Bloed WOT #25

"Juf, verteld u  nog eens, hoe ging dat bij u, de eerste keer ongesteld worden",, vraagt het puberende meisje. Nu ze borstjes begint te krijgen en ik de enige was die beaamde dat het pijn doet, en dat het heel anders gaat dan je verwacht bestookt ze me wel vaker met dit soort vragen. Kennelijk heerst er een taboe op dit soort onderwerpen. Waarom vertellen we meisjes niet gewoon dat als je borsten krijgt je eerst een soort vreemde harde schijfjes krijgt die vooral heel pijnlijk zijn. Dat het dan nog heel moeilijk voor te stellen is dat het ooit zachte bollen zullen gaan worden. En minder gevoelig heus waar.

Dus ik vertel over de eerste keer dat ik ongesteld werd. Ik zat al lang en breed op de middelbare school en al mijn vriendinnen waren al zo'n beetje aan de beurt geweest. Ik had een vriendinnetje dat al naar de dokter was gegaan omdat ze zich zorgen maakte dat het zo lang uit bleef. Ze was tenslotte al 15. Maar ik had de nodige kennis opgedaan uit het meidenblad "Fancy" en maakte me nergens druk over. In onze familie werden vrouwen gewoon niet zo vroeg ongesteld. Bovendien had ik er helemaal niet zo heel veel zin in, dat vrouw worden., nee, ik wilde nog wel even kind blijven.

Maar op een dag gebeurde het onoverkomelijke. Het was een zomerdag en we waren op vakantie met nog een ander stel met een klein kindje. We hadden al dagen in de auto gezetten, op de laatste dag ontdekte ik tijdens een plaspauze bloed in mijn broekje. Ik wist wat dit betekende maar wilde het nog even voor mezelf houden. Bovendien waren die andere mensen er ook, en ik wilde niet dat de hele wereld meteen op de hoogte was. Dus propte ik wat wc papier in mijn onderbroek en ging in de auto zitten alsof er niets aan de hand was. Later zette ik ook het tentje op en pompte het luchtbed van mij en mijn zusje op. Gewoon alsof het een dag als alle anderen was. Toen ik eindelijk alleen in mijn tentje was checkte ik hoe het er voor stond. Ik schrok best wel een beetje en kwam tot de conclusie dat  wc papier niet de meest ideale oplossing was. Dus ik riep mijn moeder, heel hard. Maar die had natuurlijk ook een lange reis gemaakt en was nog bezig ons tentenkamp op te slaan, dus die had helemaal geen zin in een zeurende dochter. "Kom maar even hierheen" riep ze. "Dat kan niet", riep ik terug. Ik was best een beetje radeloos nu, wat als ik haar niet kon overtuigen dat ze naar mij toe moest komen? Ik mankeerde tenslotte niets aan mijn benen. "Het kan echt niet" riep ik er voor de zekerheid dus maar achteraan.

Op wat er daarna gebeurde had ik weinig invloed. In eerste instantie was mijn moeder vrij discreet, ze overhandigde me wat maandverband en vroeg of ik wist hoe ik het moest gebruiken. Natuurlijk wist ik dat, ik las immers de Fancy. Voor mij zou hiermee de kous af zijn. Maar ineens haalde ze het in haar hoofd om te vragen of ik nu een feestje wilde geven. Mij leek bloed in mijn onderbroek niet echt iets om een feetje om te geven. Maar grote mensen hadden wel vaker rare ideeën. Ik hoorde er nu kennelijk bij, was een vrouw en dat moest hoe dan ook gevierd of ik nu wilde of niet. Dus kwam die mevrouw van dat andere stel me even feliciteren. Hoe verzinnen ze het! Mijn wens om het verder klein te houden werd gerespecteerd, maar wat er toen gebeurde was zo niet nog stommer. Ze wilde het niet helemaal zomaar voorbij laten gaan, dus werd er besloten om Mc Donalds te gaan halen en ik kreeg, jawel een HAPPY MEAL!!!! Was ik eindelijk een vrouw, iets waar iedereen zich kennelijk op verheugd had, werd ik afgescheept met een Happy Meal!

Het meisje grinikt, een feestje lijkt haar ook iets te ver gaan, maar een Happy Meal om te vieren dat je een vrouw bent? Zoiets kunnen alleen grote mensen maar verzinnen is ze het helemaal met me eens.