Spijkenisse (hoe kan ik je missen, als ik je niet meer herken?)

Laatst was ik in Spijkenisse. Ik kan er niets aan doen, maar tegenwoordig als ik daar ben moet ik denken aan Rick Hoogendoorn. Die er een liedje over schreef dat precies het gevoel dat ik bij Spijkenisse heb omschrijft. Want ik heb ruim 18 jaar in Spijkenisse gewoond, maar tegenwoordig herken ik haar niet, en hoe kun je missen wat je niet herkent?

Ik had afgesproken met mijn (oud)collega's, een high tea, die toevallig voordelig was in, je raad het al, Spijkenisse. Daarna had ik meteen een afspraak om langs te gaan bij een vriendinnetje die er nog steeds woont. Onderweg van de ene locatie naar de andere treuzel ik. Zou de boekhandel van toen er nog zijn? Die waar ik mijn eerste Expreszo kocht? De Queens Burger met zijn eeuwig zwaaiende clown, waar ik ooit mijn kinderfeestje vierde behoorde al tot het verleden had ik me laten vertellen. Evenals de Wending waar we na schooltijd fluister gesprekken voerde en stenen bekeken. Het theater veranderd in een centrum voor de kunsten en de bibliotheek afgebroken en elders opnieuw opgebouwd.

Waar zat het ook alweer? Was het nu hier links? Of toch rechts? Als ik beide kanten helemaal uitgelopen heb kan ik niet anders dan concluderen dat ook de boekhandel niet langer bestaat. Teleurgesteld sjok ik door. Tot ik voor de Free recordshop sta. Hier kocht ik mijn eerste cd toen ik 7 was. Ik had er voor gespaard, kwam ik bij de kassa, vond die meneer het zo leuk, zo'n klein meisje dat een cd kwam kopen* dat ik meteen korting kreeg. Onbegrijpelijk vond ik toen, wat moest ik nu met het overige geld? Het zal ongetwijfeld terug mijn spaarpot in gegaan zijn tot ik een nieuw doel vond om voor te sparen. Terwijl de herinneringen boven komen loop ik de winkel in. Daar in de hoek stonden toen de singles, daar kocht ik samen met Wietske "One day Fly", omdat we wilde bewijzen dat iedereen een hit kon scoren. En daar, daar was dat bakje met local heroes, waar ik ooit die gave cd vond met die puzzelstukjes en die gekke geluidjes, maar waar ik niet genoeg geld voor had en die ik later nooit meer vond. Heel gek, met de zoekopdrachten cd met een cover van puzzelstukjes en geluidjes als fietsbellen, grint en elkaar begroetende mensen kom je niet zo heel ver.

In ieder hoekje komt een andere herinnering naar boven, en ik ben blij dat ik in die voor mij vertrouwde maar onbekende stad toch een punt van herkenning vind. Volgende keer TexMex maar weer eens checken!



 *We praten hier over 1989, cd's waren nog geen algemeen goed