#BOT 1 Balans

Op de blogs van Linda en Ruud zag ik iets over een #BOT (blog op thema) wat dat precies is weet ik niet, en of ik dit eigenlijk op een andere dag had behoren te doen weet ik ook niet. Maar het thema sloot zo mooi aan bij een verhaal dat ik een paar jaar gleden schreef dat ik maar gewoon in het diepe duik en dat publiceer. Hoor vanzelf wel of ik het goed heb gedaan :)  

Balanceren

Ik bevind me op de dunne scheidslijn tussen kind en volwassene, tussen meisje en vrouw. Niet meer het een, nog niet helemaal het ander. Morgen word ik achttien, dan laat ik mijn jeugd officieel achter me. Ik zou me moeten verheugen over de mogelijkheden die dat mij brengt, maar ik voel me als een koorddanseres die haar evenwicht verliest op een slap koord en toch haar hoofd omhoog houdt, er  het beste van probeert te maken. Ik heb geen keus. 

Morgen word ik achttien en vandaag kijk ik terug op mijn jeugd. Ik moet de balans opmaken van het kind dat ik was en de vrouw die ik onderweg ben te worden. Ik zal proberen de geschiedenis niet te vervalsen, niet te liegen, niet te overdrijven of er dingen bij te verzinnen die het mooier of grappiger maken. Ik zal de waarheid vertellen, naakt en rouw zoals de waarheid vaak is, ik zal haar niet polijsten, niet oppoetsen.

Ik ben geboren, dat doen kinderen meestal, maar ik ben geboren als oudste dochter in een lijn van vijf prachtige meiden. Mijn vader noemde mij het oefenkind, ik ben dan ook het minst gelukt, alle gebreken zitten bij mij, ik draag een bril, heb kromme tenen, mijn haar pluist altijd weerbarstig de verkeerde kant op en dan ben ik ook nog eens van de verkeerde kant. Ieder exemplaar na mij werd net iets mooier, iets knapper, iets beter. Soms verdenk ik mijn ouders ervan dat ze doorgingen tot ze hun ideale prinsesje kregen. Dat is ze gelukt, voor mij rest er niets anders dan te leven met mijn gebreken in de wetenschap dat het allemaal toch niets uitmaakt. Wat ik ook doe het zal niet zo geweldig zijn als van de jongste, een perfectere versie van mij in het klein. Dat geeft rust.

Als ik terugkijk op mijn jeugd was dit een gelukkige, onderin mijn boekenkast staan rijen met fotoalbums om dit te bewijzen. Lachende gezichten kijken je aan in verre oorden, pretparken en op familiefeestjes. Misschien geeft dit ook wel een vertekend beeld van de werkelijkheid. Mensen maken nu eenmaal graag foto´s op momenten dat iedereen lacht, dat het wel leuk moet zijn, en als het niet leuk genoeg is zeggen we `kaas´ en lacht iedereen alsnog. Kijk maar eens in je eigen fotoalbum, hoeveel foto´s kom jij tegen van begrafenissen, scheidingen of familiedrama´s? Ondanks dit besef blader ik graag door die albums, kijk ik graag naar die lachende gezichten en zie ik ze als een bewijs, ooit was ik gelukkig.

Dat wil niet zeggen dat mijn jeugd een met rozen bezaaid pad was. En als dat wel zo was dan waren ze in ieder geval vergeten de dorens eraf te halen. Maar ik denk dat het redelijk standaard te noemen was. Mijn ouders zijn nog getrouwd, of dit ook gelukkig is betwijfel ik, ieder weekend vechten ze elkaar het kot uit. “Nina”, zegt mijn moeder dan, “Nina denk goed na voordat je trouwt”, haar blik gaat dan naar mijn vader. Een blik die zegt dat zij niet goed nagedacht heeft. Ik beloof haar dat ik goed zal nadenken. Maar eigenlijk ben ik helemaal niet van plan te gaan trouwen. Ik denk dat ik in de wieg gelegd ben voor iets grootser dan dat. Ik moet totaal onafhankelijk zijn, de wereld bereizen, studeren en dansen op mijn blote voeten, ik heb geen tijd voor trouwen, geen tijd om iemand te leren kennen die zich met alles wil bemoeien. Ik moet vrij zijn. 

Mijn ouders zijn dus getrouwd en ik ben nooit iets te kort gekomen, nog voor ik kon bedenken dat ik iets wilde hebben had ik het. Daarom heb ik nu een verzameling van vijftig barbies in een doos in de kelder staan, naast  een stapel jeugdboekenseries, videobanden en cd’s. Mijn moeder was zo’n moeder met koekjes en thee. Dus ook aan aandacht geen gebrek. Ik kom uit wat je zou kunnen noemen een warm nest. De buurtkinderen kwamen mijn moeder ophalen om te vragen of ze kwam buitenspelen. Ik denk dat ze graag verkeerden in haar warmte. Dat ze wilden dat hun moeder ook een moeder met koekjes en thee was. “Nina, bij jou was het altijd zo gezellig”, zei een van de buurmeisjes laatst nog. Ik moest daar van huilen. De tranen bleven maar uit mijn ogen lopen, ik denk eerlijk waar dat je een bad had kunnen vullen met mijn tranen. Het gaat hem om het woordje `was´, alsof het verleden tijd is. Alsof alle gezelligheid verdwenen is. En misschien slaat ze daarmee wel de spijker op zijn kop.

Nu ik bijna achttien ben, door de schijn van het huwelijk van mijn ouders heenkijk, nu ik me de verhalen achter de foto’s met al die lachende gezichtjes probeer te herinneren, nu ik de balans op maak van mijn jeugd en weet dat wij helemaal niet zo standaard zijn en dat mijn geluk misschien geen echt geluk is geweest slaat de angst mij om het hart. Nu ik weet dat mijn moeder daar wel zat met koekjes en thee, maar dat dat eigenlijk het enige was wat ze nog deed. Nu ik mijn jeugd achter me laat voel ik een zware last op mijn schouders. Ik moet het beter doen.

 Ik moet een betere versie van mijn ouders worden, in het klein. Dansend op een slap koord probeer ik met opgeheven hoofd de wereld in te kijken. Maar ik ben daar niet langer toe in staat. Nooit meer zal ik zo jong zijn als nu. Nooit meer zal ik een kind mogen zijn en er naïef op kunnen vertrouwen dat mijn moeder daar altijd zal blijven zitten met koekjes en thee. Nooit meer zal ik erop kunnen vertrouwen dat mijn wensen vervuld worden nog voordat ik me ervan bewust ben dat ik ze heb.

Morgen zal ik geen kind meer zijn, ik zal mijn jeugd achter me laten, van me afschudden. Ik zal een vrouw worden en het vanaf dan helemaal zelf moeten doen.