Politie

We waren jong en wilde uitgaan in Rotterdam, waar ik toen nog niet woonde. Eigenlijk zouden we terug gaan naar mijn huis, en daar dan logeren. Maar mijn moeder had afgezien van dat logeerpartijtje. Niet geheel onterecht, een logeerpartijtje in Zeeland, waar zij woonde was voor mij niet zo heel leuk afgelopen. Haar moeder was woest geworden dat we te laat thuis gekomen waren, terwijl wij ons niet bewust waren van een tijd waarop we thuis hadden moeten komen. Uiteindelijk werd ik de deur uit geflikkerd met de mededeling dat het maar beter was dat ik zou gaan. En nog iets over een slechte invloed die ik kennelijk had. Ik moest heel blij zijn dat ze me welgeteld 2 uurtjes hadden laten slapen. Omdat ik toch wel graag wilde ontbijten besloten we bij een vriend van haar aan te bellen. Toen hij niet thuis bleek te zijn hebben we een briefje achtergelaten, net zoals dat in de film Ghost World gebeurde die wij totaal adoreerde.

"Dear Josh, we came by to fuck you, but you were not home. Therefore you are gay. Signed Tiffany and Amber."

Hoewel we nu ontzettend gelachen hadden, hadden we nog steeds niet gegeten. Dus besloten we om dan maar naar de supermarkt te gaan. Toen we daar net binnen waren, zagen we haar ouders aankomen, we hebben nog geprobeerd ons te verstoppen achter een prei, maar dit was zonder succes. Ik geloof dat het enige resultaat was dat haar ouders nu helemaal dachten dat ik voorgoed uit het leven van hun dochter moest verdwijnen. Ongetwijfeld was het ook mijn schuld dat ze lesbisch was.

Bovenstaande omschrijft vast voldoende over onze vriendschap om te snappen dat wij ons niet gehinderd voelde te gaan stappen in Rotterdam ook al hadden we geen slaapplaats. Er zou vast wel iemand zijn waarmee we mee naar huis konden gaan, en anders waren er ook kroegen tot 6 uur open. Vol goede moed gingen we dus naar Rotterdam. Om 4 uur hadden we nog geen logeeradres, dus gingen we een hapje eten bij Spookie's een restaurant dat 24 uur per dag open was. Om daarna door te halen in de kroeg die tot 6 uur open was.

De eerste metro zou pas om 7 uur richting mijn huis gaan. De Mc Donald's ging pas om 9 uur open. er zat niets anders op dan alvast naar centraal station te lopen en daar te wachten.

Kennelijk had centraal station een beleid tegen wachten, nergens een bankje te bekennen. Wij waren echter te moe om op onze benen te blijven staan en zijn tegen de muur van een winkeltje aan gaan zitten. Langzaam aan werd het steeds drukker om ons heen.Het station kwam tot leven. Maar wij waren zo moe dat er in ons weinig leven meer zat. De winkel achter ons ging open, mensen liepen om ons heen. Er werd gevraagd of we misschien door Jezus gered wilde worden. En er liep ook nog iemand rond met een protestbord tegen abortus of iets dergelijks. Maar wij verroerden ons niet. Wij bleven zitten, kletsen en giebelen.

Totdat er 6! politieagenten op ons af kwamen lopen. Een ervan had tot taak gekregen ons aan te spreken. Hij kwam met de briljante observatie dat het hem was opgevallen dat wij daar al enige tijd zaten.Wij complimenteerde hem met zijn scherpe observatie vermogen en vertelde dat wij ons er niet van bewust waren dat dat crimineel was. De andere agenten stonden ons dreigend aan te kijken. Verder gebeurde er niet zoveel. Dus stonden we op en beloofden we weg te gaan en nooit meer uren voor een winkel op het station te gaan zitten.

Onderweg naar de Mc Donald's waar we een ontbijtje nuttigde gniffelde we nog wat na. Twee meisjes, tieners nog, die door 6 agenten aangesproken moesten worden. Waar waren ze bang voor? Dat we agressief zouden worden? Was 1 niet genoeg geweest? Of twee? Waarom moeten ze ons zo intimideren met zijn zessen? Hadden we er zo gevaarlijk uit gezien?

Ik denk niet dat ik het antwoord ooit zal weten.

Deze blog schreef ik naar aanleiding van de Write on thursday, iedere donderdag krijgen we een woord waar we over mogen bloggen, dit keer was dat politie.