Soms heb je gewoon je jaar even niet

Ik kende eens een heel naar mens. Ze hield alle mensen op een afstandje en kon, alleen al door je aan te kijken je heel erg klein laten voelen. Haar hobby's waren ook heel naar. Het liefst ging ze naar lezingen of workshops, en dan ging ze de hele tijd kritische vragen stellen aan de persoon die de lezing hield of de workshop gaf. Als ze niet het gewenste antwoord kreeg dan bleef ze door gaan met de spreker of docent te triggeren, treiteren zou je het bijna kunnen noemen. Zij schepte daar een enorm genoegen in, zo leek het. En ik vond haar dan ook ontzettend irritant. Want ik wilde gewoon een workshop volgen. En nee, ik was het ook niet helemaal met de spreker eens, maar ik zat daar ook niet om het met hem eens te zijn, ik zat daar om zijn mening, zijn visie op bepaalde dingen te horen. En zij was daarbij een storende factor die mijn plezier behoorlijk vergalde. Dat vertelde ik dan ook aan mijn vrienden die dezelfde cursus volgde. Ja, voor een deel had ze gelijk, de cursus was belachelijk duur voor het weinige dat je er voor terug kreeg. Ikzelf was per uur goedkoper, en de materialen waarmee je bij mij mocht werken waren vele, vele, vele malen mooier. Maar daar ging ik toch ook niet de hele tijd over zitten zeiken? Waarom moest zij dan wel ons plezier vergallen met haar gezeur?

Op een gegeven moment gebeurde er iets bijzonders, een van mijn vrienden raakte bevriend met haar. Hoe was het mogelijk. Zo'n verschrikkelijk mens, en daar dan vrienden mee worden. Nou mij niet gezien!

Maar op een avond bleven hij, zij, een vriendin van ons en ik alleen met elkaar over. En die feeks bleek helemaal zo'n feeks niet. Het vriendinnetje begon voorzichtig te polsen, waarom deze vrouw nu ineens zo uhhhhh vriendelijk was, terwijl ze ons normaal aan keek alsof ze ons met een blik wilde dood maken, en ons geen woord waardig gunde. Had ze soms haar uhhh...... Jaar niet, vulde ik aan. Want om een dag, week of maand ging het niet echt meer, nee minimaal een jaar behandelde ze ons nu al zo. De vrouw, de feeks lachte hartelijk. Hahahahahaha mijn jaar niet, dat is een goede. En vanaf dat moment veranderde er iets. Ze liet ons toe. Al snel leerde we dat ze echt haar jaar niet had gehad. Dat haar man en jeugdliefde dat jaar was overleden. Dat dochterlief en schoondochter bij haar waren komen wonen, maar nu ook hun vleugels hadden uitgeslagen. Dat het zo oorverdovend stil in huis was. Dat ze hem zo ontzettend gemist had. En dat ze eigenlijk niets anders kon doen dan gal spuwen, gewoon omdat ze daar zoveel van had. Omdat ze niet wist hoe ze moest rouwen. Omdat ze niets kon met goedbedoelde adviezen. Omdat niets dat gemis kleiner maakte, en ze eigenlijk ook wilde missen. Dat was ze hem verplicht, had ze gevonden.

Langzaam aan stelde wij ons oordeel bij. Soms hebben mensen gewoon hun jaar niet. En het valt niet goed te praten dat ze anderen daarom maar als shit behandelen. Maar als je hoort over de shit die hen is overkomen wordt het wel een klein beetje begrijpelijker.