Zondag

"Wat doe je zondagochtend" vraagt ze. Ik aarzel alsof dit een strikvraag is. Wat doe ik zondagochtend. Mogelijkheden passeren de revu, slapen, brak zijn, kotsend boven de wc hangen nog dronken van een feestje. Weet ik veel wat ik zondagochtend doe, niets waarscheinlijk, slapen hoop ik.

"Ga je mee naar de kerk?", ik kijk haar met grote ogen aan, "ga je mee naar de kerk" prevel ik zachtjes. Nee natuurlijk ga ik niet mee naar de kerk, waarom zou ik naar de kerk gaan, wat heb ik daar te zoeken. En dat op zondag ochtend!!! Wie heeft er in hemelsnaam uitgevonden dat God het best bereikbaar is op zondagochtend. Denk ik, maar ik zeg het niet, ik zeg niets, ik kijk alleen maar.

"Ik ga ze vertellen dat ik me geen vrouw voel zegt ze, en ik wil graag dat je daar bij bent".
"Hoe laat was het ook alweer", hoor ik mijn eigen onvaste stem zeggen. Want ook al verlies ik een van mijn beste vriendinnetjes en heb ik nog geen idee wat ik ervoor terug krijg. Behalve dan vragen, stel dat we elkaar niet meer aardig vinden straks. Kunnen we nog wel praten zoals we dat gewend zijn? Ga ik straks dingen ineens niet meer bespreken omdat zij een hij aan het worden is? Verander ik in mijn benadering en gedrag naar hem toe? Veranderd hij in gedrag en benadering naar mij toe? Ook al maakt dit me bang en verdrietig, ik kan en wil hem niet laten vallen.

Dus zit ikop zondagochtend in de kerk. En hoor ik haar aan het eind van de dienst vertellen over haar worstelingen het afgelopen jaar. Hoe het beeld in haar hoofd niet klopte met het beeld in de spiegel. Want in haar hoofd is ze een man en in de spiegel kijkt een vrouw haar aan. Ik hoor haar aan de gemeenschap vragen of ze haar voortaan hem willen noemen, en hij. Of ze haar bij haar nieuwe mannelijke naam willen noemen. Ik probeer me te focussen op de andere mensen in de zaal, op hun reacties. Maar dat lukt me bijna niet, want er rollen tranen over mijn wangen. De zaal reageert bijna niet. Totdat iemand achter me roept dat het zo dapper is. En eigenlijk word ik een beetje boos. Voor deze mensen is het om het even of mijn vriendinnetje een man of een vrouw is, ze staan zover bij haar vandaan dat ze met gemak, nu al over gaan op haar mannelijke naam. Ze vinden het alleen maar dapper. Ze zijn niet bang om haar te verliezen. Ze denken er niet over na dat er van alles gaat veranderen, dat niets meer hetzelfde is. Daarna word ik boos op mezelf. Want maakt het mij verdomme wel uit of het een hij of een zij is? Gaat zijn/haar geluk niet boven alles?
Nu de wereld het ook weet, nu het niet meer een geheimpje is, nu het zo echt word, nu ik er niet meer kan denken dat het misschien maar een gril is die weer over kan gaan komt de klap ineens dubbel aan.

Rust zacht lief vriendinnetje, en welkom nieuwe vriend, van wie ik eigenlijk nog maar zo weinig weet maar die mij door en door lijkt te kennen. Alsof we elkaar altijd al kende. Uit een vorig leven ofzo.