Muze

Toen ik net mijn hoofdgerecht kreeg opgediend kwam hij binnen. De ex. Hoewel de eetgelegenheid nagenoeg leeg was nam hij plaats aan een tafeltje precies in mijn zicht. En hoewel ik merkte dat hij zich bewust was van mijn aanwezigheid, bij ieder hap, iedere beweging die hij maakte, keek hij geen enkele keer op. Ik kon dat zien omdat hij precies achter mijn tafelgenoot zat. Zodoende zag ik hem iedere keer dat ik mijn tafelgenoot aan keek, wat je nu eenmaal wel eens doet als je met iemand in gesprek bent.

Zijn tafelgenoot was een telefoon, zolang hij daar zat ging zijn hand wisselend van zijn vork naar zijn telefoon. Ik hoopte dat hij iemand sms'te, een nieuw lief bij voorkeur, en dat die iemand onderweg was om hem gezelschap te houden. Maar de linnen tas, dat smoezelige ding waar ik altijd zo'n hekel aan had, die pontificaal op tafel lag deed anders vermoeden. Er zou geen vrouw zijn die dat zou accepteren, geen homo ook trouwens, mocht hij tegenwoordig de voorkeur geven aan de mannenliefde.

Je hebt hem echt pijn gedaan hè? Vraagt mijn tafelgenoot. Ik knik, ik was zijn grote liefde, zijn muze, ik accepteerde hem, precies zoals hij was, en omdat hij nogal buiten de norm viel, niet gewend was geaccepteerd te worden, vond hij dat nogal bijzonder.

Even denk ik dat hij misschien een blog schrijft, op die telefoon, en dat ik een laatste keer zijn muze ben. Maar ik weet beter, die periode is voorbij.










Nog wat later bedenk ik dat het voor hem natuurlijk ook heel naar was dat Romeo mijn tafelgenoot was, hij was altijd al jaloers op onze vriendschap. Omdat hij wist dat wij elkaar over 10 of 20 jaar vanaf nu waarschijnlijk nog steeds zullen kennen. Vriendschap duurt langer dan liefde.

Deze blog schreef ik in het kader van #WOT (write on thursday) een creatieve schrijfopdracht waar je naar aanleiding van een woord of begrip een blog schrijft.