De rode draad kwijt

Gisteren had ik met een aantal bloggers een gesprekje over de rode draad van je blog.
Ik heb geen rode draad, riep ik grappend. En meteen werd ik bevestigd, ik lees je wel trouw iedere keer, maar ik heb geen idee waar je nu over blogt. 

Hoewel het waar is en ik me heel goed kan voorstellen dat men niet weet waar ik over blog,was dat toch even een AU! Momentje. En echt, ik weet het, het is mijn eigen schuld, dan ben ik weer een weekje groen, dan wind ik me op over allerlei misstanden in de wereld, of meer specifiek in mijn wereld, om een volgende keer weer een stukje te schrijven over een geweldig liedje of een prachtig boek. Er zijn zeker wel thema’s in te herkennen, zoals duurzaamheid, boeken en muziek. Soms zie je mij worstelen met mijn werk of hoe ik in het leven moet staan. De goede verstaander (of lezer van mijn vorige blog) zal er af en toe een stukje polyamorie in herkennen. Maar een rode draad? Een alles overkoepelend thema? Dat ontbreekt. 

Eigenlijk is dat niet zo gek. In mijn leven mis ik die rode draad ook. Meer dan eens ben ik opnieuw begonnen. Een nieuw huis, een nieuwe partner, een nieuwe baan, maar altijd in het veilige. Nooit eens echt het roer om. In September heb ik daar een kleine verandering in gemaakt. Ik heb een huis gekocht, in mijn eentje. Helemaal niet veilig. De Gitarist die tijdelijk bij mij logeerde en dat tijdelijk steeds wist te rekken verzocht ik om zelf weer een onderkomen te zoeken. Dood eng! Huisgenoot moest ook maar even met zijn eigen ellende dealen.  Ik had ruimte nodig en die heb ik gekocht. Mijn mini paleisje. 

Vervolgens deed ik wat ik altijd deed. Wachten tot alles vanzelf beter zou gaan. Maar nu ik met griep op bed lig lijk ik het ineens allemaal heel helder te zien. Mijn rode draad is het gebrek aan rode draad. En als die draad er toch blijkt te zijn zit hij heftig in de knoop. Het word tijd om de knopen te ontwarren. Om mezelf opnieuw uit te vinden. Om niet langer te dromen, maar mijn ogen te openen, en de handen uit de mouwen te steken. Ik hou van mijn baan, van de kinderen met hun vrolijke verhalen. Maar niet van de omstandigheden waaronder ik moet werken. Van mijn gatenkaasrooster. (ik werk nu een peuterspeelzaal dienst van half 9 tot half 12 heb dan pauze tot kwart voor drie en moet vervolgens weer tot half 7 werken) Het sloopt me, maakt me kapot, zorgt dat ik nergens meer energie voor heb en opzie tegen maandagen. Dat past niet bij mij. Ik hou van werken, heb altijd een hiep hoi ik mag weer gevoel gehad.

Niet een heel handig inzicht in tijden van recessie. De banen liggen nu eenmaal niet voor het oprapen. Maar wil je echt veranderen, echt opnieuw beginnen, moet je eerste een beetje dood gaan. Ik geloof dat ik dat wil, dat dat is wat moet gebeuren.