Over planten en opvoeden

Gisteren ben ik begonnen met de beplanting van mijn balkon. Op de markt kocht ik wat leuke kruiden, handige voor een stadse heks die toch een beetje groen wil zijn. Eerder deze week kocht ik al super leuke plantenbakken van Elho. Super handig voor mensen die wel willen tuinieren maar niet heel veel ruimte hebben, zoals op een balkon vaak het geval is. Dat van die ruimte dan.

Verder scoorde ik bij Xenos de nodige zaden voor nog meer kruiden en groenten en uber schattige kasjes, zodat die zaden ook nog een beetje voorspoedig groeien. Voor 45 euro heb ik 2 kasjes en zaden voor 21 potjes, want alles moest in mei gezaaid worden en was dus in de uitverkoop!!! De rest van mijn onverwachte vrije middag heb ik besteed aan het zaaien, bewateren en vertroetelen van mijn plantjes. Meteen kwam het idee om daar heel veel foto's van te maken, en alle vorderingen van mijn plantjes bij te houden, hier op mijn blog.

Een leuk idee, een idee dat ik al eerder had, toen ik een appelboom kreeg. Iets meer dan vier jaar geleden. En waaraan ik enthousiast begonnen was. Ik schreef over de zware verantwoordelijkheid die het krijgen van een appelboom met zich meebracht. Maar hoe ik er toch het beste van probeerde te maken door het te vertroetelen met water (in een erg leuke en hippe gieter) en mest. Even plotseling als het project begonnen was hield het ook weer op.

Want na mijn eerste blogje hoorde mijn zusje dat ze zwanger was, al een maand of 8. We hadden een maand de tijd om een babykamer in te richten. Een taak die we haar meteen uit handen namen. Omdat zij, net 18, nog maar een maand te tijd had om te beseffen dat ze moeder zou worden. Als ik iets geleerd heb in die tijd is het te vertrouwen op de goedheid van de mens. Binnen no time hadden we een volledig ingerichte babykamer, zakken vol met kleertjes, speelgoed en een leuk zakcentje voor de baby bij elkaar gesprokkeld. Mijn vriendinnen schakelde hun netwerken in en mensen die wij niet eens kende leefde zo mee dat ik nog steeds ontroerd raak als ik eraan denk.

Maar goed, de verantwoordelijkheid voor de verzorging van een appelboom valt in het niet bij de verantwoordelijkheid van het verzorgen van een baby. Dus met dat blog hield ik op. Hoe kon ik het hebben over emmers water terwijl mijn zusje moest nadenken over borstvoeding en luiers? Nu vier jaar later ben ik vooral heel erg trots op mijn zusje, en hoe ze haar dochtertje (want het werd een meisje) opvoed. Het is zo'n leuk kindje! Misschien is het omdat ik bij de bevalling was (een van de zwaarste dingen die ik ooit heb meegemaakt trouwens, mijn moeder die er ook bij was zei achteraf, de pijn die zij voelde kon ik op jouw gezicht zien, en ik geloof dat ik ook echt zo heftig met haar meeleefde dat dat wel waar moet zijn). Ik zie de rijkdom die dit kleine meisje mijn zusje maar ook ons geeft. Maar ik zie ook wat mijn lieve kleine zusje ervoor in moet leveren. Ik zie ook hoe mijn zusje weer een klein meisje wordt, die ene keer per jaar dat ik haar mee neem naar Lowlands, om even weer jong te zijn, om even los te komen uit dat leven van steeds verantwoordelijk moeten zijn. Hoe fijn ze het dan vind dat ik haar grote zus ben, en altijd van haar zou blijven houden. Dat ik haar zie als de vrouw die ze geworden is, maar ook als het meisje dat ze was.

En natuurlijk rationeel gezien weet ik dat kinderen en planten niets met elkaar te maken hebben. Dat ik gewoon mag genieten van het verzorgen van mijn plantjes. Dat ik daar over mag bloggen zoveel als ik maar wil, met heel veel foto's en vrolijke verhalen. Dat niemand, behalve ik de link zal leggen naar die periode, waarin ons kleine wondertje geboren werd. Datzelfde wondertje dat nu geholpen heeft met het uitzoeken van de plantenbakken. En die evengoed geniet van mij helpen met dat tuinieren. Maar emotioneel gezien kan ik het bloggen over planten en hoe ze groeien op de een of andere manier nog steeds niet loskoppelen. Misschien is het tijd om daar verandering in te brengen, door gewoon te beginnen!!!