Een tijdje terug had ik een steeds terugkerende droom. Ik had boven mijn huis een geheime deur ontdekt. Mijn Oma had me verboden die te openen. (dat mijn Oma al jaren dood is weerhield haar er kennelijk niet van mij te vertellen wat ik al dan niet mocht doen). Ik luisterde niet en ging toch naar binnen. Daar vond ik dagboeken waarin ik ging lezen. Dingen die niet voor mij bedoeld waren, dingen die ik niet mocht weten. De dagboeken werden een verslaving voor me, in die dromen. Ik wist dat het eigenlijk niet mocht, maar voelde iedere keer een soort spanning. Een dorst naar de innerlijke wereld van iemand die heel dicht bij voelde. Ik kwam er nooit achter van wie de dagboeken waren. Daarvoor durfde ik niet lang genoeg te lezen.
Soms stel ik me voor hoe het zou zijn als ik mijn notitieblokje zou verliezen. Zou de vinder ervan het dan lezen? En zich daar ongemakkelijk bij voelen? Zou dat ongemak minder worden op het moment dat de vinder ontdekt dat het blog notities zijn, en dus eigenlijk bedoeld voor een publiek?
Dat soort dingen schieten door mijn hoofd als ik de agenda in mijn handen houd. Dan wint mijn nieuwsgierigheid het. Er staat niets in. Geen naam. Geen afspraken. Alleen in een van de laatste weken staat er "Praatatelier". En nog een week later staat er "
In de agenda kijken heeft me helemaal geen antwoorden gegeven. Eerder vragen. Want wat is dat dan, een praatatelier? En wat voor een persoon heeft er in een heel jaar maar twee afspraken waarvan er een niet eens doorgaat?
Ik leg de agenda terug. In de tijd dat hij naast mij ligt zijn er zeker nog 3 mensen die hem beetpakken en nieuwsgierig doorbladeren alvorens te vragen of hij misschien van mij is. En wilde ik dat ik het gefilmd had. Want wat gaan mensen, inclusief ik, raar om met privé eigendommen als we ons ongezien wanen.
En jij? Wat zou jij doen? Met een gevonden agenda of notitieboekje?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten