Dromendag, crisis #wot 11

De dag is er nog niet helemaal over uit wat ze wil. Is het nu rokjesdag of dromendag?
Ik ben er ook niet helemaal uit, dus voor de zekerheid trek ik een rokje aan en loop ik met mijn hoofd in de wolken. Dan is het een dromerige rokjesdag. Of een rokjesachtige dromendag, daar ben ik nog niet over uit.

Mijn rokje, of eigenlijk een jurkje, is te vrolijk voor hoe ik me voel. De stippen en het rood behoren toe aan een meisje dat ik ooit was, maar dat ik nu even kwijt ben. Want er is crisis in huize Artemis. Logees lopen in en uit. Logees met allemaal hun eigen bagage. En ik sta voor ze klaar met kopjes thee, kopjes koffie en een luisterend oor. Zet je zorgen daar maar neer, daar in de hoek naast die dozen heb ik nog wel een plekje over. Langzaam vult mijn huis zich met slaapzakken, dozen, kleding en gitaren. En mijn hoofd vult zich met verhalen, heftige verhalen, die niet van mij zijn, maar wel bij mij neergelegd worden. Ik voel dat ik overstroom. Maar wil dat niet, want ik moet sterk zijn, ik moet tegen de stroom in zwemmen, alle bordjes draaiend houden.

Ondertussen dringt de lente zich op, en blijkt het ook nog rokjesdag te zijn, of dromendag. En ik weet het even niet meer. Gehuld in rood met witte stippen loop ik met mijn hoofd in de wolken te doen alsof er niets aan de hand is. Dat de enige crisis die ik moet bezweren is kiezen of het nu rokjes- of dromendag is. Als ik de eerste zonnestraal voel weet ik dat ik het kan. Dat de crisis weg zal gaan zoals we nu ook de winter achter ons laten. Dat ik snel weer dat meisje word, dat helemaal thuis is in vrolijke jurkjes. Ja, daar droom ik van op deze dromerige rokjesdag!