Missie completed

1 april 2011

Een van de meiden van mijn vorige werk nodigt me uit om bij haar en haar ouders te komen eten.  Omdat ik het altijd erg naar mijn zin heb gehad bij mijn vorige baan en dit een van de kinderen was die zeker heeft bijgedragen aan mijn leuke tijd daar neem ik de uitnodiging graag aan. En zo komt het dat ik met een bosje bloemen in bus 35 op weg naar Nieuw Terbregge ben. Een bosje bloemen maakt een mens meteen interessanter bedenk ik me. Zou iemand het gekregen hebben? Zou iemand het gaan weggeven? En ter gelegenheid waarvan? Zou je aan de manier waarop iemand bloemen vast houd kunnen zien of iemand het weg gaat geven of gekregen heeft? Misschien moet ik vaker reizen met een bosje bloemen.

De straat waar het meisje woont herinnerde ik me nog, het precieze nummer was ik alleen vergeten. Ik tikte haar naam in op google, in de hoop ergens in een online telefoonboek of zo, een adres te vinden. Het enige dat ik vind is iemand met een Linked in profiel. Nu is de tijd best snel gegaan, en worden kinderen groot in een handomdraai, maar ze leek me toch echt te klein voor Linked in.  Zonder nummer loop ik vol vertrouwen haar straat in. De ijdele hoop hebbende dat ik het huis wel zal herkennen.  Als ik de straat in loop en bij mensen naar binnen probeer te gluren moet ik bekennen dat dit plan onzinnig was. Wat verwachtte ik nu helemaal? Dat het huis zou oplichten en er een pijl boven zou verschijnen alsof ik in een computer spelletje beland ben? HIER MOET JE ZIJN! MISSIE COMPLETED!

Mijn ogen speuren de omgeving af, misschien fietst er ergens een kind, kinderen weten feilloos waar andere kinderen wonen. Maar het is etenstijd, er zijn geen kinderen. Ineens voel ik me belachelijk met mijn bosje bloemen. Dan hoor ik mijn naam roepen en staan twee ouders vrolijk te wuiven. Ik was van plan de bloemen aan het meisje te geven, maar ik zie haar niet, dus geef ik ze aan haar moeder die me er vervolgens op attendeert dat ik ze beter aan haar dochter kan geven. Zie je wel, alles komt goed, denk ik.

De dochter komt naar beneden en ik concludeer dat het een meisje is. Misschien een overbodige conclusie, maar ik bedoel een echt meisje. Vroeger was ze een tikkeltje jongensachtig geweest, maar nu stond er een jonge dame voor me. Uiterst beleefd en beheerst wissels ze beleefdheden uit. Haar correcte manier van spreken doet me denken aan mezelf op die leeftijd. Ik schepte er genoegen in zo accentloos mogelijk te spreken. Iets waardoor vrienden me nog steeds plagen met mijn kinderen voor kinderen accent.

Ook ik schijn een transformatie door gemaakt te hebben. Waarbij denk ik vooral gedoeld word op het ontbreken van dr Martens en vreemde niet voor de hand liggende kleurencombinaties. Misschien ben ik stiekem iets meer een mevrouw geworden dan ik ooit zal toegeven.

Na de beleefdheden was het tijd voor eten, onderweg in de bus had ik me nog afgevraagd wat ik zou moeten doen als de gesprekken heel stroef zouden verlopen, of wat ik moest doen als ik niets om te zeggen wist. Maar dit was een bezorgdheid die nergens op sloeg. De gesprekken verliepen alsof er geen drie jaar tussen had gezeten. Als mensen oprecht geïnteresseerd zijn in elkaar maakt het niet uit of je 8 of 88 bent. MISSIE COMPLETED!