Neelis en ik rijden naar Hoek van Holland. Drie jaar geleden probeerde we hetzelfde te doen maar dan bij Oostvoorne, het strand hebben we echter nooit gezien. Een erg laagstaand zonnetje en een verkeersbord midden op de weg zorgde ervoor dat de auto tot stilstand kwam. Uiteindelijk nog een heel avontuur met wegslepen en taxi's naar huis. Ook leuk, maar niet waar we voor kwamen.
Dit keer komen we zonder kleerscheuren aan. Neelis heeft een leuke route bedacht langs de pier. Dan kun je met een beetje geluk bootjes kijken.(en geluk hebben we) Neelis kijkt graag naar grote voertuigen, boten, vliegtuigen, wat het is maakt hem niet zoveel uit, als het maar groot is.
Maar eerst moeten we het strand zien te bereiken. En dat valt nog niet mee. Het pad staat half onder water, we proberen een alternatief pad uit, maar ook dit staat half onder water en blijkt uiteindelijk dood te lopen. Terug naar het hoofd pad dus. Uiteindelijk komen we op het strand, maar onze voeten zijn niet meer helemaal droog.
Ik probeer te bedenken wat dit strand bijzonder maakt voor mij. Eigenlijk heb ik niets met Hoek van Holland. Ooit heb ik hier met mijn exvriendinnetje Chinees gegeten die echt niet te eten was. En toen Mama en ik een tijdje in Vlaardingen verbleven kwamen we hier ook met enige regelmaat. Oh, en die keer dat de Gitarist en ik hier waren, we hadden mijn gitaar mee genomen en hebben gekke liedjes gezongen op het strand. Onderweg naar huis kwamen we nog een bekende tegen die in de trein terug Anouk liedjes ging zingen en spelen. En toen we op schoolreisje gingen, naar Engeland, vertrok onze boot ook hier vandaan. Trouwens, toen ik met Shopvriendin naar Wales ging vertrok de boot ook vanaf hier. Hoe verder we lopen hoe meer herinneringen er weer terug komen. Hoe komt het dan toch dat ik altijd het gevoel heb dat ik niet zoveel met Hoek van Holland heb?
Veel tijd om hier over na te denken heb ik niet. Er komt een groep mensen met vlaggen het strand op gemarcheerd, er staat iets te gebeuren. Al snel word ons duidelijk wat er staat te gebeuren. Een nieuwjaarsduik. Want kennelijk hoort dat ook bij zo'n onbestendige dag als vandaag.
We blijven even staan kijken maar gaan dan voor het doel van onze reis, de pier. Hier schijnt de golfslag nogal extreem te zijn, wij schatten in dat dat wel mee zal vallen en lopen door. Boy, are we wrong! Binnen luttele seconde krijgen onze voeten ook een nieuwjaarsduik en is er van droge voeten helemaal geen sprake meer. Toch wandelen we door tot het eind van de pier. Droge voeten kunnen ons inmiddels niets meer schelen. Wij hebben een missie, en voor die missie doorstaan wij weer en wind.
We moeten een woord bedenken voor dit jaar roep ik, want dat doen mensen toch, woorden bedenken voor het nieuwe jaar? Neelis kijkt mij aan, hij kent geen mensen die woorden verzinnen die het thema van hun jaar bepalen. Misschien moet ik voor spiritueel gaan roep ik, of uuuuhhhhh. Doe maar rustig zegt Neelis, je hebt nog 365 dagen om het de bedenken. Maar laat ik dat nu juist niet hebben. Dit woord moet juist het thema zijn van de komende 365 dagen. Ondertussen hebben we het eind van de pier bereikt en mogen we de terugweg instarten. Met wind tegen! Bah! Koud en moe komen we aan bij een barretje waar we pannenkoeken eten en chocolademelk drinken. Ondertussen speelt het thema van mijn moeder door mijn hoofd. It's such a perfect day and i'm glad i spent it with you:)
Dank je wel Neelis, op nog veel meer avonturen in 2014. En uhhhhhh wie neemt me de volgende meer mee uit wandelen?
Als afsluiter chocolademelk met slagroom... yumie!
BeantwoordenVerwijderenDaar was het ons natuurlijk eigenlijk om te doen ;)
VerwijderenJe krijgt weinig(geen) aanbiedingen voor een wandeling. je zult het dus met Neelis moeten doen. :)
BeantwoordenVerwijderen