Roep van de Vision Quest

Toen ik over mijn medicijnwandeling schreef, vertelde ik al dat deze vaak gedaan wordt ter voorbereiding op een vision quest . Een vision quest, is zoals de naam al zegt een zoektocht naar een visioen, Je brengt 4 dagen en nachten in afzondering in de natuur door. Tijdens deze 4 dagen wordt er gevast. Vaak doe je een quest omdat je met een grote vraag zit.

Nu ik bezig ben met de Godinnencursus denk ik veel na over deze dingen. Normaal doe ik dat ook wel, maar nu komt het in een stroomversnelling lijkt wel. Iets wat logisch is, want in deze cursus ben je niet alleen met Godinnen uit verhalen, mythen en sagen bezig, maar ook de Godin in jou krijgt de nodige aandacht. En dat is hard werken. Aan jezelf, en die Godin die in jou blijkt te huizen. 

Voordat ik me voor deze cursus opgaf had ik me niet gerealiseerd dat het een inwijdingstraditie is. En dat ik dus ingewijd wordt als priesteres van de Godin. (overigens is dit een keuze, je hoeft de inwijding niet te doen). Ik ben nog nooit ingewijd in iets spiritueels Vond inwijdingen eigenlijk altijd maar overbodig. Maar nu het dan toch op mijn pad komt wil ik er helemaal voor gaan. Met mijn oudste heksenvriendje (in duur van de vriendschap, niet in leeftijd) had ik het hierover. Ook hij is plannen aan het maken voor een onvermijdelijke inwijding. Onvermijdelijk zeg ik, want of je het nu officieel doet met een feetje, en allerlei rituele handelingen of het overkomt je spontaan, ik denk dat je er uitiendelijk niet onderuitkomt en dat het vroeg of laat toch wel gebeurd. 

We bespraken manieren van inwijding. En hoewel ik weet dat een vision quest geen inwijding is leek het mij een heel mooi onderdeel van een inwijding. Een soort extreme handeling waardoor je je inwijding niet alleen in je hoofd, maar ook fysiek beleefd. klik hier voor een filmpje over een vision quest. Klaar met kijken? Mooi, dan kunnen we weer verder.

Gisteren was ik op het Sjamanistisch festival, Rob Top, de meneer uit bovenstaande filmpje gaf daar een lezing/workshop over de vision quest die hij organiseerd. Zijn advies, 'als je voelt dat je het moet doen, doe het dan'. Een advies dat voor mij door merg een been gaat. Want ja, ik voel dat ik het moet doen  En ook dat het nu de juiste tijd is. Ik wil graag richting aan mijn leven geven maar ben zonder richtingsgevoel.

Al voordat ik wist dat het bestond verlangde ik naar zo'n alles ontregelende ervaring Het voelt alsof ik me al op het pad ernaartoe begeven heb. Dat het nu alleen nog maar een kwestie van uitvoering is. En alles wat hij vertelde was eigenlijk alleen maar een bevestiging van mijn gevoel. Toen hij ons vroeg om onze namen te noteren zodat hij ons op de hoogte kan houden was ik dan ook de eerste die mijn naam op de lijst invulde.

Gek eigenlijk, bij de gedachte aan een stilte retrait alleen al breekt het angstzweet me uit. Want dan ben je daar dus met een groep andere mensen die je niet kent en mag je geen woord met elkaar wisselen. Je kent elkaars naam niet, je kunt niet communiceren met woorden. Het lijkt me de hel op aarde. Maar alleen overgeleverd zijn aan de natuur, met helemaal niemand om me heen om mee te communiceren, dat lijkt me dan ineens weer wel heel fijn.

Als ik het financieel voor elkaar kan krijgen denk ik dat ik het maar gewoon moet gaan doen. Voorbij het denken en nog verder.