Overvallen

Gisterennacht was zo'n nacht die anders loopt dan je verwacht. 

Te lang in Amsterdam blijven plakken, in een trein vol Robbie Williams fans terecht komen. Vertraging met de trein, een hele stroom aan mensen die besloten had ook in Utrecht over te stappen, waar geen beweging in te krijgen viel. Ik die daar doorheen probeerde te rennen, want ik wilde zo graag mijn aansluiting halen. Maar natuurlijk was dat onbegonnen werk. Een half uur wachten dus. Er te laat achter komen dat de Starbucks nog open was. (wie wil er om 1 uur 's nachts nu koffie)

Half 2, eindelijk in Rotterdam aangekomen. Een vriend tegen komend op straat. Of ik nog even mee ging een drankje doen. Kussen in de lucht. Wijntje in de hand. Een half uurtje later hou ik het voor gezien. Want morgen is het zondag en dan wil ik graag naar de yoga op Schouwburgplein. 

Oh ja, ik was mijn wandeling aan het traceren op runkeeper. Ik pak mijn mobieltje en vervolg mijn wandeling. Grappig om te zien hoe snel ik loop. Jeetje, 5 minuten onderweg, en nu al bijna thuis. Had ik hier maar gewoond toen ik 17 was. Wat zou dat heerlijk geweest zijn. Ik ging hier altijd uit toen. Nu maak ik eigenlijk nauwelijks gebruik van het feit dat ik op een steenworp afstand woon van alles wat ik toen cool vond. 

Als ik mijn straat in loop ben ik opeens op mijn hoede.Hoe zat dat ook alweer met meisjes die verkracht worden. Vaak mijn postuur, meisjes van een jaar of 25/30. Als je aan het bellen bent, een staart in hebt of een beetje loopt te dromen, loop je meer risico. God wat ben ik moe. Laat ik mijn telefoon maar dichtklappen. De track even laten voor wat het is. En mijn sleutel alvast in mijn hand nemen, dan kan ik me verdedigen mocht dat nodig zijn. 

Ik wil de sleutel in mijn deur steken, als er uit het niets ineens iemand achter me staat. De buurman denk ik. Maar als ik omkijk is het een onbekende man. Of ik een sigaretje voor hem heb. Ik rook niet, dus nee. Hij vraagt het nog een keer, en komt dichter naar me toe. Ik voel me onprettig en doe een stap naar achteren. Wat wil hij van me? Hij komt op me af gelopen en grijpt naar mijn telefoon. Ik hou de telefoon vast, niet van plan me voor mijn eigen deur te laten overvallen. Kom nou! We duikelen over elkaar heen. Ik schreeuw. Hij pakt me bij mijn mond beet. Terwijl we zo over de grond rollen vraag ik me af waar ik nu helemaal mee bezig ben. Kennelijk is hij alleen op mijn telefoon uit. Want mijn tassen en sleutels liggen inmiddels naast me op de grond. Ik krap ik vecht, ik trap. Ik mis zijn hoofd.En dan verslap ik. Ik ben niet tegen hem opgewassen. 

Binnen bel ik de Gitarist. Zelf ben ik even niet in staat mijn computer aan te doen. Op te zoeken hoe ik mijn telefoon moet blokkeren. Of hoe ik de politie moet bellen. Moet ik de politie wel bellen? Wat doen die nu helemaal aan diefstal van een telefoon? Ik ben in een soort trance. Maar Neelis raad me via Twitter aan direct aangifte te doen, of iig te bellen. Ik bel. Even later staat de politie voor mijn deur en zit ik met twee agenten in mijn woonkamer. 

Of ik weet hoe de dader eruitzag. Of hij een accent had. Hoe groot hij was. Of ik het doosje van mijn telefoon nog heb, of mijn paspoort. Ik weet niet meer waar ik mijn tas heb gelaten. Het doosje van de telefoon weet ik dan weer wel te vinden. Maar de vragen zijn me allemaal even te veel. 

Ik mankeer niets, hij heeft alleen mijn telefoon, even denk ik dat al mijn foto's weg zijn, maar door dropbox en google+ mis ik alleen die ene leuke serie van net, in het Vondelpark met kersen. Maar ook zonder de foto's neemt niemand die melige middag van me af. Ik mag van geluk spreken. Het had veel erger kunnen zijn allemaal. Toch tril ik. En ben ik veel te opgefokt om direct in slaap te vallen. De greep om mijn mond voel ik nog steeds. Maar ik wil niet bang zijn. Ik woon hier, de straat is van ons allemaal, ook van mij. Hoe minder mensen er op straat zijn, hoe gevaarlijker het wordt. Dus ik zal op straat blijven komen! Ik zal blijven vechten!