woensdag 26 maart 2014

Het leven bij de lurven grijpen

Kiemlan laat mij maar niet los, ieder onbewaakt ogenblik denk ik aan haar.
Aan de dingen die ik van haar leerde, aan hoe zij dingen aan zou pakken, aan gesprekken die we ooit voerde. Soms voel ik me een beetje schuldig als ik zoveel aan haar loop te denken. Want er zijn best wel wat mensen om me heen heengegaan, maar nooit was ik zo verdrietig als nu.

Omdat ik te klein was om te snappen dat 63 nog helemaal niet oud was, omdat 101 eigenlijk best een mooie leeftijd was om te gaan, omdat het leven dat geleefd was gewoon op geleefd was, of omdat mijn band niet heel sterk was met de overledenen. Er zijn tal van redenen te bedenken om niet echt heel erg verdrietig te zijn als iemand heen gaat.

En hoewel ik mijn Opa en Oma nog steeds mis, hoewel ik nog steeds naar hun foto's kijk en dan zachtjes tegen ze praat, hoewel ik echte tranen huilde toen Sander het tijdelijke voor het eeuwige verliet, terwijl hij nog maar 18 was, is dot toch anders.

Want zij zorgde ervoor dat ik een beter mens wilde worden, zij zorgde er voor dat ik een beter mens ben geworden en zij zorgt er nog steeds voor dat ik een beter mens wil zijn.

"Pas op mijn 30e pakte ik het leven bij de lurven", hangt er op mijn prikbord. Gewoon omdat ik wilde voelen hoe het zou voelen als ik dat daar op zou hangen. En echt ik begon het leven bij de lurven te pakken, ik kocht een huis en maakte daadkrachtige beslissingen die men nu eenmaal niet verwacht van een jonge vrouw die klein van stuk is, zoals ik dat ben.

"Ik had nooit gedacht dat je het echt zou doen" zeiden vriendinnen naderhand. Terwijl ik zelf geen seconde twijfelde, natuurlijk zou ik dat doen! Het was de juiste tijd.

Maar ondertussen laat ik me dus ook maar mooi een beetje betuttelen door al die mensen die denken dat ik van alles niet zou doen, niet zou kunnen of niet zou durven. Want toen Kiemlan vroeg of ik niet wilde schrijven voor Lover, een feministisch blad, riep ik heel hard NEE!

NEE, ik wilde niet schrijven voor een feministisch blad, want daar was ik niet boos genoeg voor op de wereld. En feministen die maken zich nu eenmaal vooral boos om een heleboel dingen, in mijn beleving. Dat ik me ondertussen ook boos maak om hoogopgeleide vrouwen die thuis zitten om de ego's van hun lager opgeleide mannen te strelen, niet omdat ze dat zelf nu zo graag willen. Om de seksualisering van jonge meisjes die niet eens de kans krijgen zichzelf te ontdekken als seksueel wezen. Om pornokutjes. Om al die dingen waar feministen zich nu eenmaal boos om maken. Maar nee hoor, ik ben niet boos genoeg op de wereld. Ik kan niet schrijven voor iets dat serieuzer is dan een blog waar ik wat in de marge mag brabbelen voor die enkele bezoeker die mijn blog weet te vinden. (hallo trouwens, ik ben blij met je)

En zij, zij zag de kansen in mij die ik zelf niet wilde zien. Zij zag dat ik het in me heb om als Alice in Wonderland te zijn. Zij daagde me toen al uit een beter mens te worden. Die volop in haar kracht staat, ook als dat eng is. En ik, ik zei nee, want ik moest 31 worden om het leven eindelijk bij de lurven te pakken!

2 opmerkingen:

  1. Stoer, vind ik je. En ik weet helemaal niet hoe lang je bent dus dat speelt niet mee in mijn beeld van jou. En waarom zouden feministen altijd boos moeten zijn? Als je niet boos bent, ben je dan geen feminist? Gewoon doen, dat schrijven. Kan de wereld alleen maar beter van worden lijkt me.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat ontzettend lief. Ik voel me lang niet altijd even stoer.

      Ik heb geen idee waarom feministen in mijn beleving altijd boos zijn. Misschien dat het iets te maken heeft met de stelligheid die ze overbrengen. En al die meningen over dingen waarvan ik me niet eens bewust was dat je er een mening over moest hebben.

      Verwijderen