmeisjes, dan moeten jullie zelf maar kiezen wat je wilt zijn.

Hoe aardig ik het ook van ze vind dat ik zelf mag kiezen wat ik wil zijn, ik weet vanaf nu mijn antwoord op de vraag of de vrouwenemancipatie niet allang een gepasseerd station is. Nee! We hebben nog een lange weg te gaan zolang meisje zijn vooral gelijk staat aan zwak zijn!!!!


maandag 7 juli 2014

Brieven aan Caro deel 9 alweer

Hallo Carolien,

Op Facebook zie ik allemaal geweldige foto's voorbij komen van jou op Oerrol. Staat overigens al jaren op mijn to do list om eens heen te gaan. Vooral omdat mensen al jaren roepen dat het echt iets voor mij is. Een soort enorme Parade. Ik zie het zo voor me en denk dat al die mensen gelijk hebben.
Toch ben ik, alweer niet daar. Maar lig ik in een logeerkamer in Oslo. Gisteren zijn we uit gegaan, in een gaybar. Waar ik meteen opviel en een
fanclub opbouwde van homo's who just adore my style. Helaas later op de avond ook van heteromannen die een kansje wilde wagen. Ze snappen het concept gay denk ik niet!
En ja, die overval was kwetsbaar. Maar maakte ook dat ik me sterk voelde. Ik vocht terug, en dat weet ik nu dus van mezelf. Ik heb kunnen voorkomen dat hij me naar binnen volgde. Met weet ik veel wat voor een gevolgen.
Het doet me deugd dat jij ook een last minute pakker ben. Toen ik op mijn werk vertelde dat ik donderdagavond moest gaan pakken vroegen ze verschrikt wanneer ik vloog. Nou uhhh morgen middag. Ongeloof spatte van hun gezichten. Zij zouden allang gepakt zijn. Tja, mijn nichtje kwam woensdag onverwacht een hele dag spelen. En dat vond ik leuker dan een tas inpakken. Mijn nichtje trouwens ook.
Je Zweedse avontuur klinkt trouwens ook heel tof. Ik hou wel van zo'n hippieavontuur. Dansen om de meiboom. Geweldig. Moet ik ook maar eens op mijn to do list zetten.
Geniet van je laatste twee weekjes oerrol. Tot snel!
Liefs,

Laura

....................................................................................
Ik kreeg een hele lange gave brief terug, lees vooral hier

Lieve Laura, 
Je laatste brief dateert van 8 juni, wat lijkt dat alweer eeuwen lang geleden. Zin om terug te schrijven nu, en ook de rust. 

Toen zaten we nog compleet in de opbouw van Oerol. Leuk dat je al een aantal foto's voorbij had zien komen die je aanspraken. 
Het werkelijke festival begon op vrijdag de 13e, voor ons vrijwilligers de tweede fase, waarin je dan ineens je vaste maatjes, van de dagen en klusjes daarvoor, bijna niet meer ziet. Dan rol je het schema van je al of niet vaste festival klusjes in. Er zijn ook Varia Teams namelijk die iedere dag andere taken hebben.
Ik heb naast mijn bezigheden in de kaartverkoop en entree bandjes en host in totaal 12 voorstellingen kunnen zien, en dat terwijl ik in mijn optiek toch behoorlijk op mijn energie lette en vaak het vroegst van mijn hele vrijwilligerscampingveld op mijn luchtbed lag. Ik ben misschien in die 3 weken 2 keer 's avonds naar de kroeg geweest, hoefde gelukkig meestal overdags aan de bak en die ene keer dat ik tot 22.00 'moets'was het rustig en kon ik anderhalf uur eerder uitklokken. 
Dat niet gaan stappen had niet alleen met het late uur en de volgende ochtend vroeg weer op te maken, maar ook met de grote hoeveelheden mensen, de muziek, zeg maar de toevloed aan prikkels. Want dat was ik toch wel de hele tijd, aardig overprikkelt. Maar mens  wat sliep ik er goed. En veel. En lang. En diep.

woensdag 25 juni 2014

Woensdagmiddag knutseltip Koreaanse vliegers

Geen idee waarom dit een Koreaanse vlieger werd genoemd. Maar het is een super leuke eenvoudige en goedkope manier van vliegers maken. En wonder boven wonder werkt het nog echt ook.

Benodigdheden: Crêpepapier, gekleurd (vouw)papier, eventueel opplak oogjes, touw en een wc rol, prikpen, schaar.

Versier je wc rol, gebruikelijk is om dit te doen in de vorm van een dier, vissen schijnen in Korea nogal veel voor te komen. Maar Er komt niemand controleren dus voel je vooral vrij om je creativiteit te gebruiken.

Zorg dat aan de onderkant van je ontwerp een "staart van crêpepapier komt. Aan de bovenkant prik je twee gaatjes waar je met een touwtje een lusje door maakt. Hier kun je een lang touw aan vast knopen op het moment dat je echt gaat vliegeren. Maar stiekem zijn ze ook al heel erg leuk om zo op te hangen.

Veel knutselplezier. Mocht jij ook de ideale tip hebben voor de woensdagmiddag knutseltip laat even een berichtje achter.


Is het niet schattig?

dinsdag 3 juni 2014

Drakenbrieven deel 3

Hoi Draakje,

Dag 4

Het wandelen wat is een beetje zat. Ik weet dat helden geacht worden te reizen te voet of paard. Maar die helden leefde in een andere tijd. Ik heb de trein dus genomen naar ter Apel. Niet dat ik denk dat je daar woont, maar het is je dichtstbijzijnde mogelijke verblijfplaats. En wat denk je? Ter Apel heeft helemaal geen kasteel. Van je vrienden moet je het hebben. Na even googlen kwam ik erachter dat er wel een klooster is. Had ik natuurlijk ook even uit moeten zoeken voordat ik vertrok. Waarom ben ik toch zo verdomde impulsief? Nu ja, nu ik hier toch ben, morgen maar eens een kijkje nemen in dat klooster.

Groetjes,

Een impulsief meisje

Hi Draak,

Dag 5

Ik nu al 5 dagen naar je op zoek en sta hier in een klooster in Groningen. En natuurlijk is er geen enkele aanwijzing te vinden over jouw verblijfplaats. Het is in ieder geval overduidelijk dat je hier nog nooit geweest bent. Ik ben een beetje radeloos en heb geen idee wat mijn volgende stap moet zijn. Misschien moet ik maar gewoon naar huis gaan en mijn zoektocht naar jou laten voor wat het is. Maar ergens ben ik ervan overtuigd dat ik je ga vinden.

Als ik naar mijn vrienden zou luisteren moet ik de bergen in. Maar er zijn zoveel bergen. Morgen zal ik een lijst maken van alle bergen die ik ken. Hopelijk helpt dat me om te bepalen wat ik hierna moet doen.

Een hopeloos meisje

maandag 2 juni 2014

Heksedames, brieven aan Carolien

Hallo Carolien, 

Het blijft toch een beetje tegen de klok  in werken. Met dagen die structureel uren te kort komen.
Te veel dingen om te doen en een vrij hoog tempo dat wij onszelf opleggen. Iedere week elkaar schrijven, het liefst om 21.21 plaatsen, op maandag. Waar jij op de een of andere manier een ontzettend groot talent voor lijkt te hebben. Volgende week maandag weet ik niet of het me lukt om op tijd te briefbloggen. Ik zal dan in het vliegtuig terug naar huis zitten. Terug van een paar dagen Oslo. Ik ben heel erg benieuwd. Nog nooit in Oslo geweest. Of in welke willekeurige andere plek in Noorwegen dan ook. Jij wel?

Ondertussen maak ik me boos. Boos omdat google kennelijk in staat is om op basis van de gegevens die mijn telefoon naar ze verzend over waar ik me bevind kan uitrekenen hoeveel uur ik per maand wandel!!! (en hoeveel dat scheelt met vorige maand). Op basis  van diezelfde gegevens kon de politie na een Koninginnedag feestje een paar jaar geleden mij een sms'je sturen om te vragen of ik toevallig getuige was geweest van een misdrijf dat was gepleegd in de omgeving van waar ik was op dat tijdstip. Maar mijn gestolen telefoon terug vinden, dat kunnen ze niet?!? Als je erover nadenkt is dat toch van de zotten? Ze hebben het Imei nummer en allerhande codes mee genomen. Het komt er dus op neer dat ze theoretisch WETEN waar dat ding is. Maar burgers beschermen, boeven vangen, het schijnt niet zo heel erg hoog op het prioriteiten lijstje van de politie van Rotterdam en misschien zelfs wel de politie in het algemeen te staan. 

Ja, in mijn gezicht deden ze alsof ze het heel erg serieus namen. En het berichtje in de krant de volgende dag leek ook echt alsof ze daar oprecht in waren. Roofoverval van een 30 jarige vrouw voor de deur van haar eigen woning viel er te lezen. En het leek alsof het niet over mij ging. Maar daarna ben ik eigenlijk behoorlijk in de steek gelaten door diezelfde politie. Want toen een vriend aangifte deed van een groepje mannen die mij behoorlijk intimideerde (weken lang, zo'n drie keer per week) na de overval werden wij weg gezet als overgevoelige gekkies. En bovendien nog racistisch ook. Want deden we nu alleen maar aangifte omdat deze meneer een kleurtje had. Verbouwereerd antwoordde ik dat het te maken had met postuur, afkomst, en het intimideren dat eigenlijk direct na de overval begon. En dat ik er weinig aan kon doen dat ik overvallen werd door een gekleurd iemand.

Nu ja, het houd me bij tijd en wijlen dus nogal bezig. En dat terwijl het nu bijna een jaar geleden is. Maar nog steeds kan ik 's avonds mijn straat niet inlopen zonder hyperalert te zijn en minstens twee keer over mijn schouder te kijken of er iemand achter me loopt. En dat is dan dus al een hele vooruitgang. Ik heb maanden gehad dat ik helemaal niet meer alleen mijn straat in durfde en eigenlijk het liefst wilde verhuizen.

Hoe is het verder met jou? En met je vader? Lijkt me toch behoorlijk schrikken zo'n telefoontje. En hoe vaak het ook gebeurd iets waar je nooit helemaal aan went.

Oh, is het alweer zo laat, ik moet op gaan schieten. En dat op zondag. Maar er moet geoefend worden voor een modeshow op een fantasy festival waar ik in mee loop over twee weken. Ik heb de meiden die ook mee lopen nog niet ontmoet. Maar ik geloof dat de gemiddelde leeftijd rond de 14 ligt. Ik weet niet of ik met mijn 31 jaar nu blij moet zijn dat ik kennelijk als even jeugdig als een meisje wordt ervaren of niet.

Annyway, ik ga weer rennen.

Groetjes, 

Laura 
......................................................................................................................................................................

Hi Laura,

Ook je gehaaste mails vind ik leuk. En die van mezelf trouwens ook redelijk uniek, omdat het - alhoewel ika nders ook een blog bijna aan één stuk doortik - het een speciaal effect heeft op et schrijven zelf om met een zelfopgelegde deadline te werken, en ja, ik maak er inderdaad een sport van om om 21.12 (niet om 21.21 maar als jij dat doet is helemaal prima hoor) online te gaan. De eerste keer dat dat er niet naar uitziet te gaan lukken, ga ik m in proberen te plannen.

donderdag 29 mei 2014

Sorry lieve mensen, niet op maandag, ik maak er een zooitje van. Gelukkig is Carolien wel heel trouw. Mijn nieuwe laptop blijkt echt een ramp te zijn. Ik moet een half uur wachten voordat hij eindelijk is opgestart en daarna stopt hij er om de haverklap mee, welke browser ik ook gebruik. Voel me een beetje ten einde raad. Met heel veel geduld kom ik vast tot een oplossing. Maar dat geduld heb ik even niet, want in ren en vlieg modus. Al weken. Ik hoop dat jullie maar vooral Carolien me kunnen vergeven. 

xxxx

Hallo Carolien, 

Wat een heerlijk moment van bezinning even een brief aan jouw tikken.
Eerder schreef ik al over behoefte aan rust, een pas op de plaats, even helemaal niets. Maar ik lijk iedere keer precies het tegenovergestelde te doen. Toch heb ik vrijdag een avondje niets gedaan. En dan voel ik me meteen weer schuldig. Want zo vaak ben ik niet in Rotterdam tijdens het weekend. Dus als ik hier ben, ben ik dan eigenlijk niet verplicht om die tijd met vrienden door te brengen? 

Ik kon de behoefte om vrienden uitnodigen onderdrukken en ben lekker enveloppen gaan versieren voor mijn snailmail vriendinnetjes all over the world. (over hen schreef ik ook al eerder) Een heerlijk nutteloze bezigheid. En ik weet dat het gewaardeerd wordt.
Want zij doen zelf ook altijd hun best om van de enveloppen mini artworks te maken.

Zaterdag moest ik echter vroeg uit de veren voor het zomerfeest van een van mijn werklocaties. Mijn collega had geroepen dat wij het samen wel zouden presenteren (zodat we niet hoefde op te treden) maar uiteindelijk kon zij niet, gingen alle optredens niet door en stond ik het in mijn eentje te presenteren. Heel fijn. Daarna als een gek door naar een vriendinnetje die modellen nodig had voor een fotoshoot. Ze wilde een jaren 50 pin-up girl achtige sfeer neerzetten met vooral heel veel ijsjes en moest daarbij aan mij denken. Uhhh oke, Nu had ik haar sowieso al veel te lang niet gezien. En is het altijd fijn om creatieve mensen om je heen te hebben. Dus hop in de trein. 

Op de terugweg reed ik bijna langs de liefde, dus toch maar een paar haltes blijven zitten om nog even samen te kunnen eten.

Ondertussen ben ik ook nog geslaagd voor mijn examen Nederlands. Ik kan het zelf bijna niet geloven. Ik weet dat ik nog de nodige d en t fouten maak. En krijg ook regelmatig commentaar dat mijn spaties iets te gretig gebruikt worden. Had dus verwacht dat ik het onderdeel spelling niet zou halen. Maar kennelijk was ik met spreken, luisteren en lezen zo goed dat het gemiddelde uiteindelijk goed genoeg was. (Eigenlijk heb ik geen idee hoe ze het precies berekenen).

Morgen met Blogpraat ben ik er trouwens al weer niet. Tori Amos is in town. En een vriend had een extra kaartje gekocht. Nu vind ik Tori op cd best leuk, maar live is het het meest vreselijke concert geweest waar ik ooit geweest ben. Ik geef haar dus een herkansing. Ben heel erg benieuwd of ze me dit keer wel weet te raken. 

Hoe was jouw week? 

En uhhh leuk trouwens dat verhaal over je tattoo. Als je verhalen achter tattoos weet gaan ze als vanzelf meer leven. De mijne is eigenlijk niet zo heel mooi. Veel te dik gezet. En toch ben ik er blij mee, misschien wel juist daarom. Maar daarover later meer. Voor nu hoor ik mijn kussen heel hard mijn naam roepen. Ik denk dat ze met gemist hebben. 

Liefs, 

Laura  

En ze schreef terug. Ik blijf me erover verbazen :)

...................................................................................................................................................................

Hi Laura, voor mij hetzelfde, * heerlijk moment van bezinning om een brief aan jou te tikken. Alleen bij mij denkelijk alweer in stukjes, omdat ook de maandag zich zo opdeelt.
Ik heb je brief klaargezet zodat ik in ieder geval een begin kan maken en er in de loop van de dag, het begin van de avond, verder aan kan schrijven.

Zometeen eerst naar, hoe heet dt in tegenswoordig Nederlands, Afvalscheidingsstation geloof ik. Vroeger noemden we dat de stort of de vaalt.
Er staat een en ander aan zakken plastic en glaswerk wat ik, omdat ik in de binnendorpsekern woon, cq voetgangersgebied, maar zeer sporadisch aan de ophaaldienst kwijt kan.
Hier zijn geen containers voor plastic etcetera in de buurt, en zelfs voor de gewone vuilnis moet ik een flink endje lopen.
Dat plastic mag één keer in de twee weken aan de straat, maar dan na 22.00 uur en vóór 07.00 uur en dat lukt mij bijna nooit. 

woensdag 21 mei 2014

Regrow that stuff

Als kind wilde ik niets liever dan mijn eigen moestuintje. Het hoefde echt niet groot te zijn, gewoon een klein hoekje in de tuin dat helemaal van mij zou zijn was voor mij voldoende.
Het tuintje werd mij wel steeds beloofd, maar ik kreeg het nooit. Toen ik ging samenwonen hadden we een balkon, maar het was erg onaangenaam om daar op te zitten. Want we hadden ook een onderbuurvrouw. Zo eentje die 24/7 in haar tuin zat en altijd heel erg HARD aan het praten was. Behalve als ze aan het roddelen was, over de buren of zo. Dan ging ze fluisteren.

Zodra ik een stap op mijn balkon zette ging dat als volgt:
Hebbie die theedoeken van de Hema? Ja zien er leuk uit he? Maar afdrogen, ho maar. Mijn dochter heb ze ook. En blablablablablablabla.......

of:
Ja ja ja ja, jij denkt dat je wel even sla op je balkon kan laten groeien, nou meid, bespaar je de moeite, want je doet het helemaal verkeerd. Weet je wat jij zou moeten doen, blablablablablablablablabla.

Ik trok de deur snel achter me dicht en hoopte dat ik in mijn huis onzichtbaar zou zijn. Het was niet alleen die buurvrouw die zo was. Later kwam ik nog weleens mensen tegen die claimde dat ze ook mijn buur geweest waren. Ik had hen nog nooit gezien, maar ja, wij waren nu eenmaal de roddel van de buurt, want ik woonde toch in dat huis met die twee vrouwen? Uhhhh nou meneer, technisch gesproken was ik een van die twee vrouwen.

Hoe dan ook, als ik toen had geweten hoe je snel en super leuk (en ook nog eens goedkoop) je eigen keukentuintje kon maken van de restjes die je over hebt in de keuken had ik dat vast en zeker gedaan.





Op de foto zie je bleekselderij en bosuitjes. Maar bij mij in de keuken vind je inmiddels ook sla, prei en basilicum. Tot ongeveer 5 cm boven de oorspronkelijke wortels afsnijden, en in het water zetten. Regelmatig verversen. En wonderen ontstaan. Er groeit gewoon een nieuwe plant uit de plant die je al had. De bosuitjes heb ik uiteindelijk in de aarde gezet. Maar dat hoeft niet perse.

Veel kook en regrow plezier!!!

Oh ja, de basilicum snijd je niet af tot aan de wortels, daarvan neem je juist mooie topjes die je in een borrelglaasje water zet :)






maandag 19 mei 2014

Heksendames, brief aan Caro deel 6

Hallo Carolien,

Ik herken wat je schrijft.Mijn briefblogjes aan jou zijn ook wel echt
aan jou gericht. Ik realiseer me dat we ze op onze blogs plaatsen. En
dat er dus andere zijn die mee kunnen (en zullen?) lezen. Maar ik
schrijf aan jou. Jij bent de persoon die ik beter leer kennen door
deze brieven. En dat er mensen zijn die daar bij mee lezen en mee
leven, dat is leuk, en fijn, maar zij blijven annoniem. En hoe kun je
je richten tot iemand die je niet kent?

Nee, in deze brieven ben jij mijn eenmanspubliek, of eenvrouws, zo je
wilt. En ik vind dat waardevol. Geen mindere waardige vorm van
schrijven of bloggen. Mensen zijn niet voor niets al zolang gek op
brievenboeken en dergelijke. Of e-mail boeken zouden dat dan
tegenwoordig worden denk ik. Het voelt anders. Het ademt
persoonlijkheid uit. Alsof je een kijkje in de keuken bij de ander mag
nemen. Nu zijn wij natuurlijk sowieso al bloggers. En lijkt het alsof
we constant openhuis houden. Alsof we onze vuile was op straat hangen,
geen filters kennen, geen prive, geen privacy. Maar als bloggers onder
elkaar weet je wel beter.

Je weet hoe je zelf bepaalde dingen weg laat. Je weet hoe je je eigen
prive, je eigen privacy, je eigen innerlijke wereld bewaakt en
tegelijk ook in staat bent om te delen, Echt te delen. Oprecht te
delen. Zoveel te delen dat het lijkt alsof je werkelijk alles deelt.

Wat een mooi moment omschrijf je trouwens met je Tante Ik heb nog maar
weinig familie over. Er zijn natuurlijk wel tantes, en ooms, vooral
heel veel ooms. Maar de meeste van hen zijn van de kant van mijn
vaders familie. Mensen die ik van mijn 10e tot mijn 19e nooit zag. En
na die tijd eigenlijk ook vooral op begravenissen. Er is te veel
gebeurd. Ik was nog een kind toen zij door een ruzie met mijn ouders
ook mij de rug toekeerde. En later hebben ze ook niet echt moeite
gedaan om dat contact te herstellen. Ze vonden dat dat vanuit mij
moest komen. Wat ik zelf lastig vond omdat ik totaal geen band meer
met die mensen had. En bovendien ook vond dat zij verantwoordelijk
waren voor dat contact. Ik bedoel was het nu echt zoveel moeite om een
kaartje te sturen met mijn verjaardag of met Kerst?

Mijn moeder heeft 1 broer. En ook daar is nooit een traditie ontstaan
van wekelijks bij elkaar op de koffie komen. We zien elkaar op
bruiloften en begravenissen. En zo vaak gebeuren die dingen niet. Soms
mis ik dat best wel. Familie waar je je leven mee deelt. Waar je voor
kunt zorgen en die voor jou kunnen zorgen. Maar ik geloof dat ik me er
maar bij neer moet leggen dat het is zoals het is.

Zelf heb ik nog niet voor nageslacht gezorgt. dus ik moet mijn
nichtjes maar extra vertroetelen zodat ik niet alleen en achter de
geraniums dood ga;)
Het lijkt me heel fijn als zij later een keer per maand in mijn tuin
(die ik niet heb) de maan zouden willen fotograven, wijn zouden willen
drinken, hapjes zouden willen eten en praten, heel veel praten over
het leven en dat soort dingen.

Fijne week,

En tot snel!

Laura

......................................................................................................................................................................

En ze schreef terug, dit keer een extra lieve brief. Alsof ze zelf niet veel deelt, alsof mijn reacties op haar niet openhartig zijn omdat zij zo openhartig is <3 <3 <3

 Hallo lieve Laura,

Wat ben ik vandaag extra onder de indruk van je brief die net op mijn digitale deurmat rolt. Het raakt me hoe en wat je deelt en doet me peinzend naar buiten staren.

Ik heb een akelige uitgestelde-klusjes dag, althans zo voelt het nu. Meestal als ik er dan eenmaal aan begin valt het reuze mee, ik hoop dat het vandaag ook zo is, maar daarnet in de keuken overviel de paniek me. En nu zit ik achter de computer een brief naar jou te schrijven in plaats van goed aan de gang te zijn.
Denkelijk hou ik hier een pauze. Om koffie te zetten, door te peinzen en aan de andere slag, de klusjes-slag te slaan, dan schrijf ik straks verder aan jou.

***
Ik kon eens uitslapen vanmorgen, na weer wat doorgehaalde nachten en las over Wubbo Okkels zijn doelgerichte afscheidsbrief en kort gesprek wat hij met een journalist had op de dag voor zijn overlijden. Hij heeft me altijd al geïnspireerd en greep na zijn initiële eerste en latere ruimtereis avondturen opnieuw mijn aandacht met zijn niet aflatende focus op duurzaamheid en schone brandstof.  Hoe hij tenslotte met zijn ziekte niercel kanker  is omgegaan heeft dat eigenlijk alleen maar versterkt.

Lees hierrrrr verder 

woensdag 14 mei 2014

Knutseltip #3 Schellenstok

Vandaag heb ik een muzikale knutseltip voor jullie. Want wat is er leuker dan zelf muziek maken? Juist ja, zelf muziek maken op je zelfgemaakte instrument. Ik ga jullie vertellen hoe je een leuk exemplaar kunt maken dat bijna niets kost. Ook dit is weer een workshop die Sprookjesjuf aan kan bieden. Neem contact op via mail om te zien wat er allemaal mogelijk is.



Voor deze activiteit heb je nodig:
Een lint (wij kochten deze bij Xenos, daar hebben ze een leuk assortiment met verschillende kleurtjes en patronen)
Een latje om verf mee te roeren. (als je een dikker latje hebt liggen is het aan te raden dat te gebruiken)
3 spijkers
3 kroonkurken
en een hamer

Wikkel het lint om het handvat. Dit ziet er leuk uit, en voorkomt tegelijk dat er splinters in je vingers komen van het latje. Timmer de kroonkurken in het latje vast. Zorg dat het spijkertje iets uit steekt zodat de kurk ruimte heeft om heen en weer te bewegen. Je kunt het gaatje in de kurk groter maken door het spijkertje een beetje heen en weer te wiebelen voordat je het geheel in het latje timmert.

Als je een dikker latje en langere spijkertjes gebruikt kun je ook meerdere kurken aan een spijkertje vast maken voor een extra mooi geluid. Het is dan aangeraden om de kroonkurken eerst plat te slaan met een hamer.


En schudden maar!!! Veel plezier met muziek maken.


maandag 12 mei 2014

Heksendames, over drukte en zo #5

Hallo Carolien,
Wat een week, wat een weekend, wat een drukte. Wel leuke drukte hoor, daar niet van. Maar eigenlijk had ik wel behoefte aan die rust en verstilling waar jij het over had.
Maar in plaats  van rust en verstilling was het Magisch festival op magische wijze ineens dit weekend al. En dan moest ik ook nog schminken op een kinderfeestje, vind ik altijd leuk om te doen.
Dus huppakee, even niet zielig op de bank ongesteld gaan zitten zijn, maar een paar pijnstillers in mijn mik en gaan met die banaan. En dan wilde ik eigenlijk ook nog langs bij de liefde (we wonen niet samen, en beide in andere steden, dus afhankelijk van weekenden) en moest ik oefen voor een modeshow ergens volgende maand.
Gelukkig was het schminken op het kinderfeestje van een achternichtje van de liefde. Dus dat kon mooi gecombineerd worden. En zo'n show lopen is leuk, maar geld verdienen met mijn eigen ding is eigenlijk nog veel leuker. Het mag weleens gaan lopen. Dan kan ik minder uur gaan werken bij mijn huidige baan zodat ik daar alleen de taken overhoud die ik echt leuk vind, en die combineren met mijn eigen ding, dat ik vanzelfsprekend echt leuk vind!

Ben jij trouwens alweer een beetje opgeknapt? En weer helemaal helder van geest en zo? Dat je weer weet welke dag het is, en dat op maandag best kans is dat de dokter gewoon open is?
Strakjes moet ik trouwens ook nog wat echte brieven gaan schrijven. Je weet wel met een pen op van dat postpapier dat ik al jaren koester in een la, maar maar zelden gebruik. En met echte postzegels en enveloppen en zo. Want dit geschrijf werkt besmettelijk. Als een virus grijpt het om zich heen. En dus heb ik weer een zooitje penvriendinnetjes uit alle streken van de wereld verzameld. Een uit Indonesie, die heb ik al heel lang, ik was geloof ik 16 toen ze op mijn penvriendinnenoproepje in de Fancy reageerde (zo'n tijdschriftje voor meisjes toen der tijd, geen idee of het nog bestaat). Een uit Japan, (die via Instagram zag dat ik naar Indonesie schreef en dacht dat ik Japan dan vast ook wel leuk vond, en laat ik Japan nu toevallig echt heel leuk vinden). En nog een uit Duitsland, want het is tenslotte ook wel eens fijn als een brief er geen 4 weken over hoeft te doen voordat hij eindelijk aankomt. Dan nog een uit Belgie en een uit Engeland, al is die laatste van origine Nederlands, dus dat telt niet echt mee. .
Ondertussen werkt de techniek zo niet mee dat ik bijna denk dat ik jou ook sneller had bereikt als ik deze brief gewoon ouderwets met de hand had geschreven. Moet ik voor de volgende keer misschien eens proberen ;)
Veel liefs,

Laura
(die iewat gefrustreerd is en inmiddels alleen maar meer behoefte heeft aan rust en verstilling)

........

En zoals we gewend zijn van Carolien schreef ze terug. Hoe lief, vooral omdat ik nu wel heel erg last minute was, dat komt dan weer door die week, met al die drukte en de falende techniek.

 Blogpraat ging vanavond over perfectie bij het bloggen-schrijven, wanneer je een perfect blog geschreven hebt of dat je daarnaar streeft of niet. Ik zal er zo wat door mij geplaatste tweets opzetten. [misschien].
Jouw brief / email als aanleiding voor deze brief/blogpost was – zolas ik nu lees door technische maar ook persoonlijke omstandigheden toen nog niet binnen, en dat terwijl we een streven hebben om net na 21.00 uur gezaemnlijk online te gaan. Net na blogpraat omdat dit blogidee van brieven/emails aan elkaar schrijven en posten op onze blog, tijdens blogpraat geboren is. ter ere van zeg maar.
Ik realiseer me dat ik me helemaal niet druk maak over hoe lang of hoe kort het wordt wat ik je schrijf, en net als met echte dagdagelijkse andere brieven die niet voor blogpublicatie bedoeld zij – op dit moment meest via mijn WhatsApp, ga ik maar gedeeltelijk in op wat jij zegt en schrijft maar is het wel degelijk aan jou gericht, het is geen niemendalletje zoals mijn innerlijke criticus het eerst bijna omschreef. Dat doet mij en jou en ons project en mijn sincerity te kort.
Mijn oprechtheid te kort. [weet niet meer hoe je sincerity schrijft].

voor de hele blog lees hier

kusjes van ons 

woensdag 7 mei 2014

Knutseltip #2 Maskers maken

Het is weer woensdag en dus tijd voor een leuke kindgerichte tip.
Ik bied deze activiteit ook als workshop aan, voor meer informatie neem een kijkje op Sprookjesjuf.

Een masker maken is altijd leuk. Natuurlijk kun je een kleurplaat uitprinten, op karton plakken en op die manier een mooi masker maken. Maar is het niet leuker om een masker te maken dat niet scheurt na 1 keer gebruiken?

Benodigdheden:
Kippengaas
Gipsverband
Stokje
Verf, glitters, veertjes, lijm, stickers en wat je maar kunt vinden om jouw masker mee te versieren.

Knip het kippengaas in de vorm die je wilt. Scherpe stukjes kun je omvouwen. Steek het stokje door het gaas aan de zijkant. Het stokje dat wij op de foto gebruikte is eigenlijk niet stevig genoeg. Ik zou een iets dikker en korter stokje gebruiken.

Knip het gipsverband in kleine lapjes, maak het goed nat, en vouw het om het gaas heen. Zorg ervoor dat je beide kanten van het masker met een laagje bedekt. Het verband blijft het best zitten als je de stukjes eromheen vouwt. Op die manier blijft het aan zichzelf kleven.

Als je het masker helemaal bekleed hebt laat je het drogen. Als je het masker wilt verven kun je het masker het best 24 uur laten drogen. Wil je het masker beplakken kan het niet zoveel kwaad als het nog niet helemaal droog is. Wij waren erg ongeduldig dus zijn met lijm, glitters en veertjes aan de slag gegaan.

Alle maskers van de kinderen bij elkaar. Je ziet dat je eindeloos kunt variëren in vorm. Je kunt het gaas eigenlijk in iedere gewenste vorm knippen/vouwen.

Nadat ik mijn exemplaar onder handen heb genomen met versierseltjes ziet het er zo uit. Maar ook in versiering kun je natuurlijk eindeloos variëren.

Veel knutselplezier. Oh en uhhhh als jullie hier zelf mee aan de slag gaan zie ik natuurlijk graag foto's van het eindresultaat. 








dinsdag 6 mei 2014

Draken brieven deel 2

Ha die Draak,                                                                                                                    Dag 3

Ik had je nog helemaal niet verteld dat ik speciaal voor deze onderneming nieuwe schoenen heb gekocht. Een aanschaf waar ik erg blij mee ben, want ik ben nu al drie dagen non stop aan het lopen.

En dat brood met die kaas  is allemaal leuk en aardig, maar het komt mijn neus een beetje uit. Ik heb geslapen is portieken en stadsparken. Hoe ik ook loop, de bewoonde wereld blijft maar om me heen. Nu weet ik vrij weinig van draken, maar ergens lijkt het me niet logisch dat je je in de bewoonde wereld ophoud. Ik bedoel, dat zou toch veel te veel opvallen? Iedereen zou je direct als draak herkennen, dan heb je toch geen leven meer? Ik denk dus dat je ergens in the middel of nowhere woont. Helemaal zeker weten doe ik dit echter niet.

Ik heb het voordat ik vertrok voor de zekerheid dus maar aan mijn vrienden op Facebook gevraagd. Maar de antwoorden liepen nogal uiteen. Zo zou je in een Kasteel wonen in ter Apel. Ik heb geen idee waarom je daar zou willen wonen. Maar het is mogelijk. Weer anderen beweren dat je in de bergen woont en schatten consumeert, of maagden, daar zijn de meningen over verdeeld. Ook zijn er mensen die beweren dat je in Skyrim woont. Maar in Skyrim worden alle draken vermoord. Als ik een draak was zou ik dus zeker verhuizen.

Wat mij betreft woon je net zo lief in een flatje in zo'n Chinese spookstad, waar winkels wel gevuld zijn, maar waar niemand woont. Heel modern en van alle gemakken voorzien, maar te duur voor de lokale bevolking. Ideaal voor een draak als jij lijkt me.

Liefs,

Een meisje

maandag 5 mei 2014

Heksendames - deel 4 over geheks en domme dingen

Hi,

Zoals jij koude koffie drinkt, zo drink ik koude thee. Ik krijg het maar niet afgeleerd om een kopje thee mee te nemen als ik naar bed ga.
Natuurlijk drink ik die thee dan niet op, ik ging immers naar bed omdat ik wilde slapen, en oke toegegeven heel soms ook omdat ik televisie wil kijken. De televisie staat namelijk in mijn slaapkamer.
Ik denk er vaak over of ik mijn televisie abonnement moet opzeggen. Want ik kijk er eigenlijk nooit naar. Maar ja, dat voelt dan weer zo drastisch of zo.
Hoe dan ook die thee wordt dan koud, en de volgende morgen als ik dorstig wakker wordt is koude thee binnen handbereik, dus die drink ik dan op.
Als het kruidenthee is, waar ik het zakje in heb laten zitten, krijg je dan een lekkere sterke thee. Vind ik dus echt heel lekker.

Ondertussen moet ik nu eigenlijk slapen, maar toen ik net een lampje wilde vervangen en op de tafel ging staan, zodat ik er bij kon, begon de tafel iets te wankelen.
Ik kon of blijven staan en met tafel en al omkieperen, of van de tafel af springen in de hoop dat de tafel in ieder geval zijn evenwicht zou herstellen. Ik sprong dus zo elegant mogelijk van de tafel af.
Toen ik op de grond lag en blij was dat mijn nek niet gebroken was, vond ik het toch wel pijnlijk, dat wordt een blauwe plek dacht ik nog. Toen ik langs de spiegel liep, me nog nergens van bewust zag ik ineens een grote rode vlek op mijn hoofd, bloed! Ik met een watje een beetje deppen, bleek er toch wel een flinke wond onder te zitten. Je snapt het al, ik eindigde mijn avond op de eerste hulp. Daar werd ik door een vriendelijk meneer weer netjes dicht geplakt. Maar eerst kreeg ik een college over hechten, nietten en lijmen. Waarbij vooral het onderdeel hechten veel aandacht kreeg. Want je hebt allerlei draad diktes en hoe dikker de draad, hoe lelijker de genezing. Ondertussen lag ik daar een beetje pijn te hebben en me af te vragen wanneer hij eens zou gaan beginnen met lijmen. Toen dat eindelijk gebeurd was kreeg ik nog het vaderlijke advies mee om de volgende keer een beetje beter uit te kijken. Ik beloofde dat ik de volgende keer een trapje zou pakken en mocht gaan.

Thuis aangekomen kreeg ik een mailtje of ik een onderdeel wil zijn in het Beltane ritueel waar ik morgen heen ga. Ik ben de wachter van de poort van het noorden, element aarde. En moet een kommetje aarde aanbieden aan de cirkel. Best spannend, want natuurlijk heb ik zoiets wel eerder gedaan, maar dan in mijn eigen kleine vriendengroepje. Nu heb ik geen idee wie er gaan komen. Hoewel ik maar twee zinnen hoef op te zeggen ben ik toch een beetje bang dat ik die ga vergeten. Of dat ik zo zenuwachtig ben dat mijn stem helemaal trilt als ik wil gaan praten. En dat er dan niets meer dan een klein iel stemmetje overblijft. Beltane is trouwens een vruchtbaarheidsfeest. De vruchtbaarheid van moeder aarde wordt gevierd. Mensen springen over vuren en dansen rond de meiboom. Dat is een soort stok met linten eromheen die je door in een bepaald patroon om elkaar en de stok heen te dansen tot een mooi patroontje vlecht. Aangezien onze viering binnen is denk ik niet dat wij een van deze dingen gaan doen. Ik ben heel benieuwd wat Anke (zo heet de mevrouw die het organiseert) wel voor ons bedacht heeft.

....

Inmiddels is het feestje geweest. Mijn stem sloeg niet over en klonk eigenlijk best ontspannen en relaxt voor zover ik daar zelf over kan oordelen. En hoewel ik niet helemaal tekst vast was, waren de reacties van andere deelnemers wel positief. Ik geloof dat het dus best een succes was. Verder hebben we gewoon alle dingen gedaan waarvan ik van te voren had gedacht dat we ze niet zouden doen. Er was wel geen boom, maar er waren linten, en daar werd mee gedanst. En het vuur waar we overheen sprongen was een waxinelichtje met wat wierrook voor het rokerige effect.

Inmiddels begint mijn laptopje te miepen dat hij opnieuw wil opstarten. Misschien moet ik het hier maar bij laten voor deze week.

Hekserige groetjes,

Laura 
................

En ze schreef weer terug, aardig he!

Hmmm, koude koffie koude thee, ik moet er even niet aan denken. Ik ben juist op zoek naar waar de kruik ligt.
Vanmogen heb ik wel een kop
koude lauwe Himalaya thee opgedronken, dat dan weer wel. Ook in slaap gevallen vannacht, voordat ik dat opgedronken had.
Hier  lees je de hele brief 

zaterdag 3 mei 2014

Uit de oude doos, Istanboel

Op mijn laptopje zie ik foto's voorbij komen van voorbije tijden. Als ik die foto's voorbij zie komen wordt ik weer overspoelt door herinneringen en ben ik in gedachten weer even daar. In het moment waarop de foto werd genomen, soms in oorden hier ver vandaan. Andere keren op plekken die nu dichterbij zijn dan toen. Ik neem jullie graag mee op reis door mijn herinneringen.

Deze foto is ergens in de omgeving van Istanboel genomen. Eigenlijk zou ik niet mee gaan op deze reis. Mijn vriendinnetje van toen had mij nog niet voorgesteld aan haar ouders. Sterker nog, ze had haar ouders nog helemaal niet verteld dat de mogelijkheid bestond dat ze vriendinnetjes had. Haar vriendin voor mij had ze angstvallig weggehouden.

Zij zou met haar ouders, broer en zijn vriendin op vakantie gaan. Ik geloof dat het ter ere van een zoveeljarig huwelijk was, of iets met verjaardagen. Broer en zijn vriendin gooide echter roet in het eten en verbraken hun relatie vlak voor deze reis. Aan de kinderen werd gevraagd of ze niet iemand anders mee konden nemen. Iemand van de scouting of zo, waar ze allebei opzaten.

Vriendin lief vond dat echter wel een goede gelegenheid om mij in de familie te introduceren. Ik moest nog wel even auditie komen doen. Omdat ik graag een goede indruk wilde maken had ik me zo "normaal" mogelijk gekleed. Maar al bij de eerste happen riep mijn schoonmoeder to be, "jij bent toch zo'n Gothic meisje?". Ik voelde me betrapt. En vroeg me af waar ze dat dan aan had kunnen zien. Ik mompelde iets als "Gothic is wel een stijl die ik erg kan waarderen, ja". "Oh cool!", reageerde de schoonmoeder to be. En er volgde een leuk gesprek over de Gothic subcultuur en literatuur.

Ik was aangenomen in de familie en mocht mee op reis. Mijn vriendinnetje maakte deze foto terwijl ik over het water kijk naar weet ik het wat. Ik geloof dat ze vooral mijn rode haar dat afsteekt tegen het blauw van het water mooi vond. Ik vind de mijmering erin wel mooi. Waar zou ik aan hebben zitten denken? Bijna jammer dat ik dat niet meer weet.

dinsdag 29 april 2014

Koningsdag

Het had zo'n leuk idee geleken, schminken met Koningsdag op de vrijmarkt.
Want iedereen wil toch zeker geschminkt worden op zo'n dag?
Ik had mijn koffertje nog niet uitgepakt of de eerste klant diende zich aan.
"Mevrouw, gaat uw schminken?, want mijn zoontje wil graag spiderman worden".
Dat begint al goed dacht ik.

Maar ik had het mis. Want ik zat een uur in de zon, en er kwam helemaal niemand meer.
Er ging nog een uur voorbij, nog steeds helemaal niemand.

Ik ging naar een ander plekje. Een dronkenman wilde een vlaggetje op zijn hand. Hij kreeg een vlaggetje en wilde vervolgens niet meer weg gaan. Wat niet heel bevorderlijk was voor de klandizie. Er ging nog een uur voor bij, Raafje kwam, en er liep een kindje langs. Ik schminkte op allebei haar wangen een kroon.

Ik schminkte mijn linkerarm, en mijn rechter. De Gesprekspartner kwam langs, en ik ging verder op zijn armen. Maar kinderen werden haastig mee getrokken door hun ouders, nee, nu niet, strakjes misschien. Ik moest plassen, en had dorst, dus verhuisde ik naar een terrasje. Mijn koffertje was dicht. "Mevrouw, dat wat u op uw arm heeft, dat wil ik ook".  Dus kreeg ze een eenhoorn, en deed ik extra mijn best, want het zou de laatste van de dag worden.

Volgend jaar zoek ik een ander plekje. Dus als er iemand nog een tip heeft voor een spot met kinderprogramma, ik hou me aanbevolen.

maandag 28 april 2014

Knutseltip

In mijn drang naar structuur, geen idee waar die ineens vandaan komt, ben ik eens gaan nadenken over onderwerpen waarover ik zou kunnen bloggen. Makkelijk voor mezelf als kapstok op dit moment, maar ook voor jullie als lezer. Het meest gehoorde commentaar op mijn blog is immer, waar gaat het in hemelsnaam over? Leuk hoor, dat je blogt, maar ik heb gewoon totaal geen idee waar ik aan toe ben bij jou.

Nu ja, dat weet ik zelf dus meestal ook niet. Ik heb eerder een structuur geprobeerd. Maar meestal lukte dat me niet. Toch heb ik het idee dat het dit keer wel gaat lukken. Omdat ik ze stiekem al op een ander moment schrijf en klaar zet. Hoef ik op de dag van plaatsen alleen nog even op de verzendknop te drukken.

Op woensdag wil ik een tip geven over iets dat met kinderen te maken heeft. Dat kan een leuk uitje zijn, een theatervoorstelling, een knutselwerkje, liedje, yoga oefening, het maakt niet uit, als het maar met kinderen te maken heeft. Leuk is, en bij voorkeur ook nog een beetje creatief.
Ben jij zelf nu heel erg creatief, of ergens geweest waar het heel erg leuk was, en waar iedereen van op de hoogte moet zijn? Dan ben je hier ook aan het juiste adres voor een gastblog met jouw tip.

De tip van deze week is: Washi tape. Zo'n beetje overal te koop, en overal voor te gebruiken ook nog eens. Ik ben er helemaal verslaafd aan geraakt.

Je kunt er bijvoorbeeld een paasei mee versieren. Geen geklieder meer met verf. Gewoon een beetje tapjes plakken en klaar. Bijkomend voordeel je kunt de rolletjes ook als eierdopje gebruiken.

 
 
Of je kunt er een saaie tekening me opleuken. Je hoeft geen tekentalent te zijn om toch een heel leuk resultaat te krijgen.
 
 
Als je de tape dubbelvouwt en een klein plakrandje overhoud kun je het ook gebruiken als boekenlegger. Hoe cute is dat dan!!


Je kunt er ook een bloempotje mee versieren. Ziet er super leuk uit. En je hebt er weinig rotzooi van.

 
 
 

 
Je kunt het natuurlijk ook gewoon als plakband gebruiken, hoewel dat natuurlijk wel de meest saaie toepassing is ;) Alhoewel niets echt saai is na een washi tape behandeling. Dus schaf een paar rolletjes aan en plak erop los!!!!

Draken brieven deel 1

Een tijdje geleden daagde Roelien mij uit om een drakenverhaal te schrijven. Ik ben er aan begonnen. Heb het voorgelezen aan een testpubliek, die het overigens erg leuk vonden. En toen deed ik er niets meer mee. Daarom heb ik besloten ze op mijn blog te publiceren. Als stok achter de deur om ermee verder te gaan.

Vandaag dat 1 en dag 2

Draak,                                                                                                                              dag 1

Ik heb het plan opgevat om je te vinden.
Want ergens geloof ik dat je bestaat.
Op mijn reis naar je toe zal ik je schrijven.
Eigenlijk zijn het meer dagboek notities, maar ik doe net alsof ik ze naar jou schrijf, omdat dagboeknotities zo nutteloos aanvoelen. Ik zou je ook wel echt willen schrijven, maar ik heb geen idee waar ik de brieven naar toe zou moeten sturen.
Ik ben in ieder geval naar je onderweg. Wacht je op me?

Een avontuurlijk meisje

Hallo Draak,                                                                                                                    dag 2

Mijn spullen zijn gepakt. Wat brood, wat kaas, wat wijn, want helden in verhalen leven op brood, kaas en wijn. Kijk maar naar Remi, uit alleen in de wereld. Wat een hompen brood en kaas gingen er daar doorheen. Ik heb nog nooit iemand zoveel brood en kaas zien eten als Remi. Om onverklaarbare redenen moeten dat brood en die kaas los van elkaar gegeten worden. Als dat is wat helden doen, zal ik mijn lot niet tarten, en kaas en brood los van elkaar eten.

Een heldhaftig meisje

Nieuwsgierig naar hoe het verder gaat? Volgende week plaats ik deel 3.

Heksendames deel 3

foto: Carolien
 
 
Hoi Hoi,

Macrobiotisch heb ik nooit zo goed gesnapt. Wel eet ik al jaren min of meer strikt vegetarisch. Dat betekend geen vlees en af en toe zondingen met vis. Hoewel ik dat eigenlijk ook steeds minder eet. Wat mijn moeder dan weer niet mag weten, want dan gaat ze zich weer zorgen maken en me vol stoppen met vis als ik bij haar ben. ;)

Ik had het net met een collega over een vriend van haar die van zijn moeder geen rode snoepjes mocht eten omdat dat niet goed zou zijn voor weet ik het wat. Toen mama 20 jaar later weer zwanger werd was haar mening veranderd en mocht de tweede leg wel rode snoepjes eten. Wat een soort van trauma voor die vriend is. Want met zusje lief gaat het toch ook gewoon goed, en die mag wel rode snoepjes. Ik heb haar gezegd dat ze tegen die vriend maar moet zeggen dat rode kleurstof vaak gemaakt is van geplette luizen. Dan vind hij het vast minder erg dat hij de rode snoepjes moest laten staan.

De film over Lucia de B was werkelijk om te janken, en dat deed ik dan ook maar. Als meisje, toen haar zaak speelde zei ik al verontwaardigd tegen mijn moeder dat dat helemaal niet kon, en dat ik zeker wist dat die vrouw dat niet gedaan had. Helaas besloten rechters anders. Onbegrijpelijk. Ik kan me gewoon zo slecht voorstellen hoe het is om haar te zijn. Meer dan zes jaar onschuldig opgesloten zitten. En waarom? Omdat iemand een foute berekening in een statistiekje heeft gemaakt.  Ondertussen moest ik die hele film denken aan dat vreselijke witte servies. Lucia en mijn moeder hadden een tuin op hetzelfde volkstuinencomplex. Waar mensen ook allerlei vrijwilligerswerk konden doen. Je kent het wel, computerles aan ouderen, bardienstjes, dat soort dingen. Lucia kocht voor de vaste klanten mooie gebloemde kopjes. Ze had genoeg wit servies gezien voor de rest van haar leven zei ze. Toen had mijn moeder nog geen idee dat Luuc, Lucia was. Ik gun die vrouw een leven vol met gebloemde kopjes.

Mijn moeder figureerde trouwens ook nog in de film. Maar ik heb haar niet gezien. Wist ook niet zo goed waar ik op moest letten. Behalve dan op dat het een ziekenhuisscene was. Maar zoals je je kunt voorstellen waren die er best veel.

Ik raak trouwens ook altijd de klus kwijt van die feestdagen. Dat het dan voor je gevoel nog maandag is, maar eigenlijk al dinsdag is. Waar ik overigens ook de klus van kwijt raak zijn de dingen die je geacht wordt te doen tijdens de feestdagen. Tot een jaar of twee geleden ging je op tweede paasdag naar de meubelboulevard omdat de rest dicht was. Nu zie ik overal gourmetschotels liggen, en vragen collega's "jij gaat zeker niet gourmetten met de Pasen he?". Ze beginnen me te kennen. Nee, ik eet een ei met Pasen. Ik wil het nog wel verven ook (of nu ja met washitape versieren), maar gourmetten? Serieus? Wat zouden die mensen met hemelvaart doen? Of goede vrijdag? Hoe lang duurt het nog voordat je daar ook speciale gourmetschotels voor kunt kopen? Of ook leuk, gourmetten voor 2, met Valentijnsdag, met in hartjes geknede hamburgertjes en zo. Nu ja, ik draaf door. Je snapt mijn punt zo ook wel denk ik.


Liefs,

Laura
 
....................................................................................................................................................................
 
Heerlijk dat je even doordraaft,

Mijn aandacht blijft even hangen bij 'ik gun die vrouw een leven lang gebloemde kopjes' over Lucia de B.
Klinkt heel indrukwekkend, die film, zeker als je het toch een soort van zijdelings en paralel van dichterbij hebt meegemaakt zoals jij.
Nog geen film voor mij, wilde ik schrijven, maar ik kan beter uit de voeten met waarschijnlijk nog een film die ik nooit ga zien. Want met  al wel veel meer incasseringsvermogen dan tijdens het begin of episch centrum van mijn burnout, zijn er nog steeds talloze emofilters down, en moet ik vreselijk goed uitkijken met wat ik wel en niet lees of kijk. En het is nog maar de vraag of dat substantieel verbeteren gaat want pre burnout was ik ook altijd al een gevoelig zieltje.
 
Lees hier de volledige brief van Carolien!

vrijdag 25 april 2014

Vrouwelijkheid

Er werd mij gevraagd waarom ik stelde dat iedere vrouw eigenlijk wel een godinnencursus zou kunnen gebruiken. Nu wil ik dat best nuanceren, want ik denk niet dat iedere vrouw iets met godinnen kan. Er is hier in het westen nu eenmaal een beeld van 1 mannelijke god, ergens ver weg op een wolkje. Als je daar in gelooft kan ik me voorstellen dat het wel heel erg ver van je bed show is om te geloven in een heel scala aan godinnen met allemaal zo hun unieke eigenschappen.

Toch denk ik dat het goed is om al die unieke eigenschappen van jezelf eens te onderzoeken. Hoe ben je als je jaloers bent? Of als je boos bent? Als je zorgzaam bent? En als je sensueel bent? Hoe ben je als je je sexy voelt? Of juist als je je heel erg onaantrekkelijk voelt.

Het is fijn om te dansen, en je vrij te kunnen bewegen zonder dat er een oordeel aan vast zit. Het is ook fijn om te praten over dingen die belangrijk zijn met vrouwen van diverse leeftijden en achtergronden. Het helpt je om je referentiekader te verbreden. Van de cursus die ik volgde was ik de jongste deelnemer. Maar zoals die vrouwen oud geworden zijn, of nog steeds aan het worden zijn, zo wil ik dat ook wel. Stuk voor stuk waren het vrouwen die volop in het leven staan. Die werken, reizen, al dan niet moeder geworden zijn, zorgen, dansen, flirten, giebelen, dansen, kortom leven.

En ja, haren zijn grijs geworden en worden nu geverfd in wilde kleuren, en ja er zit weleens ergens een rimpel of een vetrol. Maar het zijn stuk voor stuk echte vrouwen. Met echte verhalen. En echte ervaringen. Die ervaringen delen, ook over onderwerpen als menstruatie, seksualiteit en overgang hebben volgens mij een meerwaarde, voor ieder meisje, wat je achtergrond ook is.

In een van de docu's van Sunny Bersman zie je een groepje vrouwen in een badhuis. Zij zien elkaar naakt. Epileren elkaars lichamen, en gaan zoveel vrijer met elkaar om dan wij hier in het wilde westen. Want hier mag je alleen half naakt zijn als je jong en mooi bent, daarna wordt je geacht alles te verstoppen onder vele lagen kleding. Omdat niemand er meer op zit te wachten een oude vrouw in rimpelvel te zien. Dat vinden we vies en ongehoord. En dat vind ik best een beetje vreemd. Want om maar met Shappo te spreken "Schoonheid duurt een oogopslag, maar goedheid duurt eeuwig".

Ik denk dat we een raar beeld van een lichaam krijgen doordat we niet precies meer weten wat vrouwelijkheid (of mannelijkheid, het is mij om het even) nu precies is. Er is een beeld dat gefotoshopt, bijgeknipt en opgepompt is. Echt contact met echte mensen die geen schaar, siliconen of botox in hun lijf hebben gezet lijken me daarbij helpen. Een godinnencursus bied die voorwaarden. Maar ik kan me voorstellen dat andere vrouwengroepen (of mannen groepen, laten we daar vanaf zijn) eenzelfde functie kunnen hebben. Experimenten met de godin in jou, jouw vrouwelijkheid, en hoe die overeind blijft staan in tal van situaties, dat lijkt mij alleen maar nuttig om te doen. En wat vrouwelijkheid dan precies voor jou is, dat is aan jou. Ik wil je niet in een rolpatroon van rokjes, hakjes en make-up duwen. Maar het een keertje uitproberen, dat kan, denk ik, geen kwaad!

dinsdag 22 april 2014

Heksendames, brief aan Carolien

Hi Carolien,

Teletext herinner ik me nog wel. Evenals kabeltv. Bestaat dat eigenlijk nog? Toen ik een jaar of 12 was speelde ik in een musical waarbij alle kinderen uit groep 7 die in mijn dorp woonde auditie mochten doen. Toen ik werd uitgekozen was ik natuurlijk uitzinnig blij. Ter promotie van die musical hielden we echte interviews, en kwam er een meneer foto's maken. Ons werd beloofd dat die foto's in kleur! op de regionale kabelkrant  zouden verschijnen. Je kunt je voorstellen dat ik op het puntje van mijn stoel zat. Foto's op de kabelkrant gebeurde al zelden, en dan ook nog eens in kleur. Toen de foto in zwart wit aan mij verscheen wat ik teleurgesteld. Tot mijn moeder me er aan hielp herinneren dat we een zwart wit televisie hadden, de kleurentelevisie was stuk gedaan en nu deden we het voor zolang met de oude van Opa en Oma. Was ik even vergeten.

Kindertelevisie probeer ik zoveel mogelijk te vermijden als ik niet aan het werk ben. Meestal is het vreselijk. Van de beestenboerderij heb ik nog nooit gehoord. Ik ben wel fan van het Zandkasteel. Maar ik geloof dat ik daar vrij alleen in ben. Ik vind het echt de minst irritante peutertv.

Oh, nog een overeenkomst. Mijn eerste liefde was ook een vriendinnetje. Overigens kreeg ik van haar voornamelijk boeddhistische cadeautjes. Terwijl ik toen toch al uit mijn boeddhistische periode was. Op de middelbare school probeerde ik een tijdje zenboeddhisme uit. Ik was heel streng. Geen vlees, geen alcohol, en natuurlijk geen verdovende middelen. Ging me eigenlijk best af. Toch voelde de overstap naar hekserij heel vrolijk. Alsof het leven ineens een feestje mocht zijn. Hoewel ik af en toe zeker met boeddhisme ben blijven flirten voelt heks zijn voor mij gewoon goed.

Ik kom uit een tijd waar het individu voor de groep ging. Wat dat aan gaat viel er niet zo heel veel te protesteren. En kreeg je daar zeker geen grote groepen mee in beweging. Onze protesten waren stiller. Eindeloze gesprekken met de gemeente over homo-emancipatie. Voorlichting op middelbare scholen. En af en toe een persberichtje over het homohuwelijk. Ik was toen voorzitter van een homojongeren vereniging. Ik wilde perse op de bres springen voor het homohuwelijk. Niet omdat ik zelf nu zo'n voorstander ben van het huwelijk in welke vorm dan ook. Maar ik vond het wel belangrijk dat andere mensen daar wel een keus in hadden, en in elke gemeente mochten trouwen. Daar stelling in nemen koste me mijn bestuurlijke baantje. Want er zat een erg christelijk meisje in datzelfde bestuur die pro weigerambtenaren was. Uiteindelijk werden dat meisje en ik vriendinnen.  We herkende een bepaalde vurigheid in elkaar die we wel konden waarderen.

Feministische vraagstukken zijn er natuurlijk nog steeds. Maar ook dat lijkt een steeds individualistischer iets te worden. Thank god for Sunny Berman die met haar docu's het publieke debat in ieder geval blijft opzoeken. 

Al met al komt het er dus op neer dat ik vorig jaar met de Zwarte Cross mijn eerste echte protestactie had. Free Pussy Riot!  

Ik zie overigens helemaal voor me hoe jij die wijkkrant wat pit probeert te geven. Een beetje vlotte foto's zouden daar al enorm bij helpen vrees ik. Ik zelf heb een Nee, Nee sticker, dus ik krijg nooit een wijkkrantje onder ogen. Maar in mijn herinnering zijn ze vrij saai.

Als het projectje #100dagenvangeluk zou heten zou ik denk ik niet mee gedaan hebben. Maar happy staat voor mij meer voor blij. En je kunt blij worden van een heleboel dingen, al is het maar voor een klein moment. Maar ik snap je weerstand tegen gelukprojectjes. Het lijkt wel alsof geluk tegenwoordig een recht is. En dat iedereen maar moet nastreven zo gelukkig mogelijk te zijn, koste wat het kost. Ik erger me daar verschrikkelijk aan.

Na periodes van tegenwind is het soms ook gewoon even nodig om niet te veel tegelijk te willen daarna. Gewoon even jezelf rustig de tijd geven om er boven op te komen en nu ja dat hoef ik jou ook allemaal niet te vertellen. Volgens mij weet je dat allemaal prima zelf.

Ik moet zo werken, en me nog even voorbereiden op de taaltoets die vanavond afgenomen gaat worden. Spppaaanend. Ik ga er dus maar eens een einde aan breien.

Groetjes,

Laura

Carolien schreef mij ook een brief terug nieuwsgierig naar het antwoord? Klik dan hier :)

vrijdag 18 april 2014

Dingen waar ik blij van wordt

Op instagram werd ik uitgedaagd om mee te doen aan de #100daysofhappy chalange. Nu gebruikte ik mijn instgram kanaal al voornamelijk om een happy feeling de wereld in te slingeren. Daarnaast was ik opzoek naar een manier om er actiever gebruik van te maken omdat veel meisjes die bij mij op de BSO gezeten hebben mij toegevoegd hebben op dit medium. Zij gebruiken het vooral voor het maken van fashion shoots, selfies en dierenplaatjes. Hoe kan ik het contact dat zij met mij zoeken onderhouden, professioneel blijven en tegelijk ook mezelf blijven? Een uitdaging!

Maar wel een leuke uitdaging. Ik zou ineens ook allerlei fashion shoots kunnen houden met tips over wat hot is en wat not is. Denk alleen dat het volslagen belachelijk over zou komen. En om nu de hele dag selfies te gaan maken van mij en mijn vriendinnen zie ik ook nog niet echt gebeuren. #100daysofhappy is voor mij daarom een uitkomst. Iedere dag post ik een foto van iets waar ik blij van wordt, of wat mij ontroerd. De commentaren die ik daar bij geef geven er subtiel iets meer diepgang aan, maar vooral niet te veel, want het draait tenslotte om beeld. Als er al commentaar wordt gegeven is dat vooral om het goed gevonden beeld te prijzen. Dat dat beeld vaak zo goed tot zijn recht komt door mee geleverde filtertjes lijken we voor het gemak maar even te vergeten. Iedereen kan fotograferen met Instagram. Ik ook. Dat mijn commentaren te lang zijn en zo een soort van microblogs worden wordt me vergeven. Sterker nog, hoe fanatieker ik mijn foto's deel op Twitter en Facebook hoe meer vriendschapsverzoeken ik krijg van mensen die toch ook maar een account aan gemaakt hebben.

Wat de meiden waar het allemaal om begon van het project vinden weet ik niet. Ik ben in hun ogen nog steeds de juf. Dus op mijn foto's kunnen ze niet reageren dat ik mooiiiiiii ben of een skatje. Wel krijg ik heel veel hartjes. Maar of die hartjes voor hun betekenen "ik heb je foto gezien" of "ik vind je foto leuk", daar ben ik nog niet over uit.

Hier in ieder geval een lijstje van dingen die ik op de foto heb gezet voor het project.

dag 1, mijn moeder voor een beeld dat in Spijkenisse staat en voor mensen uit deze plaats een duidelijk herkenbare plek is. Ik merk dat het me goed doet om te kunnen zeggen dat mijn roots daar liggen. Het is de plek waar ik opgroeide en waar veel van mijn oude vrienden nog steeds wonen. Voor mij voelt het alsof ik eraan ontsnapt ben. Maar nu kon ik het voor het eerst ook omarmen en erkennen als een plek die wel degelijk belangrijk voor mij is (geweest).

dag 2, mijn vrolijk gekleurde badschuim en fluffy spons. Gewoon omdat die kleurtjes het goed doen op de foto, en omdat het cadeautjes zijn.

dag 3, een treurwilg, omdat dat mijn lievelingsboom is. Het is goed om lievelingsdingen te hebben. Ze zorgen voor instant geluk.

dag 4, een Orchidee die ik samen met een vriend kocht. Omdat we een heerlijke dag gehad hadden en omdat de bloemetjes zo vrolijk zijn.

dag 5, ik ben op een festival en wordt uitgenodigd voor een ritje in een cabrio. Ik hoef niet lang na te denken en ga mee. Heerlijk dat hippie gevoel dat zo'n auto vol met vrouwen meteen oproept.

dag 6, ik ben samen met een vriend in het museum en drink een smootie. Dit soort dagen zouden we vaker moeten hebben mijmeren we iedere keer als ze ons min of meer overkomen.

dag 7, mijn buurtje, anderhalf jaar geleden kocht ik hier een huis. Nog steeds wordt ik soms overdonderd door een geluksgevoel omdat ik hier toch maar even mag wonen. Het voelt bijna als een voorrecht dat ik deel uit mag maken van dit buurtje. Al heb ik weinig interactie met de buurt.

dag 8, een kleurposter die ik met de meiden van mijn werk in kleur, iedere dag een stukje.

dag 9, mama en ik zijn op bezoek bij vrienden die we kennen via een online heksen community (mijn moeder is ook een heks), ik teken poppetjes met de dochter des huize, ze pikt het snel op en maakt een tekening voor mij.

dag 10, mijn oude huisgenoot en vriend waar het contact een beetje mee verwaterd is staat in eens op mijn werk met een regenboogsjaal die hij voor mij gebreid heeft. Hij is werkelijk prachtig.

dag 11, madeliefjes in het gras, wie wordt er nu niet blij van madeliefjes?

dag 12, een van mijn oudste en beste vrienden is jarig en viert een klein en intiem feestje, daar hoort gebak bij.

dag 13, ik bereid een workshop voor en versier een spiegeltje en een doosje, het resultaat is heel vrolijk.

dag 14, ik doe mee aan de #blogpraat twitter chat, en maak een foto van mijn nieuwe laptop met een grote mok thee ernaast. Ik vind dit een heerlijke manier om mijn maandagavonden door te brengen. Heel berustend en naar binnen gekeerd.

dag 15, ik kan nog even een boek lezen voordat ik aan het werk moet. Ik lees Sletvrees van Sunny Bergman en heb van washi tape leuke boekenleggertjes gemaakt, die de boel een beetje opfleuren.

dag 16, paasontbijt op de PSZ, soms kan geluk zo klein zijn.

dag 17, ik vind het boekje met gebeden uit de lotus soetra terug. Ik kreeg dit mee op een Nichiren boeddhistische chant bijeenkomst. Ben nog steeds dankbaar dat zij mij zo open ontvangen hebben en deze ervaringen met mij hebben gedeeld. Ook al was ik een buitenstaander.

maandag 14 april 2014

brief aan Caro Vrouw en Praat Heks en Co

Hallo Caro,

Ik ken je niet heel goed. Eigenlijk alleen van Twitter. En toch heb ik het gevoel dat ik je een beetje ken. Omdat ik bijvoorbeeld een ´ohhhhh wat leuk` gevoel over hield aan jouw projectje met je volkswagenbusje. En later ook met je open deuren blogs. Fascinerend al die foto's van bijzondere deuren. En het gaf me meteen ook een gevoel van zie je wel, je bent niet gek, deuren fotograven is best normaal, anderen doen het ook.

Later toen ik twitterde (en blogde) over mijn Godinnencursus reageerde jij daar weer ontzettend leuk op. Dat iedere (jonge) vrouw eigenlijk eens in een godinnentraditie (of hoe men het ook wil noemen) mee zou moeten lopen. En stiekem ben ik dat wel met je eens. Ik denk dat het ontzettend waardevol zou kunnen zijn om het goddelijke in jezelf te erkennen en te herkennen. (als je het niet goddelijk wilt noemen mag je het van mijn part ook je eigen kracht, levensenergie or what ever noemen)

Nog weer later toen ik uit de doeken deed over mijn polyamoreuze experimenten bleek dat voor jou ook niet helemaal vreemd te zijn. Nu dan wel niet, maar ooit was dat wel zo.

Kortom er waren genoeg momenten waarbij ik dacht, die Caro dat is toch eigenlijk een best een stoer wijf. Lekker open minded, niet zo doorsnee en nu ja gewoon leuk dus!

We hebben ook gemeen dat we van (creatieve) projectjes houden. Dingen waarmee we onszelf scherp kunnen houden. Die nuttig kunnen zijn, of gewoon alleen maar leuk. Op het moment ben ik met twee projectjes bezig. Het 100 dingen minder project, waarin ik en een groep mensen die ik om me heen heb verzameld kijken of we kunnen leven met 100 dingen minder. We hebben een Facebook groep waarop we bij houden wat we weg gedaan hebben en vooral ook wat we doen met de spullen die we wegdoen. De meest creatieve ideeën komen voorbij. Erg stimulerend. Daarnaast ben ik met een fotoproject gestart waar ik voor werd uitgedaagd op Instagram. Het project is terug te vinden onder de #100daysofhappy, en het is de bedoeling dat je 100 dagen lang iedere dag een foto maakt van iets waar je happy van wordt. Ik ben nu op dag 8 en het is verbazingwekkend te noemen wat het positieve effect van dit project op mijn leven is. Constant ben je op zoek naar dingen waar je gelukkig van zou kunnen worden, zodat je daar een mooi plaatje van kunt schieten. Waardoor je dus ook veel meer dingen ziet waar je eigenlijk best wel een beetje happy van wordt. Ik denk dat ik al voor zeker nog 8 dagen plaatjes in mijn hoofd heb.

En hoe zit het met jou? Ben jij nog met leuke projectjes bezig? Of zit je in een plan fase?

Ik hoop snel van je te horen 😊

Groetjes,

Laura

......................................................................................................................................................................

 Ha wat leuk Laura,

Zit ik me daar op de vroege ochtend (05.58)  jouw mail te lezen terwijl er een soort teletekst - ouderwets begrip misschien - nieuwsprogramma, in letters dus, op staat met een keurig zijkmuziekje en nu het kinderprogramma begint.
Ik kan wel bij de zapper, maar de zapperstraal niet bij het oog van de receiver komen, dus ik zal even overeind moeten komen.
De beestenboerderij heet het en er praat een haan, tijd om weg te zappen.

Wil je het hele antwoord lezen, klik dan hier

zaterdag 12 april 2014

Kleding voor teenage witches?

Onderweg naar de hobbywinkel zie ik ineens heel veel tienermeisjes samen klitten voor een winkel.
Ik heb haast, de hobbywinkel sluit al bijna, maar ben ook ontzettend nieuwsgierig. Snel loop ik dus door zodat ik op de terugweg nog even kan kijken wat er zo bijzonder is aan de winkel.

In het voorbij rennen werp ik snel een blik naar binnen, in de etalage zit een meisje op een schommel, ze heeft stippen op haar lippen. En zoals we allemaal weten zijn dingen met stippen leuker.



Ik wordt snel en vriendelijk geholpen door de mevrouw van de hobbywinkel. Ze wijst me het gipsverband en vraagt terloops wat ik ermee ga doen. We hebben een kort gesprekje over workshops. Ik koop ook nog even een spiegeltje om te testen hoe dat werkt met foamklei. Ik heb een behoorlijke verpakking van dat spul gekocht voor een workshop die ik weg heb gegeven op een website. Maar heb er zelf ook nog nooit mee gewerkt. Morgen maar eens voor gaan zitten.

Als ik terug loop staan er nog steeds veel tienermeisjes voor de winkel. Samen met een enkele moeder. Ik besluit ook maar eens binnen te lopen. Het assortiment verrast me.Hoewel de moddeltjes van de shirts niet zouden misstaan in de kledingkast van een jaren '80 teenager zijn de prints die ik zie vooral leuk voor heksen en sjamanen. Ik zie dromenvangers, en dieren van allerlei pluimage. En wordt er zelf meteen een beetje hebberig van Het is dat ik consuminder, en dat ik hartstikke blut ben. Maar anders......


 De meisjes die hun tasjes in de winkel vulde waren overigens alles behalve heksig.Zij waren vooral heel erg grootsteldelijk. Zoals meisjes in Amsterdam, Rotterdam en Den Haag kunnen hebben. Toch denk ik dat de teenage heksjes onder ons (of hun moeders) hun hart op kunnen halen in deze shop. En uhhhh ik ga zeker ook nog een keertje terug. xxx