dinsdag 31 januari 2012

Wees je eigen referentiekader

"Wees je eigen referentiekader", gewoon een zinnetje dat in met opkwam toen we aan het blogpraten waren over de stem van je blog. Een zinnetje dat in mijn oren nogal hol klinkt. Want wie zijn referentiekader moet je anders zijn? En als jij iemand anders jouw referentiekader laat zijn, hoe weet je dan of die persoon dat wel wil? Het is nogal een verantwoordelijkheid. Daarvoor had ik geroepen dat je je innerlijke criticus eens uit moest zetten, oke, ik geef toe, erg geïnspireerd op Kerri Smith, maar dan nog! Het is een advies waar je iets aan hebt als blogger, innerlijke criticus uit, creativiteit aan en gaan met die banaan.

Mijn mede blogpraters dachten daar heel anders over. ze schreven dingen als:

 elja 1 op 1 Mijn tweet-van-de-dag-prijs :-) RT @CajaArtemis: wees je eigen referentiekader #blogpraat

of

sharpbentwit Dat is een mooie! RT @CajaArtemis: wees je eigen referentiekader #blogpraat

Er werd zelfs over geblogt. Mij verwarde al die ophef nogal. Eigenlijk was het meer baldadigheid geweest die mij gedreven had dan intellect. Maar nu mensen er zoveel waarheid in lijken te zien moet ik ineens bij mezelf te rade gaan of er misschien niet toch een kern van waarheid in zit. Ik riep de hulp van Visje in (daar wij graag elkaars referentiekader of spiegel zijn). Visje opperde dat het misschien te maken heeft met het verschil tussen zakelijk, dagboek of creatiefbloggen. Voor een creatieve blogger is het vanzelfsprekend dat je je eigen referentiekader bent, waardoor het voor mij als een dooddoener klinkt, terwijl het voor andere mensen heel waardevol kan zijn. Daarnaast vond ze het wel een "echte" Miss Artemis uitspraak. Kennelijk heb ik dus wel een stem die al zodanig te herkennen is. Een stem die naar buiten komt als ik me baldadig voel en gewoon zomaar iets roep. Een stem die alleen te horen is als ik mijn innerlijke criticus de mond snoer.

maandag 30 januari 2012

Eerlijkheid duurt het langst

"Welke eigenschap van jezelf was jij nu zo verbaasd over dat mensen die noemde?", vraagt Visje.
"Uhhhh, ik weet het niet meer" antwoord ik.
"Was het niet iets met eerlijkheid?"
Zelf was ik alweer vergeten dat ik me er zo over verbaasde. Maar gelukkig heb ik Visje die dat soort dingen voor mij onthoud. Eerlijkheid, dat was het geweest. Een eigenschap die anderen mensen als positief ervoeren. Terwijl ze daarna vaak dingen die ik gezegd zou hebben, waar ik me achteraf best een beetje voor schaamde noemde. Die keer dat ik gezegd had dat de kleur van dat truitje niet zo goed bij iemands huid paste bijvoorbeeld. Of toen ik kennelijk gezegd had dat iemand iets misschien op een andere manier aan had kunnen pakken. Om dan nog maar te zwijgen over de keer dat de collega die zwanger was en na haar verlof klaagde over het feit dat ze aangekomen was, wat ik ontkende, tot ze haar jas uit deed, in haar gezicht zag ze er helemaal stralend uit, maar op haar buikje waren de kilo's erbij toch wel te zien. 

Dingen waarvan ik achteraf denk, oh nee, heb ik dat echt gezegd, ik moet beter op mijn woorden gaan letten. Maar juist die dingen wilde mijn omgeving nu juist graag horen. Ze bleken me er soms zelfs (zonder dat ik het door had) speciaal voor op te bellen. Want Miss Artemis (Laura), nou daar kun je op bouwen, die zegt  echt wat ze ergens van vind, die is tenminste eerlijk. Tja, het zal je maar gezegd worden.


donderdag 26 januari 2012

Stroom WOT #4

Write On Thursday is een initiatief van Karin Ramaker, iedere donderdag geeft ze ons een woord om ons over te verwonderen, verbazen, door te laten inspireren, kortom een woord om een blog over te schrijven. Het woord van vandaag is STROOM. Vandaag kregen we omdat het nationale gedichtendag is een extra uitdaging mee. Namelijk, probeer er een gedicht van te maken. Ja, sure, geen probleem.

Ik had een droom;
Iedereen aan de groene stroom

woensdag 25 januari 2012

Stilleven

Vorige week was ik hier nog, op maandagochtend het huis uit gerend omdat ik nu echt werken moest.
Mijn witte kopje, halfvol nog, achterlatend naast een bordje met een sinaasappelschil uit een stuk.
Nu, vrijdagavond, een week later, staan mijn kopje en mijn bordje met de schil hier nog steeds. Alsof ik nooit ben weggeweest. Even voel ik me intens gelukkig, omdat ik een week lang gevangen heb gezeten in het stilleven op zijn tafel.

dinsdag 24 januari 2012

Pay it forward...

In het kader van het Pay it forward project vond ik een alleraardigst zelf gemaakt presentje van Yoeke Nagel op mijn deurmat. Nu wil ik ook graag presentjes maken voor mensen die er een willen ontvangen (en 5 doorgeven). Maar ik trof maar 2 mensen die zo enthousiast zijn. Daarom in de herkansing op deze plek. Wie wil er een cadeautje van mij?
Pay it forward 2012: Ik beloof om iets handgemaakts te maken voor de eerste vijf mensen die hieronder reageren (de keuze voor wat is aan mij). Zij moeten dit op hun beurt in hun status plaatsen en iets handgemaakts maken voor de eerste vijf mensen die reageren. De regels zijn dat het met de hand gemaakt moet worden en ontvangen moet worden voor het einde van 2012. Het kan net zo simpel zijn als het maken van een kop koffie voor een vriend.

maandag 23 januari 2012

Je moet het ijzer smeden....

Je moet het ijzer smeden als het heet is, dachten wij.  En geloof me, we hebben wat heet ijzer gesmeed. Het resultaat mag er wezen, 9 verschillende messen voor 9 verschillende persoonlijkheden.
Mark dank je wel voor het organiseren van deze leuke dag, en Björn bedankt voor het vastleggen.  

De homo aan het kruis

De homo aan het kruis is een gastblog van Debby de Brabander. Zij schreef deze blog tijdens een workshop column schrijven. Wil jij ook een gastblog schrijven? Neem dan contact op met mis.laura.artemis@gmail.com.

Ik zat laatst naar het nieuws te kijken, toen ik tot mijn grootste verbazing hoorde dat een Christelijke kerk in Amsterdam therapie geeft aan homoseksuele.
Het gaat er volgens de Tweede Kamer over dat mensen van hun geaardheid afkomen, ook word deze therapie vergoed door het ziekenfonds.

 Tot een nog grotere verbazing kwam er een oud deelnemer aan het woord, hij vertelde dat de therapie gaat over het accepteren van jezelf. Er komen bij mij per direct verschillende vraagtekens naar boven; hoe kun je in een gelovige gemeenschap uit de kast komen? En in hoeverre word dit geaccepteerd? Word het niet overschaduwd door een groot taboe? Of is het de media die er als een grote wolf achter zit? Mijn geaardheid overschaduwd de kerk of is het andersom?

Zoals bekent is zijn er geloven, waarin regels zijn waaronder dat homoseksualiteit verboden is. Maar zoals ook gezegd word “de Here is er voor iedereen” dus waarom zou hij er dan niet voor mij zijn. Ik ben een heidenen maar ik kom uit een gelovig gezin. Er is nooit iemand geweest die iets naars over mij gezegd heeft, dit geld ook voor de kerk waar ik vroeger heen ging.

Moslimse vriendinnen nodigen mij elk jaar opnieuw uit voor het Suikerfeest net zoals ik hun uitnodig voor de kerst. We hebben het altijd gezellig en spreken zowel over jongens als over meisjes. Mijn laatste vraagteken luid dan ook als een klok: “Accepteerd die kerk zichzelf dan wel?”


vrijdag 20 januari 2012

Regen

De regen komt met bakken uit de hemel.
Mijn gezicht staat op onweer.
Dan herinner ik me dat ik ooit met mezelf had afgesproken nooit meer chagrijnig te worden van regen. Nee, ik zou altijd lachend door de regen  fietsen. En als bij toverslag verschijnt er een lach op mijn gezicht. Omdat ik instant blij word van die gekke ikke, die zich even had laten verleiden tot volwassen gedrag.

Een voorbijganger die mij ineens ziet lachen kan niet anders dan ook in de lach schieten. Dat was precies de reden waarom ik me zoveel jaren terug had voorgenomen altijd te lachen in de regen. Ik hoopte dat het besmettelijk zou zijn. Er is al zoveel chagrijn. En ook om dit enkel ongenblik van verbondenheid met een vreemde in de stortende regen maakt mij aan het lachen. Mijn dag kan niet meer stuk.

donderdag 19 januari 2012

Uitdagen WOT #3

Write On Thursday is een initatief van Karin Ramaker, iedere donderdag geeft ze ons een woord om ons over te verwonderen, verbazen, door te laten inspireren, kortom een woord om een blog over te schrijven. Het woord van vandaag is uitdagen. 


Roelien is druk bezig met het maken van mijn website. Onze samenwerking komt er op neer dat ik iets lelijks teken, hier een foto van maak, via what's app naar haar doorstuur en een dag of drie later iets moois terug krijg. Voor Roelien is geen uitdaging te groot, wolven, roodkapjes, kikkerprinsen ze draait haar hand er niet voor om. Als we praten over illustraties, teksten, sprookjesjuffen, smincksters en wat we nu allemaal precies met ons leven willen raken we steeds enthousiaster. Zij wil meer illustraties maken om een portfolio op te bouwen, ik wil meer (fictie) schrijven. Waarom maken we daar geen projectje van roepen we uit. 


Dat dan de een de ander uitdaagt om naar aanleiding van een thema te tekenen of te schrijven. En dat de ander naar aanleiding van dat verhaal of die illustratie dan weer zelf aan de slag gaat. Roelien mag het eerste thema bedenken, en mij uitdagen. Ze zou zo graag nog eens een draak tekenen, dus "draken" word het eerste thema. Ik heb nog nooit fantasy geschreven dus voel me behoorlijk uitgedaagd. Maar hoop dat ik het tot een goed eind ga volbrengen. Bovendien zal ik het de volgende keer makkelijker hebben, want dan mag ik het thema bedenken. 


En jij? Wanneer ben jij voor het laatst uitgedaagd? En door wie zou jij je graag nog eens uit willen laten dagen? 

woensdag 18 januari 2012

Een wit kopje

Yoeke Nagel schreef het boekje 99 witte kopjes op een tafel. Nu heb ik het boekje nog nooit gelezen maar ik geloof dat het gaat om 99 manieren om op te schrijven dat er een wit kopje op tafel staat. Want het maakt nogal uit wie het kopje vind, waarom het er staat of hoe het daar terecht is gekomen.

Leuk en aardig dacht ik, maar eerst zien dan geloven. Dus begon ik te schrijven over een wit kopje, in rap tempo volgde er nog drie verhaaltjes over witte kopjes. Kennelijk zit er dus meer in een wit kopje dan ik gedacht had. De eerste vier weken zul je op woensdag dus een wit kopjes verhaal van mij vinden.

Vanmorgen ben ik gaan werken, toen ik terug kwam stond er een enkel wit kopje op de tafel. Het valt me nu pas op hoe lelijk dat hotel servies is. Juist omdat het zo onuitgesproken is, zo aan iedereen zijn smaak moet voldoen dat het niet anders dan smakeloos kan zijn. Als ik in de kast kijk zie ik dat haar helft leeg is. Ze is echt weg. De afgelopen maand is als een droom voorbij gegaan. Nu ben ik weer alleen, in dat verdomde Griekenland. Waarom wilde ik hier ook alweer zo graag zijn? Ze heeft haar stoel niet aangeschoven, niets voor haar. Ik ga erop zitten alsof ik haar ben, en druk het witte kopje waaruit zij enkele uren geleden haar thee dronk tegen mijn lippen aan. Een koude siddering gaat door mijn lichaam. Vanavond zal ze weer bellen. 

dinsdag 17 januari 2012

Mona Lisa

In mijn overblijf klasje zitten zo'n 11 hongerige kinderen die het liefst allemaal tegelijk de chocoladepasta willen hebben en die dan per persoon een minuut of 10 bezet willen houden. Je zou zeggen dat het niet zo moeilijk is om je mes in de pot te steken, je boterham te smeren en de pot inclusief mes door te geven aan de volgende.
Maar mijn kinderen zien dat anders. Het is een uiterst delicaat karwei als ik hen moet geloven dat zeer zorgvuldig dient te gebeuren. De pasta moet overal even dik zijn en het liefst helemaal glad gesmeerd. Vervolgens word de boterham dichtgeklapt en maalt niemand er meer om dat ze hier tien minuten over hebben gesmeerd.

Om de kinderen aan te moedigen sneller te smeren roep ik regelmatig, "kom op, een beetje doorsmeren, het hoeft de de Mona Lisa niet te worden". En maanden kwam ik hiermee weg. Tot er een kind de vraag durfde te stellen die iedereen kennelijk bezig had gehouden. "Juf, wat is de Mona Lisa eigenlijk?". Ik had er niet bij stilgestaan dat ze dat niet wisten en leg geduldig uit dat het een schilderij is van een hele beroemde meneer.
"Net zo als de nachtwacht" concluderen de kinderen. "Ja, roep ik enthousiast, of de aardappeleters of zo".

Dus als er nu boterhammen gesmeerd moeten worden zijn ze er weer ouderwets tien minuten per kind mee bezig. Want allemaal willen ze een Mona Lisa, Nachtwacht of aardappeleters op hun boterham.

donderdag 12 januari 2012

Wens WOT #2

Als klein meisje had ik een grote wens die ik steeds maar weer opnieuw wenste. Of eigenlijk twee, die ik dan af en toe met elkaar af wisselde.

De eerste wens was dat mijn oma weer levend zou worden. Mijn oma overleed toen ik 8 jaar was en het leek me fijn om haar wat langer om me heen gehad te hebben. De andere wens, die ik overigens veel minder vaak wenste wat dat ik Gloria Estefan ooit in het echt zou zien.

Vrij onschuldige wensen zou je zo zeggen, tot ik een tekenfilm keek waarin een kind een wens mocht doen van een of andere geest uit een olielamp. Het kind wenste dat het herenigd zou worden met een overleden oma, de geest vroeg of het kind het wel zeker wist en zei daar nog onheilspellend bij, "kijk uit wat je wenst, het kan uitkomen". Het kind bevestigde dat het zeker wist dat het herenigd wilde worden met de overledenen, de geest haalde diep adem, zwaaide wat met armen heen en weer tot er op de deur geklopt werd. Enthousiast deed het kind de deur open, tot het met een lijkbleek gezicht de deur met een knal weer dichtgooide. Wat bleek, oma had inderdaad voor de deur gestaan, of althans dat wat er nog van oma over was, een hoopje botten en maden. Dit vond ik geen prettig vooruitzicht dus vroeg ik nooit meer of mijn oma weer levend wilde worden.

Ik herinner me niet meer of ik daarna extra vurig ben gaan wensen dat ik Gloria Estefan dan een keertje in het echt zou mogen zien. Die wens kwam in ieder geval wel uit toen ik een jaartje of 12 was. Zusje was met mama naar Rob de Nijs geweest dus vond ik dat ik dan wel met papa en mama mee mocht naar Gloria Estefan. Gelukkig dachten papa en mama daar ook zo over.

Hoe dan ook, deze tekenfilm veranderde mijn leven en mijn manier van omgaan met wensen. Ik zal altijd in mijn achterhoofd blijven horen, "kijk uit wat je wenst, voor je het weet komt het uit".

woensdag 11 januari 2012

Waar wonen draken?

Voor een nieuw nu nog geheim project waar jullie aan het einde van de maand meer over horen ben ik me aan het verdiepen in de draak. Dat is nog best wel een klus, want ik weet helemaal niet zoveel van draken.
Waar wonen draken bijvoorbeeld? In de woestijn is lekker veel ruimte, maar kunnen ze die hitte wel verdragen? In computer games zitten ze vaak in bergen of grotten, lekker rustig, dat zeker, maar kunnen draken ook ergens anders wonen? Ik besloot de proef op de som te nemen en aan willekeurige mensen te vragen waar draken wonen. De antwoorden zijn nogal uiteenlopend. Zo zouden er draken wonen in de Efteling, in de bergen, onder Yggdasil en in je fantasie.

Juist ja, in je fantasie. Niet een antwoord waar ik heel veel mee kan. Zijn er regels gebonden aan die fantasie? Of kun je in je fantasie een draak zomaar overal neer zetten? Hoe geloofwaardig is het als ik mijn draak vegetarisch laat zijn en depressief in een flatje drie hoog achter laat wonen?

dinsdag 10 januari 2012

Woord voor 2012

"Wat is jouw woord?", vraagt Visje.
"Uhhh woord?"
"Ja, je weet wel je woord voor 2012".

Ik wist niet dat ik geacht werd een woord te hebben. Maar toevallig had ik dit jaar tijdens de volle maan viering een woord dat me te binnen schoot. 2012 gaat mijn jaar van inspiratie worden. Dat u het even weet! 

zondag 8 januari 2012

Rust

Het is zo'n zondag waarop alles mag en niets hoeft.
Zo'n zondag van lekker lang in je bed liggen.
Zo'n zondag van zacht gekookte eitjes.
Zo'n zondag van wandelingetjes in het park.
Zo'n zondag waarop je je hoofd leeg kunt maken, even tot rust kunt komen.
Misschien hebben die Christenen het nog helemaal niet zo verkeerd met hun wekelijkse rustdag.
Even een moment om tot inkeer te komen, tot jezelf te komen.
We moeten de hele week al zoveel, er kan nog genoeg gerend en gevlogen worden.
Maar vandaag lekker niet, want vandaag is het zondag rustdag.

zaterdag 7 januari 2012

Spullen

Via de blog van Yoeke Nagel kwam ik terecht op een filmpje dat Judith de Leeuw in samenwerking met BOS maakte over spullen. (klik het woord spullen aan om het filmpje te kunnen zien)

Zelf ben ik sinds het no impact prjocet ook bezig met spullen. Het is niet dat ik nooit meer iets koop, maar ik ga er wel bewuster mee om. Zo heb ik heel bewust geen nieuwe naggellak meer gekocht, geen nieuwe jurk voor de kerst, maar wel iets nieuws voor oud en nieuw en af en toe een nieuw boek of tijdschrift. Onderdruk ik mijn verlangen naar een nieuwe laptop en een nieuwe fiets en probeer ik me bij alles dat ik koop af te vragen hoe graag ik het wil hebben.
Want toegegeven, de meeste spullen hebben we niet nodig, ik heb al een kast vol kleren, een bed met dekbedden en een koelkast vol eten. Wat heeft een mens nog meer nodig?

Ook red ik graag spullen die andere mensen anders weg zouden gooien, de zusjes en shopvriendin hebben heel wat kleren die zij niet meer wilde bij mij gedumpt. Toch heeft het daar ook weleens geknaagd. Dan droeg ik bijvoorbeeld de oude jas van zusje af en voelde ik me daar heel ongelukkig in, want die jas die voelde niet "mij". Op dat moment was het geen bewuste keuze om die jas af te dragen, het was noodzaak omdat ik geen geld had om zelf een jas te kopen. Kennelijk geven spullen dus weer wie ik ben, zijn ze een onderdeel van mijn steeds veranderende indentiteit. Ze laten zien waar ik bij hoor, of waar ik juist niet bij hoor.

Ik vind het maar een raar iets, al die spullen en mijn haat liefde verhouding met ze. Want ik heb veel te veel spullen en veel van mijn spullen zijn toe aan een nieuwe eigenaar. Maar aan de andere kant zijn er ook nieuwe spullen die ik maar blijf kopen of meen nodig te hebben. En aangezien ik deze spullen heb gekocht of gekregen ben ik er verantwoordelijk voor. Dank je wel Judith voor dit inzicht. Ik vrees dat het mijn leven niet makkelijker maar wel een stuk bewuster zal maken.

vrijdag 6 januari 2012

Toekomst

Een van de leuke dingen van mijn baan als BSO juf is dat je in vakanties mee mag op allerlei leuke uitstapjes. Aangezien ik de juf ben heb ik nogal wat invloed op waar die uitstapjes naar toe gaan. Voor ons niet alleen maar speelparadijzen en zwembaden, nee wij zijn gek op kunst en cultuur en lopen dus heel wat musea af. Vandaag was het NAI aan de beurt. Een museum dat wij tot nog toe altijd overgeslagen hebben omdat ze voorheen voornamelijk activiteiten voor onze oudste kinderen hadden.
Maar tegenwoordig hebben ze een heuse kindertoer langs huizen die nooit gebouwd zijn, huizen die alleen weer gesloopt zijn, huizen die nog steeds ergens staan te pronken en huizen die misschien, ooit nog eens gebouwd zullen gaan worden.



Vooral dat laatste vonden de kinderen nogal interessant, door een futuristische tunnel kwamen we terecht in een toekomst die zich voornamelijk in de lucht afspeelt. Zwevende huizen, zwevende trams, zwevende auto's je kunt het zo gek niet bedenken of het zou gaan zweven. En dat allemaal om de giraffen, aapjes en andere exotische dieren die iedereen in de toekomst als huisdier schijnt te hebben op de grond alle ruimte te geven. Hoe dat moet als je last van hoogtevrees hebt, of wie die dieren dan verzorgt als wij in onze zwevendesteden hoog boven die dieren uit zweven zijn kennelijk vragen die niet gesteld dienen te worden. Onze kinderen stellen ze in ieder geval niet. Ze zijn niet gewend in twijfel te trekken wat er verteld word.

Hoe anders was dat toen ik gefrustreerd thuis kwam van een tekenles. "Mama ze willen dat ik de wereld ga tekenen en hoe die eruitziet in 2000, met allemaal vliegende auto's en zo, maar ik geloof helemaal niet dat er in 2000 vliegende auto's zullen zijn. Eigenlijk denk ik dat de wereld er in 2000 precies hetzelfde uit ziet als nu (1995) misschien dat de de gebouwen alleen een heel klein stukje hoger zullen zijn." "Dan teken je dat toch" stelde mijn moeder me gerust. En dus tekende ik wat flatgebouwen, straten en stoepen. Het was niet dat ik gebrek aan fantasie had, want had je me gevraagd een fantasiestad te tekeken had je de meest wonderlijke bedenksels gekregen. Maar 2000 was een begrip dat zo dicht bij me lag, ik kon me echt niet voorstellen dat mijn nabije toekomst zo drastisch zou veranderen.

donderdag 5 januari 2012

Nieuw WOT#1

Met-K.com heeft een oud initiatief in een nieuw jasje gestoken. En dus zal ze ons iedere donderdag op een woord trakteren waar wij bloggers ons over mogen verbazen, verwonderen, bedenken en uiteindelijk bloggen.
Het eerste woord van dit nieuwe jaar is nieuw.

Nieuw is zo'n woord dat mij een jubbel gevoel kan geven maar ook een woord dat mij kan vervullen met afschuw. Nieuw, nieuw, nieuw, ik word er gek van, ik kan geen tarotkaart, geen runen, geen numerologie of welk ander orakel dan ook aanraken of het nieuw slaat me om de oren. Kennelijk gaat 2012 een jaar vol veranderingen worden. Als ik diep in mijn hart kijk ben ik daar ook wel aan toe. Ik wil graag verhuizen, een andere baan zou helemaal geen slecht idee zijn, ik voel me niet meer op mijn plek, het het idee dat mijn kwaliteiten niet voldoende worden gezien en erkend. Ik sta stil. Dus ben ik druk bezig met het (laten) bouwen van een website. De workshops die ik geef zijn niet nieuw, maar ik hoop wel nieuwe klanten te vinden. (fantasie) festivals die een kinderhoek willen, scholen die een brede school activiteit nodig hebben, particulieren die op zoek zijn naar een leuk kinderfeestje, ik hoop dat ze mij als sprookjesjuf weten te vinden.

Soms dan benauwd zoveel nieuw me wel een beetje. Want nieuw komt bij mij nooit alleen. Het is altijd en een relatie die uit gaat en een nieuwe baan en een nieuw huis. Het is altijd hollen of stil staan. Van vorige keren weet ik hoe hectisch dat kan zijn. Dan word het me allemaal een beetje te veel en zou ik het liefst onder de dekens blijven liggen en alles bij het oude laten. Maar ik weet dat de onrust op een dag toch weer toe zal slaan. Nieuw, nieuw, nieuw, zal het schreeuwen. Want ergens in dit universum is een kracht die niet zal rustten tot elk lego steentje waar ik uit opgebouwd ben vernieuwd is, opgepoetst, onderzocht, bekeken en opnieuw terug geplaatst.

Dus steek ik me met enig schuldgevoel in het nieuw. Loop ik in mijn nieuwe kleertjes op mijn nieuwe schoentjes rond te stampen en vraag ik me af of ik dit nu echt nodig had. En wat de impact op het milieu zal zijn van mijn nieuwe aankopen. Om uiteindelijk te concluderen dat je niet opnieuw kunt beginnen in je ouwe kloffie. Nieuw, ik ben er klaar voor!

woensdag 4 januari 2012

House

"Heb jij een hekel aan house?", vraagt de DJ.
Even weet ik niet wat ik met deze vraag aan moet, zie ik er soms uit alsof ik het niet naar mijn zin heb? Is mijn outfit grandioos mislukt? Zijn de roze hakken toch niet goed?
"Nee hoor, helemaal niet", antwoord ik met een brede lach en een zwaai van mijn glow in the dark toverstokje.
De DJ bied me een slokje van een of andere sterke drank aan, netjes in het dopje gegoten. Als iedereen een nipje van de toverdrank heeft gekregen klimt hij over het hek, wij mogen daar niet komen.

Op de dansvloer denk ik na over het gesprekje. Waarom vroeg de DJ of ik een hekel aan house heb? Zou hij mijn antwoord geloofd hebben? Oke ik weet niets van house na de jaren 90. Maar ook ik heb gedanst op 2 unlimited en Dj Paul Elstak en later gingen de voetjes ook op Tiesto van de vloer. Misschien heb ik nooit vet staan raven, maar op Gothic feestjes weten ze elektronische muziek vaak ook wel te waarderen. 

Terwijl ik dit sta te overpeinzen komt de vriendin van de DJ op me af en schreeuwt in mijn oor of ik wel vaker naar house feesten ga. Ik schud ontkennend, begin nog over Cybergothic, maar dat word me niet in dank afgenomen. Hoe durf ik cybergoth dat zijn oorsprong in de hardcore house vind te vergelijken met house. Ik geef het op, kennelijk ben ik de vreemde eend in de bijt. Het kan me eigenlijk niet eens zoveel schelen. Misschien moet ik hier gewoon niet zoveel achter zoeken, gewoon niet zoveel denken. En op mijn roze hakken dans ik tot in de vroege uurtjes. 



maandag 2 januari 2012

Nieuwe schoenen

Voor een hip oud en nieuw feestje was ik op zoek naar nieuwe schoenen. Killer heels in een leuk fel kleurtje bij voorkeur. Nu zijn die dingen altijd te vinden. Behalve als je ze nodig hebt. Wat heb ik het afgelopen jaar vaak proestend met een paar in mijn handen gestaan dingen uitroepend als "Jemig wie koopt dit?" of "Dit kan toch niet serieus bedoeld zijn?". Kennelijk word ik daar nu voor gestraft. Het is degelijk bruin en zwart wat de pot schaft. Af en toe is er iets in rood of groen te vinden, maar ik wil roze, of paars, misschien geel, maar zeker geen bruin of zwart.

Uiteindelijk zie ik in de laatste winkel waar ik binnen loop een paar roze schoenen staan. Niet helemaal zoals ik bedoelde, maar ik ben inmiddels zo moe dat ik alles dat enigszins roze is oké vind, dus ik pas ze aan. Als ik mezelf in de spiegel bekijk knalt het roze me tegemoet. "Zitten ze goed?", vraagt het meisje van de winkel. "ja prima, niets mis mee", antwoord ik. "Waar twijfel je dan aan?", vraagt het winkelmeisje. "Ze zijn nogal lelijk", verzucht ik. Het winkelmeisje snapt er niets van. Ik probeer uit te leggen dat ik ze voor een feestje met een fout thema nodig heb. "Waar ga je het mee combineren?", vraagt het meisje. "Een trainingsbroek of zo", antwoord ik braaf. "Oh ja, daar kun je ze wel fout mee maken", zegt het meisje. Ik wil antwoorden dat ik ze zo ook wel fout genoeg vind, en dat ik het niet echt nodig vind ze nog fouter te maken, maar zie van uit mijn ooghoek iemand bij het rekje met de roze schoenen staan, kennelijk vind zij ze wel echt mooi, dus knik ik braaf.

Bij de kassa proberen ze me een suede spray aan te smeren. Ik bedank vriendelijk, maar de verkoopster neemt hier geen genoegen mee. Als ik thuis geen spray heb staan moet ik beloven dat ik terug kom om een spray te halen want dan blijven me schoenen veel langer mooi. Nu lukt het me niet langer mezelf in te houden. "Luister schat, ik snap dat je je targets wilt halen, maar je denkt toch niet serieus dat ik deze schoenen lang mooi wil houden?", en ik been de winkel uit, de verkoopster verbouwereerd achterlatend.

zondag 1 januari 2012

Goede voornemens

Ik doe al jaren niet aan goede voornemens. Of nu ja, dat is niet helemaal waar. Natuurlijk neem ik me weleens iets voor, en meer dan eens is hetgeen ik me voorneem een goed iets. In die zin doe ik dus met enige regelmaat aan goede voornemens. Maar om nu precies op 1 januari te beginnen met die voornemens is iets dat me maar zelden lukt. Toch ga ik mijn best doen vandaag een lijstje van tien goede voornemens/wensen te maken.

1 Wonen in Rotterdam

2 Meer workshops verzorgen, een website (laten)bouwen om de workshops op te promoten en voor mezelf duidelijk krijgen wat ik nu precies wil (wil ik me bijvoorbeeld ook op volwassenen richten?)

3 Mijn tijd op de 5 kilometer verbeteren of door trainen voor 10 kilometer met hardlopen

4 Vaker fictie schrijven

5 Vaker bloggen, ook al heb ik hier op deze nieuwe stek nog niet zoveel lezers, het schrijven is iets dat ik graag doe en wat ik een beetje gemist heb de afgelopen tijd

6 Vaker oefenen op mijn basgitaar, ik ben heel bij met dit vette cadeau dat ik van mijn super lieve vrienden heb gekregen

7 Me inschrijven bij een castingbureau

8 Minder internetten en meer tijd doorbrengen met vrienden of andere hobby's

9 Mijn vrienden vaker vertellen hoe blij ik met ze ben

10 Meer champagne drinken