Wandeling #1

Als ik wat over en weer aan het appen ben met een ex vriendje stelt hij voor om een boswandeling te gaan maken. Het is mooi herfstig weer voor een wandeling. Misschien weet ik wel een leuk bos. Nu weet ik zeker een leuk bos, waar ik als kind vele uren heb doorgebracht, maar naar Arnhem gaan lijkt me een beetje overdreven voor een wandelingetje. Gelukkig weet hij ook nog wel een bos, ongeveer een uurtje rijden van waar we wonen.

Ik vergeet te vragen welk bos hij dan op het oog heeft. Als we langs ieder bos dat ik ken heen gereden zijn en de bordjes Amsterdam op beginnen te duiken begint er een lampje te branden. Wat ik met Arnhem heb heeft hij met Bergen aan zee. Lang geleden, toen we nog een soort van iets hadden vertelde hij veel over die omgeving die hem bleef trekken. Ik geloof dat hij er zelfs wilde gaan wonen, als hij ooit genoeg geld zou kunnen sparen om daar een huis te kopen.

Omdat ik de pret niet wil bederven vertel ik niet dat ik door heb dat we onderweg zijn naar Bergen aan zee. Maar het lukt me ook niet om heel verrast te klinken als we inderdaad in deze badplaats stoppen. Zee en bos raken elkaar hier bijna aan. Toch kiezen wij voor het bos. We kiezen voor de oranje route, in de hoop dat dit de langste route zou zijn. Verkeerd gegokt. Met zijn 7 km is dit de middelste route.

Het grootste gedeelte van de wandeling lopen we zwijgend naast elkaar. Af en toe wijzen we elkaar op een mooie paddenstoel of een boom. Ik verkeer vooral in gedachten. Want hoe zwijgend je ook met zijn tweeën kunt lopen, op de een of andere manier kun je je toch niet even vrij bewegen als wanneer je in je eentje loopt. Ineens snap ik heel goed waarom een medicijnwandeling in je eentje moet. Ik probeer de dingen wel in mijn eigen ritme te doen. Maar het blijft lastig. Alsof ik automatisch rekening probeer te houden met een ander. Alsof ik niet mag zeggen ik wil nu even onder deze boom zitten en gewoon zijn, vind jij dat ook oké? Kun en wil jij rekening met mij houden? Uiteindelijk lukt het me zonder woorden. Ik ga gewoon zitten onder een boom, sluit mijn ogen en probeer contact te maken met de boom. Het lukt mee een seconde of tien, voordat ik me weer super bewust wordt van de aanwezigheid van iemand die misschien helemaal niet snapt wat ik aan het doen ben, of er een oordeel over zou kunnen hebben. Ik verbaas mezelf dat ik hier kennelijk zo'n last van heb.

We lopen verder als ik me bedenk dat het wel leuk is om af en toe met mensen te gaan wandelen en dan te bloggen over die wandeling. De omgeving, de gesprekken, dat soort dingen. Als hij op dat moment voorstelt me een gebouw te laten zien dat hij erg mooi vind knik ik gretig van ja. Dus staan we even later in Huize Glory. In de tijd dat hij hier voor het eerst kwam zat er een sekte in. De Moon sekte. Informatie die ik erover op internet kan vinden is weinig positief. Maar volgens mijn rondleider was de sfeer er heel goed en waren het hele lieve hartelijke mensen die de sekte bestierde. Laten we het er maar op houden dat je met stroop meer zieltjes wint. Zijn ouders waren beduidend sceptischer tegenover de sekte. Want als kind kon hij het huis wel zien maar mocht er nooit in de buurt komen omdat er een "enge sekte" zou huizen.

Ik kan me maar slecht voorstellen hoe dat dan in zijn werk ging. Het "natuurvriendenhuis het Zeehuis" waar zij zelf verbleven is maar een paar honderd meter verwijderd van Huize Glory. Ik kan me de aantrekkingskracht die dat als kind op je moet hebben goed voorstellen.

Ook het Zeehuis heeft overigens  een geschiedenis die voor mij niet al te rooskleurig is. Dit is een vakantiekolonie geweest die lijkt op de kolonie waar mijn moeder heen is gestuurd. Mijn hart krimpt ineen als ik er alleen maar aan denk. Zes weken lang verstoten van je eigen veilige omgeving. En maar pap moeten eten, of je het nu lust of niet. Als je het uitspuugde kreeg je je boterham van de lunch geserveerd in het bordje pap dat je bij het ontbijt had laten staan. Mijn moeder heeft hier zo'n trauma aan overgehouden dat wij nooit pap hebben hoeven eten. En nog steeds kan ze er niet tegen als een kind brood moet eten in combinatie met ander eten. Het is de reden geweest waarom wij nooit naar plekken gingen die "aan zee" in hun naam hadden. Want of het nu Egmond of Bergen aan zee was,de herinnering aan de kolonie is haar nog steeds te veel.

Hoewel ik er heerlijk gewandeld heb weet ik niet of ik nog snel terug zal gaan naar deze plek. Door alle enthousiaste verhalen heen voelde ik zoveel pijn die ik niet kon plaatsen. Pijn die niet bij mij hoort maar wel een onderdeel van mijn geschiedenis is. Pijn waarmee ik ben opgegroeid, onbewust. En die ik graag weg zou nemen als ik zou weten hoe.

De vraag voor nu blijft, wie wil er met mij wandelen? Mij mee nemen naar een mooie, bijzondere plek? Een goed gesprek hebben? Iets vertellen over een persoonlijke of minder persoonlijke geschiedenis die aan die plek vast zit. Of gewoon alleen maar zwijgend zijn?!?