Van die momenten

Als ik in de trein zit, op weg naar een concert, komt er iemand binnen waarvan ik af en toe haar blog lees. Ik weet niet zeker of ze het is, maar wel bijna zeker. Aanspreken durf ik haar niet, want stel je voor dat ik er toch naast zit? Mijn vingers nemen het van me over en twitteren mijn dilemma. He getsie denk, want stel je voor dat ze het wel is, en dat ze dan thuis mijn tweet leest, dat is ook stom. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik kijk van mijn telefoon naar de bloggende vrouw. Ze lijkt wel heel erg op haar avatar, en ik zou toch zweren dat ze dezelfde bril draagt. Bovendien weet ik dat ze in deze stad woont. 

Nadat ik een tijdje in dialoog ben met mezelf besluit ik dat het stommer is als ze het wel is en mijn tweet thuis leest en dan voor eeuwig weet dat ik een lafaard ben dan dat ik een onbekende aanspreek die ik voor iemand aan zie die ze niet blijkt te zijn.

“Mag ik u iets vragen”, hoor ik mezelf zeggen. “Bent u misschien die en die?”. De vrouw kijkt me aan. “Van dat en dat blog, voeg ik er voor de zekerheid aan toe”. Ze knikt, maar kan mij niet plaatsen. Ik leg uit wie ik ben, en ze herinnert zich mij weer, of doet in ieder geval net alsof ze zich mij herinnert. Ik haal opgelucht adem. We wisselen wat beleefdheden uit. Dan hebben we het over muziek. Ze vraagt of ik Beth Hart ken, en wat ik van Ellen ten Damme vind. Natuurlijk ken ik die, denk ik, welke lesbo kent die niet. En echt, het is dat ik haar blog zo af en toe lees, en weet dat ze al een eeuwigheid iets heeft met vriendje lief, maar anders……

Als ze de trein uitstapt loopt er een lesbisch ogend meisje met haar mee, ze wenst me veel plezier met mijn concert, en geeft me een knipoog voordat ze verdwijnt. Oh god, ook dat nog denk ik, mijn gestuntel met het wel of niet aanspreken, en daarna ons gesprekje over muziek die erg aanslaat bij lesbische dames is op vreemde overgekomen als niets meer dan een ondoorzichtige flirt.

Wat kan mij het ook schelen, ik heb mezelf overstegen, haar aangesproken en, ze was het! Met een glimlach op mijn gezicht vervolg ik mijn weg.