ode aan het zelf

Heej jij, weet je nog? Dat je vier was, en voor het eerst het podium op mocht voor een balletvoorstelling? Je was een verlegen kleuter, maar op dat podium gebeurde er iets bijzonders met je. Ze hadden je verteld dat je het hele podium moest gebruiken. Niet zomaar een beetje achteraan moest blijven hangen. En dat nam je erg serieus. Je nam je plek in, en het liefst was je over de lijn, waar je niet voorbij mocht komen gedanst, zo het publiek in. Je had niet door dat je doordat je zo je ruimte in durfde te nemen, doordat je zo goed geluisterd had naar de adviezen van de grote mensen om je heen je dat publiek daadwerkelijk in danste. Recht de harten van de mensen in, die ook wel zagen dat daar iets bijzonders gebeurde. Dus toen jij van dat podium afkwam, straalde van trots, maar ook langzaam je verlegen zelf weer werd, overdonderde dat publiek dat met jou wilde praten je een beetje. Jij had helemaal niet door dat je iets bijzonders deed. Je deed gewoon wat je moest doen. Weet je dat nog?

Dat lieve Laura, is jouw grootste kracht! Je doet omdat je ingegeven wordt dat je moet doen, en waar het vandaan komt, dat weet je zelf ook niet helemaal. Je vind het normaal, ziet niet wat anderen daar zo bijzonder aan vinden, want als jij het kan, als jij het kan bedenken, dan kan iedereen dat toch?

Het is je al vele keren overkomen dat mensen beweerden dat ze iets van je geleerd hadden, of dat jij een of ander talent had. En jij? Jij keek ze iedere keer met grote ogen aan? Jij had iemand iets geleerd? Iemand een nuttig advies gegeven? Een inzicht ingefluisterd? Een bijzonder talent laten zien? Maar wanneer dan precies? Het was toch allemaal heel gewoon geweest? Kijk nu maar niet of je het niet herkent, want het gebeurd je nog steeds. Ik weet dat.

En ja, je hebt gelijk, je had gelijk het is heel gewoon, voor mij, voor jou, maar niet voor een ander. Ik hoop dat je dat in de toekomst leert zien. Je hoeft niet zo onzeker te zijn over je eigen kunnen. Wat jij kunt is niet vager dan wat een ander kan. Voor iedereen is zijn of haar talent iets gewoons. Iedereen heeft het idee zomaar iets aan te rommelen in de marge. Gewoon te doen wat er van ze verwacht wordt. En vaak gebeuren dan hele bijzondere dingen. Jij ziet dat, van iedereen, maar niet van jezelf.

Wie je nu bent? Ik weet het niet.Nu ja, ik heb wel een vermoeden, mij maar dan ouder. Als je maar weet, dat dat meisje van 4 altijd in jou is blijven wonen en in jou heeft geloofd. Er altijd voor heeft gezorgd dat je over de lijn heen danste. Recht de harten van anderen in. Ik hoopt dat je nu op een punt bent, dat je daarna je verlegen zelf niet meer hoeft te worden. Maar dat jou zelf met opgeheven hoofd kan zeggen, ja, ik danste over de lijn, want daar vind ik het fijn, probeer het maar eens.

Weet dat er misschien wel lichtjaren van nu, iemand een ode aan jou schrijft, aan het zelf dat jij bent, dat ik ben. Omdat jij het waard bent dat gelukzalige gevoel van gewoon zijn en dat dat zijn dan op de een of andere manier ook voor anderen prettig is, steeds weer te mogen ervaren!