Ode aan Aurora

Aurora, mijn opdracht was duidelijk en helder. Een ode schrijven aan jou.
Maar hoe kan ik iemand een ode brengen die ik niet ken?

Ik wil je leren kennen, maar jij laat je niet makkelijk vangen. Even snel als de dageraad verdwijnt, even snel als het nieuwe van een nieuw begin af is, even snel als een bloem verwelkt ontglip jij mij steeds.

Ik zie je met je vinger een deur in de lucht tekenen. Maar als ik me wil focussen ben je weg, breekt de zon door. En zie ik alleen jouw rode lokken nog om hoekje glippen,

Ben jij een transformerende vlinder? Een nieuwe dag? Een nieuw idee? Inspiratie? Een schaterlach? Een pad dat nog niet belopen is? Verse voetafdrukken in de sneeuw? Of op het strand? De wind die vluchtig in mijn oor fluistert? Het idee dat ik zojuist had? De sensatie van steeds opnieuw begin, iedere dag weer, met een schone lei en nieuwe kansen? Ben jij de lei? Ben jij de kans? Ben jij de sensatie?

En ik? Wie ben ik? Hoe verhoud ik me tot jou? Je zei me dat dit het begin is, hier en nu. Iedere dag weer. Steeds opnieuw, begint het begin  hier, bij jou. Bij het ochtendgloren. Rode strepen in de lucht. Een teken aan de wand. We mogen weer opstaan, weer een avontuur te gemoed gaan. Van het leven genieten met volle teugen. Maar nu nog niet. Nu blijven we nog even liggen, draaien we ons nog een keer om, de zon is nog niet doorgebroken. Jouw poort nog niet geopend. Je hebt hem getekend in de lucht en wacht af wat wij ermee doen.

Grijpen wij onze kansen? Of laten we het leven aan ons voorbij gaan als een film waarvan we ons achteraf nauwelijks voor kunnen stellen dat wij er een rol in speelden? Dat wij er invloed op uit konden oefenen. Het zijn vragen die jij ons iedere dag stelt, maar die maar zelden gehoord worden. Jij weet dat, en bent geduldig. Want het begin is hier, bij jou, en alles wat wij hoeven te doen is onze ogen te openen en te zien!