maandag 14 juli 2014

Brieven aan Carolien

Hi Carolien, 

Het klinkt alsof je een heerlijke tijd hebt gehad. Fijn he, vrijwilligeren op een festival.
Toen jij op Oerrol zat mocht ik de show stelen op de catwalk van Fantastyval (eigenlijk waren mijn mede modellen veel beter in het stelen van die show, maar dat hindert niet, het jongste model was de helft van mijn leeftijd (en dan zelfs nog een jaartje of 2 jonger), dus volledig terecht dat zij die show wist te stelen. Ik had het er niet minder leuk om. Stiekem vond ik het ook wel een compliment. Dat ik als 'oma' mee mocht lopen met dat jonge grut.
Ik stel me altijd zo voor dat Oerrol de Parade is, maar dan heel groot, en op een eiland. Klopt die voorstelling een beetje?
Dit jaar ga ik trouwens vrijwilliger zijn op Castle Fest. In het kinderrijk verhalen voorlezen (of uit mijn hoofd leren als ik daar voldoende tijd voor heb). Best spannend om te doen. De sfeer daar schijnt ook wel magisch te zijn bij de vrijwilligers onderling. Ik weet nog dat ik op de eerste editie was, jaren geleden, ik was nog samen met W. En dat is al zo lang geleden dat ik me soms niet eens kan voorstellen dat we ooit samen waren. Toen nam ik me voor om nooit meer het hele weekend te gaan. Maar zo zie je maar weer, zeg nooit nooit.
Gelukkig gaat er een lief vriendje mee, en worden onze rooster op elkaar afgestemd. Hij was vrij makkelijk over te halen. Gratis toegang tot het festival, slapen in mijn tentje, en meneer was ook wel bereid om zijn handen uit de mouwen te steken. :)

Vroeger (ja, alweer toen ik nog met W was, en daarna ook nog wel eens geloof ik) vrijwilligerde ik op Lowlands voor Oxfam Novib. Meestal keihard werken. Maar mijn leukste Lowlands herinneringen blijven toch aan de jaren dat ik vrijwilliger was. De sfeer onderling was zo fijn. De contacten met wild vreemden mensen. (normaal ben ik daar toch echt te verlegen voor, heb de nijging me snel te veel te voelen). Heerlijk. Als ik erover schrijf krijg ik er gewoon heimwee naar, en vind ik het bijna jammer dat ik dit jaar gewoon een kaartje gekocht had.

Dit jaar bezocht ik trouwens ook mijn eerste metal festival. Jeetje, in jouw maandje Oerrol heb ik het geloof ik ook best druk gehad. Dat ik er nog niet schyzofreen van ben geworden. Van Oslo ganger naar elfje naar metal chick. Dit weekend heb ik maar rustig aan gedaan, en ben ik alleen maar naar Frederique Spigt geweest in het Vondelpark. Tegenwoordig zingt ze weer engels en country. Naar eigen zeggen had ze het even helemaal gehad met Nederlandstalig. Jammer, want ik hield van haar Nederlandstalig. Hoewel dat country gebeuren ook wel heel erg bij haar past. Ik probeerde me tijdens het optreden te herinneren hoe vaak ik haar nu gezien had. En ook wat de eerste keer was dat ik haar zag. Ik hou mezelf voor dat dat was toen ik 17 was, en verliefd op een mevrouw van 28 die helemaal uit Friesland naar Rotterdam kwam om mij te ontmoeten. Ik geloof dat ze ook wel verliefd op mij was,(of wat daar voor door kon gaan) maar ze had een soort van open relatie, en besloot die relatie ook maar mee te nemen naar onze ontmoeting. Al snel voegde zich daar een wederzijdse kennis uit Groningen bij, en maakte ik het groepje compleet door dan ook maar een vriend mee te vragen die ook weer een vriend mee vroeg. Voor iets dat als een date begon werd dit dus een heel bizar groepsgebeuren.

Ik weet nog dat ik op de terugweg in de metro een gedichtje schreef dat ongeveer zo ging, 

Vandaag was ik Tinkerbel
In een wolk van glitters
Toverde ik glimlachen

Maar al op de terugweg
Ontwaakte ik
Zoals dat gaat bij sprookjes 

Eigenlijk weet ik bijna wel zeker dat ik Fre toen al een keertje had gezien, samen met een klasgenootje van de MBO, omdat ik vrijkaartjes had gekregen omdat ik iets vrijwilligs deed in de programmering van een popfestival in Spijkenisse (ik geloof dat het festival inmiddels ter zielen is) Maar ja, die herinnering is natuurlijk minder spannend dan een soort van vage net niet date. Je snapt overigens wel dat die mevrouw en ik elkaar daarna nooit meer gezien hebben. En dat de vonk uiteindelijk vooral in de cyberwereld bestond.

Ik hoop overigens dat ze dit niet leest. Want we zijn nog steeds Facebook vrienden (dat dan weer wel). Ik kan:P

Liefs,

Laura 

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Lees Hier voor het Antwoord van Carolien

dinsdag 8 juli 2014

Like a girl



Iedereen met een computer met een internetverbinding en iets van social media heeft afgelopen week de reclame van Always voorbij zien komen. Waarin een mevrouw aan vrouwen, mannen, jongens en meisjes vraagt hoe meisjes vechten, rennen of gooien.

Voor de mensen die het gemist hebben hier een linkje.

Toen ik dit zag raakte ik eigenlijk een beetje geïrriteerd, ik vond het overdreven en heel erg Amerikaans. Als je aan mij zou vragen of ik wil rennen als een meisje zou ik toch zeker niet zo'n achterlijk toneelstukje opvoeren?  Alsof meisjes niet kunnen rennen, of vechten, of gooien. (nu ja, dat laatste is in mijn geval misschien wel een beetje waar ;))

Dus toen ik op de BSO meisjes tegen elkaar hoorde opscheppen over dat zij wel konden voetballen omdat ze nu eenmaal jongensmeisjes waren nam ik de proef op de som. Ik vroeg mijn 7 meiden en 1 knul om te rennen, vechten en te gooien als een meisje.

Het jongetje nam het voortouw in aanstellerige toneelstukjes over hoe meisjes dingen doen. De meisjes die zichzelf als jongensmeisjes definieerde volgde aarzelend zijn voorbeeld. Er was slechts 1 meisje die zich van de toneelstukjes niets aantrok en alles deed zoals zij dat zelf zou doen.

Dus vroeg ik de andere meiden ook als zichzelf te rennen, of te gooien, of te vechten. Ineens stonden daar zelfverzekerde meiden die dingen deden zoals meisjes nu eenmaal dingen doen. Ik vroeg hen waar dit verschil vandaan kwam, en of zij zichzelf dan niet als meisjes zagen. De jongensmeisjes beaamden dat zij in het echt dingen anders doen als meisjes omdat zij niet echt meisjes zijn. De andere meisjes beweerden dat ze als zichzelf dingen half als een meisje en half als een jongen doen. Maar over een ding waren ze het unaniem eens, jongens zijn over het algemeen veel beter in dingen dan meisjes.

Ik was geschokt. Hoe ik ook probeerde om de meiden van hun eigen kracht te overtuigen, ik kwam er niet doorheen. Like a girl schijnt voor hen gelijk te staan aan aanstellerig gedrag. En dat zij niet zo aanstellerig zijn zegt niet dat meisjes misschien niet aanstellerig zijn, maar dat zij toevallig gewoon even wat meer jongenseigenschappen hebben dan andere meisjes.

Ze wilde nog wel even weten waar ik dan stond, als kind, was ik toen een jongensmeisje? Of meer een echt meisje, had ik bijvoorbeeld auto's. Ik antwoorden dat ik heel veel barbie's had, maar ook autootjes spaarde, en toen ik 3 was een treinbaan voor mijn verjaardag wilde. Dat ik graag in bomen klom, maar ook graag jurkjes droeg. Dat ik hutten bouwde om jonkvrouwtje in te spelen. En dat ik nu nog steeds met mijn vriendinnetjes in jurkjes en rokjes met hakken op hunebedden klim, vuurtjes stook en in tentjes slaap. Ik heb geen idee wat mij dat maakt, besloot ik mijn betoog.

De meisjes keken me aan alsof ze niet helemaal wisten wat ze met me aan moesten, behalve dan dat meisje die gewoon als zichzelf rende, die hield namelijk ook van in bomen klimmen en van nagelslakken. En eigenlijk had zij ook geen idee wat voor een meisje ze moest zijn. Tja, besloten de jongensmeisjes, dan moeten jullie zelf maar kiezen wat je wilt zijn.

Hoe aardig ik het ook van ze vind dat ik zelf mag kiezen wat ik wil zijn, ik weet vanaf nu mijn antwoord op de vraag of de vrouwenemancipatie niet allang een gepasseerd station is. Nee! We hebben nog een lange weg te gaan zolang meisje zijn vooral gelijk staat aan zwak zijn!!!!


maandag 7 juli 2014

Brieven aan Caro deel 9 alweer

Hallo Carolien,

Op Facebook zie ik allemaal geweldige foto's voorbij komen van jou op Oerrol. Staat overigens al jaren op mijn to do list om eens heen te gaan. Vooral omdat mensen al jaren roepen dat het echt iets voor mij is. Een soort enorme Parade. Ik zie het zo voor me en denk dat al die mensen gelijk hebben.
Toch ben ik, alweer niet daar. Maar lig ik in een logeerkamer in Oslo. Gisteren zijn we uit gegaan, in een gaybar. Waar ik meteen opviel en een
fanclub opbouwde van homo's who just adore my style. Helaas later op de avond ook van heteromannen die een kansje wilde wagen. Ze snappen het concept gay denk ik niet!
En ja, die overval was kwetsbaar. Maar maakte ook dat ik me sterk voelde. Ik vocht terug, en dat weet ik nu dus van mezelf. Ik heb kunnen voorkomen dat hij me naar binnen volgde. Met weet ik veel wat voor een gevolgen.
Het doet me deugd dat jij ook een last minute pakker ben. Toen ik op mijn werk vertelde dat ik donderdagavond moest gaan pakken vroegen ze verschrikt wanneer ik vloog. Nou uhhh morgen middag. Ongeloof spatte van hun gezichten. Zij zouden allang gepakt zijn. Tja, mijn nichtje kwam woensdag onverwacht een hele dag spelen. En dat vond ik leuker dan een tas inpakken. Mijn nichtje trouwens ook.
Je Zweedse avontuur klinkt trouwens ook heel tof. Ik hou wel van zo'n hippieavontuur. Dansen om de meiboom. Geweldig. Moet ik ook maar eens op mijn to do list zetten.
Geniet van je laatste twee weekjes oerrol. Tot snel!
Liefs,

Laura

....................................................................................
Ik kreeg een hele lange gave brief terug, lees vooral hier

Lieve Laura, 
Je laatste brief dateert van 8 juni, wat lijkt dat alweer eeuwen lang geleden. Zin om terug te schrijven nu, en ook de rust. 

Toen zaten we nog compleet in de opbouw van Oerol. Leuk dat je al een aantal foto's voorbij had zien komen die je aanspraken. 
Het werkelijke festival begon op vrijdag de 13e, voor ons vrijwilligers de tweede fase, waarin je dan ineens je vaste maatjes, van de dagen en klusjes daarvoor, bijna niet meer ziet. Dan rol je het schema van je al of niet vaste festival klusjes in. Er zijn ook Varia Teams namelijk die iedere dag andere taken hebben.
Ik heb naast mijn bezigheden in de kaartverkoop en entree bandjes en host in totaal 12 voorstellingen kunnen zien, en dat terwijl ik in mijn optiek toch behoorlijk op mijn energie lette en vaak het vroegst van mijn hele vrijwilligerscampingveld op mijn luchtbed lag. Ik ben misschien in die 3 weken 2 keer 's avonds naar de kroeg geweest, hoefde gelukkig meestal overdags aan de bak en die ene keer dat ik tot 22.00 'moets'was het rustig en kon ik anderhalf uur eerder uitklokken. 
Dat niet gaan stappen had niet alleen met het late uur en de volgende ochtend vroeg weer op te maken, maar ook met de grote hoeveelheden mensen, de muziek, zeg maar de toevloed aan prikkels. Want dat was ik toch wel de hele tijd, aardig overprikkelt. Maar mens  wat sliep ik er goed. En veel. En lang. En diep.