Feestje

"Ik ga jou blogs echt niet meer lezen", klaagt Visje, "je maakt me iedere keer bijna aan het huilen".
Dus sorry lieve lezers dat ik de afgelopen 2 blogs frustraties en verdriet van me af heb geschreven, het was even nodig. Maar vandaag zal ik dat niet doen, want vandaag is er een feestje te vieren. Dit is alweer mijn 100e blog op Miss Artemis. Leg de rode loper maar uit, hang de ballonnen maar op, ik zorg wel voor de hapjes en de drankjes.

Bij mijn vorige blog (www.laurarenes.weblog.nl) vond ik het een heel ding, dat honderdste blog. Mede omdat ik zo ongeveer iedere week wilde ophouden met bloggen. Ik voelde me zo onzeker over mijn kunnen,  zorgvuldig had ik voor mijn vrienden en familie weggehouden dat ik aan het bloggen was geslagen. Dood eng vond ik het, om iets van mezelf te laten lezen. Bovendien was ik uber kritisch en vond ik voornamelijk dat ik heel slecht schreef. Visje was meer dan eens mijn eenmans publiek, die de stukjes die ik publiceerde las voor publicatie. Hij zag er altijd wel iets in en stimuleerde me om door te gaan. "Als je nu eerst eens 100 stukjes schrijft, en daar de beste 50 uithaalt", moedigde hij me aan, "dan heb je toch al een bundel. Hoe denk je dat echte schrijvers dat doen"? Om eerlijk te zijn had ik geen idee hoe echte schrijvers dat deden, maar het klonk me aannemelijk in de oren. Dus ik ging door tot ik 100 blogjes had geschreven, en vroeg mijn lezers om hun favorieten door te geven, zodat ik een top 50 kon samenstellen. Die top 50 is er nooit gekomen. Maar na die eerste 100 had ik mezelf en mijn angsten overwonnen. Natuurlijk voel ik me nog weleens onzeker, of kwetsbaar. Natuurlijk denk ik niet ineens dat ik de beste schrijfster van de wereld ben. Maar ik heb mijn eigen stem gevonden. En merk nog iedere dag dat ik groei.

Ik weet inmiddels dat goed genoeg soms echt goed genoeg is. En dat je niet iedere dag een perfect stukje kunt schrijven. Niet getreurd, morgen weer een kans. Toch gaat die onzekerheid nooit helemaal weg. Als ik een weekje niet geschreven heb kan het nog steeds voelen alsof ik alleen maar bagger uitkraam. Alsof ik het niet verdien gelezen te worden. Maar aan de andere kant, je kiest er vrijwillig voor om mij te lezen, als het je niet bevalt zul je daar vast mee ophouden. Dus ook hier blijf ik nog even doorgaan, tot ik er minstens 500 heb, zoals de eindstand was op mijn vorige blog voordat ik hierheen verhuisde. En uhhhh oh ja, als cadeautje voor mijn eerste 100 op Miss Artemis zou ik toch graag horen als je een favoriet blog hebt, sommige dingen veranderen nooit.