De Gitarist zou het liefst een gitaar van mijn tafel maken. Want het hout is zo lekker oud. En als je dat moet kopen, is dat onbetaalbaar. Maar voor mij is de tafel ook onbetaalbaar. Want hij is van mijn Oma geweest. Mijn Oma is al heel lang dood, ik geloof dat ik 10 was toen ze dood ging, dan is ze dus al twee keer zo lang dood als dat ik haar gekend heb. Natuurlijk was de tafel ook van mijn Opa, maar ik denk net iets meer van mijn Oma.
Net als ik hadden Opa en Oma niet echt een heel groot huis. En nam de tafel nogal wat ruimte in. Meestal stonden er kaarsen op, en van die stengels met zout erop en heel soms met pindakaas erin. Je kent ze wel. Als kind vond ik niets leuker dan die stengels in die kaarsen duwen. Als het dan begon te stinken, en mijn ouders waarschuwend vroegen of ik toch zeker niet die stengels in de kaars aan het duwen was, ontkende ik dat natuurlijk en stak ik het half verbrande stokje snel in mijn mond. Als mijn moeder dan waarschuwde dat het echt heel gevaarlijk was, en dat je ziek kon worden als je dat op at zette ik mijn meest onschuldige gezichtje op. Ik deed tenslotte helemaal niets.
Aan deze tafel at ik, tekende ik, en kleurde ik al toen ik nog maar een heel klein meisje was. Nog kleiner dan nu. Eigenlijk deed ik alles wat ik nu nog steeds doe aan die tafel. Alleen zoute sticks in kaarsen duwen en daarna toch nog opeten dat is iets dat ik al heel lang niet gedaan heb.
Maar dat kan ook komen omdat ik die eigenlijk stiekem helemaal niet zo lekker vind. Of ze nu wel of niet geroosterd zijn in een kaars.
Maar dat kan ook komen omdat ik die eigenlijk stiekem helemaal niet zo lekker vind. Of ze nu wel of niet geroosterd zijn in een kaars.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten